Κριντ: Η γέννηση ενός θρύλου / Creed (2015)

Ένα από τα πιο επιτυχημένα κι εξαιρετικά franchise όλων των εποχών στο σινεμά αναγεννήθηκε κι αναδύθηκε. Απόλυτος σεβασμός στον θρυλικό Ρόκι και το παρελθόν του. Ο Κούγκλερ αναλαμβάνει να ενορχηστρώσει την παράδοση της κινηματογραφικής κληρονομιάς του στη νέα γενιά. Παρά το νεαρό της ηλικίας του είναι ώριμος και η σκηνοθεσία του μεστή και δυνατή. Συγκεκριμένα, στον Άντονις Τζόνσον (καλό ταλέντο ο νεαρός πρωταγωνιστής Μάικλ Τζόρνταν ), γιο του θρυλικού μποξέρ Απόλο Κριντ, ο οποίος εγκαταλείπει την καλοπληρωμένη δουλειά του για να κυνηγήσει καριέρα πυγμάχου. Μετακομίζει από το Λος Άντζελες στη Φιλαδέλφεια και με τα πολλά πείθει τον γηραιό πια Ρόκι να γίνει προπονητής του, ακολουθώντας μια σχεδόν ολόιδια πορεία με αυτήν του μέντορά του. Δίπλα του, η πανέμορφη Τέσα Τόμσον, σε μια δυνατή ερμηνεία, χωρίς να αποτελεί απλά και μόνο το «κορίτσι του πρωταγωνιστή στην ταινία», δίνει δυναμισμό στο χαρακτήρα της τραγουδίστριας Bianca και ενδιαφέρον σ' εμάς τους θεατές για την εξέλιξή της αλλά και αυτή της σχέσης του αξιαγάπητου ζευγαριού.

Ο καινούργιος «Ρόκι» την προσωποποιεί σε έναν νεαρό Αφροαμερικανό, ο οποίος αρνείται την καταγωγή του (το όνομα Κριντ), όχι όμως και το ταλέντο του, την ενστικτώδη ενόρμησή του (είναι γεννημένος μποξέρ). Αλλάζει λοιπόν κοινωνική τάξη, πόλη και τρόπο ζωής, συναντά τη –ζωντανή– ιστορία (τον ίδιο τον Μπαλμπόα) και ξεκινά έναν επώδυνο αγώνα αποδοχής του παρελθόντος του (το σορτσάκι του μεγάλου αγώνα του γράφει μπροστά Τζόνσον και πίσω Κριντ). Στο τέλος, παλιά και νέα, αλλά και λευκή και μαύρη Αμερική ατενίζουν με αισιοδοξία την πόλη της εθνικής συμφιλίωσης. Κι όλα αυτά μέσα από ένα σκηνοθετημένο με υπομονή, δεξιοτεχνία και κομψή χολιγουντιανή ισορροπία δράμα, το οποίο χάρισε στον Σιλβέστερ Σταλόνε μια Χρυσή Σφαίρα. Θαυμάσιος, συγκινητικός κι ανεπανάληπτος ο Σταλόνε ενσαρκώνει τον Ρόκι με ταπεινότητα και αυτοσαρκασμό, ενώ τα γηρατειά και η εμφανής ραγδαία αλλαγή του δεν τον χαλάνε, τον κάνουν πιο ώριμο, σοβαρό, μετρημένο και αειθαλή.

Ή πλέον δραματική περιπέτεια πυγμαχίας του σκηνοθέτη Ραιαν Κουγκλερ περιέχει εξαιρετική σκηνοθεσία, είναι διαπεραστική, συχνά ένιωθα πως ήμουν μέρος της παρέας και βρισκόμουν και εγώ εκεί μαζί τους πολλές οι στιγμές που χαμογέλασα με ατάκες, συγκινήθηκα με σκηνές, επηρεάστηκα.. υπέροχα, καταπληκτική μουσική, προσεγμένοι διάλογοι, έξυπνη, καλογυρισμένη, με αρκετή ένταση, με πολλά νοήματα, τα κοινωνικά και ηθικά μηνύματα τεράστια, ανάμεικτα συναισθήματα, καλαίσθητο χιούμορ (ειδικά με το cloud πέθανα) κι άρτιες ερμηνείες συνολικά και πολύ πειστικές. Εκεί που περιμένεις να δεις μια από τα ίδια, η ταινία σε εκπλήσσει όμορφα. Μην τη συγκρίνετε με το Ρόκι του 1976 σαφώς και δεν υπάρχει σύγκριση. Οι αθλητικές ταινίες (και δη αυτές που έχουν να κάνουν με boxing) διακατέχονται από τα απαραίτητα κλισέ του είδους, και για αυτό τις αγαπάμε. Σημασία έχει πώς διαχειρίζονται τα σεναριακά αυτά κλισέ ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί. Και στους 2 τομείς αυτούς, η ταινία είναι άκρως προσεγμένη. 8/10!!!

παρα πολυ καλη ταινια αξιζει να την δειτε!