Chuck: Η ιστορία του πραγματικού Rocky Balboa / The Bleeder (2016)

Οι βιογραφίες πυγμάχων έχουν διαγράψει μια καλή ιστορία στην έβδομη τέχνη, ενώ έχουν διαμορφώσει και κάποια εσωτερικά κλισέ. Ο Φιλίπ Φαραλντό δεν μπαίνει σε μεγάλο κόπο να τα απορρίψει, ενώ φαντάζει και να στηρίζεται σε αυτήν του την επιλογή. Πάνω στον κεντρικό ήρωα γίνεται ουσιαστικά η καλύτερη δουλειά. Και δεν εννοούμε φυσικά ως πλοκή, αλλά ως σκιαγράφηση χαρακτήρα, έστω κι αν ο Λιβ Σράιμπερ δεν δίνει ένα παραπάνω χέρι ερμηνευτικής βοήθειας στον σκηνοθέτη. Επί της πλοκής και του ύφους, εδώ είναι που μπαίνουμε σε κλισέ και γενικότερα προβλήματα, μια και δημιουργικά θα αναγνωρίσετε άμεσα τις επιρροές του φιλμ, ενώ η υπόθεση ολοένα και γίνεται λιγότερο ενδιαφέρουσα με την πάροδο του έργου. Από την άλλη, το φιλμ εκμεταλλεύεται δικαίως τη φίρμα του, μια και σου δημιουργεί εξαρχής την απορία να δεις για τη ζωή του αληθινού μποξέρ πίσω από το βαρύ κινηματογραφικά όνομα του Ρόκι. Κραυγαλέα πάντως αστοχία της ταινίας, η σχεδόν καρτουνίστικη αποτύπωση του ίδιου του Σταλόνε, η οποία μάλλον άθελά της προκαλεί το γέλιο. Η ταινία διανέμει τον χρόνο της αποκλειστικά στο να επιτρέψει να σου συστηθεί ο Wepner σε όλο το φάσμα της ιδιοσυγκρασίας του. Οξύθυμος, νάρκισσος, αυτοκαταστροφικός, έρμαιο των αδυναμιών του και επιρρεπής σε κάθε ατασθαλία. Και όμως! Αυτός ο αντι-ήρωας αποτελεί παράδειγμα καλοπροαίρετου ανθρώπου, ευάλωτου, φιλεύσπλαχνου. Ένας φίλος που θα ήθελες στο πλευρό σου. Το «άλογο» που θα ποντάρεις τα λεφτά σου.

Ένας μέτριος πυγμάχος, με έναν τυπικά αποτυχημένο γάμο, με έναν αποξενωμένο αδελφό (ο οποίος εμφανίζεται στην υπόθεση και εξαφανίζεται από αυτήν ως διά μαγείας!) και που εξίσου τυπικά γνωρίζει γοητευτική barwoman, η οποία αποδεικνύεται ο έρωτας της ζωής του, είναι ένα σενάριο ζωής αδιάφορο όσο και χιλιοειπωμένο. Με γαρνιτούρα λίγη πρέζα, μερικές γκόμενες, ελάχιστο box και συνεχή υπενθύμιση στους πάντες πως… «Εγώ είμαι ο πραγματικός Ρόκι Μπαλμπόα», καπάκι με την επίκληση του Μπεϊγιόουν του Νιου Τζέρζι ως τόπου καταγωγής, , δύσκολα βγαίνει το δίωρο. Δεν βοηθάει καθόλου σε όλα αυτά η voice-over αφήγηση της ιστορίας από τον Λιβ Σράιμπερ, που υιοθετώντας ένα ανάλαφρα μάγκικο ύφος, προσπαθεί να θυμίσει το στιλ των ταινιών του Σκορσέζε, οδηγώντας όμως τον χαρακτήρα του περισσότερο προς την παρωδία παρά προς τον ρεαλισμό. Το δε παρουσιαστικό του μόνο πυγμάχο δεν θυμίζει, αφού πέραν του γεροδεμένου μπράτσου του, τίποτε άλλο επάνω του δεν φέρνει σε αθλητή. Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν για τον Πουτς Χολ που υποδύεται τον Αλί, με τον αγώνα των δυο τους να θυμίζει περισσότερο καυγά φορτηγατζήδων σε parking της Εθνικής Οδού, παρά επαγγελματική πυγμαχία. Μόνο η φωτογραφία, που πετυχαίνει με πιστότητα την απόδοση του «χρώματος» της δεκαετίας του ΄70, αξίζει να επισημανθεί ως κάτι επιτυχημένο στο φιλμ. Αξιοπερίεργη, βέβαια, είναι η απόκρυψη του γεγονότος πως ο Γουέπνερ κινήθηκε νομικά εναντίον του Σταλόνε για τα «δάνεια» που πήρε από τη ζωή του, σε μια υπόθεση η οποία λύθηκε με εξωδικαστικό συμβιβασμό. Περασμένα ξεχασμένα, όμως. Μόνο για τους super fans των φιλμ του «Rocky», που γνωρίζουν απέξω κι ανακατωτά ακόμη και τον αριθμό των γροθιών που ρίχνει σε κάθε ταινία τού franchise και που ίσως ενδιαφέρονται να μάθουν ποιος ήταν αυτός ο χαρακτήρας που ενέπνευσε τη δημιουργία τού ήρωά τους. 5/10!!!