Ρόκι Μπαλμπόα / Rocky Balboa (2006)

Θριαμβευτική επιστροφή μετά από τόσα χρόνια. Ένας ύμνος υπέρ του ανθρώπου και του ανθρώπινου πείσματος που ξεπερνάει όλα τα εμπόδια. Το τελευταίο επεισόδιο της σημαδιακής ταινίας-σειράς franchice, προσπαθεί να ξαναφέρει όλα εκείνα τα στοιχεία που δημιούργησαν τον θρύλο του Ρόκυ και ρίχνει αυλαία μ' ένα συγκλονιστικό φινάλε. Η δίψα για ζωή του Στάλονε, βρίσκεται διάχυτη μέσα στο τελευταίο φιλμ της κινηματογραφικής ιστορίας του Ρόκυ. Ο μεγαλύτερος φόβος του ανθρώπου, δεν είναι ο θάνατος, αλλά τα γηρατειά. Αυτή η αίσθηση, ότι έδωσες ότι είχες να δώσεις και πρέπει να συμβιβαστείς σε μια άλλη καθημερινότητα. Αυτό στην ουσία πραγματεύεται το έργο. "Το θέμα δεν είναι πόσες γροθιές θα ρίξεις αλλά πόσες μπορείς να αντέξεις και να σταθείς όρθιος", λέει εύστοχα ο Σταλόνε και το κάνει πράξη. Φτιάχνει ένα δράμα παλιάς κοπής, χαμηλών τόνων, κόντρα στη μοντέρνα εποχή και το μπολιάζει με εκείνη την υπόγεια δύναμη που είχε το φιλμ του 1976. Ο Σταλόνε παίρνει στα χέρια του το δημιούργημά του και όπως τότε, γεμίζει την οθόνη με την ερμηνεία του.

Μελαγχολικός, θλιμμένος, έχοντας χάσει το άλλο του μισό πια, χωρίς να το ξεχνά όμως ποτέ, βρίσκει ξανά ένα λόγο να ξυπνήσει το μαχητή μέσα του. Στέκεται όρθιος στη ζωή του, στο ρινγκ, μέχρι να ακουστεί το τελευταίο καμπανάκι. Πολεμάει με όσα όπλα έχει και για όσο μπορεί, όχι για όσο του λένε οι άλλοι ότι μπορεί. Το αποχαιρετιστήριο κινηματογραφικό ταξίδι του Ρόκυ Μπαλμπόα είναι αυτό που του αξίζει. Με συγκίνηση να τον ακολουθούμε μέχρι τον τελευταίο αγώνα του. Ειλικρινές, καθαρό, εκκωφαντικά σιωπηλό για την εποχή του. Το ήξερε και ο ίδιος πως δεν έκανε ένα αριστούργημα, απλά ένα ωραίο, δίκαιο και μετρημένο υστερόγραφο της σειράς Ρόκυ. Μια λαϊκή ταινία, όμορφη επειδή ακριβώς ήταν απλή και ανεπιτήδευτη. Ο Σταλόνε βγάζει πραγματικά τη ψυχή του, φαίνεται πως τον έχει ζήσει το χαρακτήρα και γι' αυτό βγάζει τέτοιο ρεαλισμό. Νοσταλγική (είναι φανερό ότι και ο Stallone όπως και κάθε άνθρωπος νοσταλγεί τα νιάτα του), ρομαντική (η αγάπη του ήρωα για τη μοναδική γυναίκα της ζωής του δε σβήνει ποτέ), ανθρώπινη (η σχέση πατέρα και γιού που περνάει από πολλές φάσεις), αλλά και με πολλά σωστά μηνύματα (ο άνθρωπος δεν πρέπει να τα παρατάει ποτέ, ανεξάρτητα από την ηλικία του και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται). Έχει όμως και τις αδυναμίες της (άνευρη, αρκετές φορές φλύαρη, χωρίς σκηνοθετικές εκλάμψεις, με ένα Σταλόνε φανερά κουρασμένο αλλά και φανερά ανθρώπινο).

Σε κανένα σημείο της ταινίας δεν αφήνει την εντύπωση ότι ο Ρόκυ προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι πάλι νέος και ότι θέλει να κατακτήσει τον τίτλο. Η νοσταλγία του είναι αυτή που τον τραβάει στην ενεργό δράση και όχι οι φιλοδοξίες του. Δείχνει αληθινός και ρεαλιστικός, το όλο κλίμα της ταινίας δεν είναι υπερβολικό. Αποτελεί το φινάλε ενός μεγάλου ήρωα που εμμένει στις αρχές του (δεν πουλάει αγώνες) και δεν ξεχνά το παρελθόν του (δίνει καθημερινά φαγητό σε φτωχούς παλιούς συναθλητές του). Τελικά, πρόκειται για μια καλογυρισμένη ταινία που, απλά, ίσως, να μην απευθύνεται σε όλους (δηλ. σε αυτούς που δεν έχουν δει τα προηγούμενα ή και στις κοπέλες ίσως) ξεχωρίζει, όμως, για όλους τους παραπάνω λόγους αλλά και για το ότι δεν είναι στηριγμένη σε οποιουδήποτε είδους εφέ. Και πάντα στην καρδιά του και στην ψυχή του ο Ρόκυ έχει την γυναίκα του, το στήριγμά του σε όλα τα προηγούμενα χρόνια της καριέρας του. Μπορεί να έχει φύγει πια, είναι όμως πάντα εκεί γι' αυτόν, γιατί αυτός την κρατά κοντά του. Ξέρει ότι χωρίς αυτήν η ιστορία του είναι μισή κι έτσι την κουβαλά πάντα μέσα του. "Χωρίς εσένα δε θα είχα καταφέρει τίποτα"... "Έι, Άντριαν! Τα καταφέραμε...". 9/10!!!