Mortal Engines (2018)

Είναι μια εξωφρενική όσο και θεαματική ρετρο-φουτουριστική ιδέα, που λειτουργεί εξίσου σαν μια ενδιαφέρουσα μετεξέλιξη των πειρατικών πλοίων όσο και ως μια μεταφορά για το ίδιο το σύγχρονο καπιταλιστικό σύστημα, και με ενδιαφέρουσες νύξεις για την τεχνολογία μας ως επικίνδυνο απολίθωμα του μέλλοντος. Οι ιθύνοντες της παραγωγής δεν ενδιαφέρονται παρά εξαιρετικά επιδερμικά να αναπτύξουν τις κοινωνικοπολιτικές διαστάσεις της ιστορίας τους. Τα περίπλοκα σκηνικά των ρομποτικών κινούμενων πόλεων, η παρουσία αιθέριων πτητικών μηχανών κι ολόκληρα εναέρια χωριά είναι σχεδιασμένα με φαντασία και λεπτομέρεια σαν ένας μαγευτικός όσο και καταθλιπτικός θαυμαστός καινούργιος κόσμος. Οι χαρακτήρες του απτοί και προσγειωμένοι, πιστοί στο να έχουμε τη γέννηση μιας δημοφιλούς οικογενειακής εποποιίας, όπου ο θεατής ενδιαφέρεται πλάι με το θέαμα και για την τύχη των ηρώων. Είναι πραγματικά κρίμα που μια οπτικά τόσο φιλόδοξη κατασκευή περιορίζεται σεναριακά εν τέλει σε έναν ακόμα αγώνα δρόμου για να εμποδιστούν τα παρανοϊκά σχέδια ενός ηγέτη να βάλει σε εφαρμογή ένα όπλο μαζικής καταστροφής.

Εν αρχή, δεν υπάρχει νοηματικό υπόβαθρο. Τσινάει τόσο στις απλοϊκές επιμέρους ιδέες που χτίζουν την ιστορία, όσο και στις ευκολίες που μοιάζει να έχει τόσο ανάγκη η συγκεκριμένη πλοκή για να κινηθεί. Οι ήρωες σώζονται από τα δεινά τους με μια απίστευτη εύνοια της τύχης, δίχως η πλέον απλή λογική να δικαιολογεί όσα συμβαίνουν. Ακόμα και στη μέση κυριολεκτικά του πουθενά, θα βρεθεί κάτω από τα πόδια τους μια καταπακτή έτοιμη για να τους γλυτώσει στο παρά πέντε. Μοντάζ που διατηρεί έξοχα τον ρυθμό της ταινίας με αποτέλεσμα να βρίσκεσαι συνεχώς σε εγρήγορση. Σκηνοθεσία, η οποία πατώντας στα χνάρια προηγούμενων ταινιών επικής/επιστημονικής φαντασίας, καταφέρνει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Και ένα σενάριο, το οποίο με εξαίρεση κάποιες αρκετές ευκολίες στην πλοκή, αποδίδει επιτυχημένα την βασική ιστορία του βιβλίου, καταφέρνοντας παράλληλα να σου διατηρήσει το ενδιαφέρον στα επί μέρους sub-plots. Ο Ρίβερς πάντως κάνει καλή δουλειά και φαίνεται πως στη μεγαλύτερη διάρκεια του φιλμ ανησυχεί για την ισορροπία της δράσης, προσπαθώντας να δώσει μια προσωπική ματιά στις θορυβώδεις μάχες. Το ίδιο συμβαίνει και στο εσωτερικό της πόλης (που είναι χτισμένη με βάση το Λονδίνο), με «έξυπνες» αναφορές στο σήμερα, ελεγχόμενα ψήγματα χιούμορ και μια προσπάθεια ανάδειξης κλασικών αισθητικών γραμμών που συναντούμε στη βρετανική πόλη. Μετά την εισαγωγή, ο Ρίβερς φτιάχνει μικρές υποπλοκές μέσα στην ταινία του και από ένα σημείο και έπειτα είναι αδύνατο να τις διαχειριστεί, με χαρακτήρες να εξαφανίζονται και να επανεμφανίζονται όταν βολεύει την ιστορία. Αυτό συμβαίνει ως το τέλος, όπου ξεκινά μια μεγαλειώδης μάχη, την οποία βλέπουμε παράλληλα με τις εξελίξεις στην πορεία του κάθε χαρακτήρα, ένα θέαμα που αντί να κλιμακώνεται μάλλον σκάει και χάνει το ενδιαφέρον του. Φυσικά, μέσα στα κλισέ μιας τέτοιας παραγωγής υπάρχει και το κλείσιμο του ματιού προς μια ενδεχόμενη συνέχεια, καθώς το φιλμ δε διαφέρει από ένα origin story ενός νέου σύμπαντος. 7/10!!!

Πολύ καλή ταινία και με αρκετή αγωνία προς το τέλος!!!!

Δυνατή ταινία!  Απορώ με τα λίγα σχόλια! Τρομερή σκηνοθεσία σε όλη την διάρκεια, σενάριο/concept που δεν έχω ξαναδεί (  αν αφαιρέσεις το κλασσικό ζευγάρωμα και τους κάποιους θανατούς που είναι " αναγκαία " κακά) και προσωπικά  την λάτρεψα από την αρχή μέχρι το τέλος. Η πρωταγωνίστρια ένω ξεκίνησε δυναμικά και μυστήρια, μαλάκωσε λίγο υπερβολικά για  τα γούστα μου, όμως δεν αναιρεί την καλή ερμηνεία που έκανε η πανέμορφη Hilmar,  η οποία  αν ήταν Αμερικάνα ή Βρετανή θα έκανε ΚΑΡΙΕΡΑ. Δυστυχώς η Ισλανδία δεν είναι εμπορική  και το ταλέντο της μέχρι στιγμή μόνο στο See και το The  Oath την έφτασε.  Ευελπιστώ να παίξει και σε άλλες ταινίες. 

Δείτε την αξίζει. Αργεί λίγο  στην αρχή αλλά μόλις πιάσεις το νόημα δεν θα θες να τελειώσει. 9/10

Ωραιο εργο ,καλοφτιαγμενο με αγωνια , δραση και πολυ φαντασια .Παλια ημουν φανατικος σε τετοιου ειδους ταινιες και αυτη η ταινια μου αναζωπυρωσε το ενδιαφερον.