X-Men: Apocalypse (2016)

Η επική νέα τριλογία X-Men κλείνει με το, σχεδόν 2.5 ωρών διάρκειας, «X-Men: Apocalypse». Σαφώς και ήταν αναμενόμενο ότι ο Bryan Singer και όλη η πετυχημένη πλέον ομάδα του θα τα έδιναν όλα. Εδώ όμως δεν έχουμε απλά το κλείσιμο μιας εκπληκτικής σειράς ταινιών, αλλά μία απ' τις καλύτερες ταινίες του είδους, δεμένη σεναριακά, μελετημένη και οπτικοακουστικά εντυπωσιακή. Το έργο λοιπόν διαδραματίζεται στα 80’s και μετά τα γεγονότα των δύο προηγούμενων ταινιών. Ίσως το σενάριο να μην είναι και πολύ πρωτότυπο αλλά βλέποντας την ταινία θα βρεις πολλά κρυμμένα μυστικά και συναισθήματα των πρωταγωνιστών, ανατροπές, χαρακτήρες που θέλεις να δεις πως εντάχθηκαν στους X-Men και τα κίνητρά τους, παράλληλα με ενδιαφέροντα γεγονότα που κάποια τα ξέραμε και άλλα όχι. Ένα απ’ τα σημαντικότερα ατού της ταινίας, όπου έχει γίνει εξαιρετική δουλειά, είναι το οπτικοακουστικό κομμάτι. Το «X-Men: Apocalypse» δεν τσιγκουνεύεται τα οπτικά εφέ, τα κοστούμια, το άψογο make-up που έχουν πολλοί χαρακτήρες, την καταιγιστική δράση σε πάρα πολλά σημεία και τον ήχο που είναι πριμαριστός ή μπάσος όπου πρέπει. Σίγουρα αποτελεί μια χορταστική ταινία, που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην δράση, όσο και σε πλοκή. Η δράση είναι πολύ δυνατή και κινείται σε, μια αξιοπρεπή ανάπτυξη των ηρώων της, κάποιο χιούμορ και όσα… κλισέ χρειάζονται.

Ο Bryan Singer κρατάει το franchise πιο κοντά στο κλίμα των προηγούμενων δυο ταινιών και μάλιστα αρκετά σκοτεινό ακόμα και βίαιο (εννοείται για τα δεδομένα της Marvel) και σχεδόν σε όλη την διάρκεια κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον. Η σκηνοθεσία του Bryan Singer είναι δυνατή, εστιασμένη στους χαρακτήρες όπως πάντα, ενώ στις κλασικές του λήψεις με ζουμ σε τοποθεσίες, δένει πολύ καλά και το 3D. Η ταινία είναι αρκετά εντυπωσιακή και επιβλητική εκεί που χρειάζεται, δεν θεωρεί πολλά πράγματα δεδομένα και σίγουρα μπορεί να είναι φορτωμένη (ίσως με 15-20 λεπτά λιγότερα να ήταν ακόμα καλύτερα), ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν σε κάνει να βαρεθείς. Καθηλωτική και καλοστημένη η τελική σεκάνς αναμέτρησης ανάμεσα στους καλούς και τους "παραστρατημένους" μεταλλαγμένους. Ίσως ο πιο γραφικός κακός στην ιστορία των X-Men, στο πρόσωπό του συγκεντρώνονται όλα τα κλισέ του κομιξίστικου σύμπαντος: είναι ένας αλαζόνας παράφρων με εξωτική καταγωγή και τετριμμένες όσο και μεγαλεπήβολες φιλοδοξίες. Ένα παντοδύναμο πλάσμα σαν τον Apocalypse, ένας Θεός, δεν καταφέρνει να τρομάξει όσο θα έπρεπε. Περιμένεις να μπορεί να σπείρει τον όλεθρο με μια του κίνηση αλλά τον βλέπεις να τριγυρίζει σε ολόκληρο το φιλμ και να περνάει μεταλλαγμένους από οντισιόν για το συγκρότημά του ενώ και τη στιγμή της τελικής μάχης, ο Σίνγκερ αποφασίζει να του φερθεί με αρκετά υποτιμητικό τρόπο. Επιπλέον το αναμφίβολα ταλαντούχο καστ δεν προλαβαίνουν ποτέ να ξεδιπλωθούν ουσιαστικά, αλλά μοιάζουν να παρελαύνουν απλά και μόνο για να ικανοποιήσουν τους φαν (ανάμεσά τους κι ένα ανούσιο cameo του Wolverine) στην πραγματικότητα αφήνει ελάχιστο χώρο για ουσιαστική ανάπτυξή τους, ενώ σε σχέση με τα προηγούμενα φιλμ μοιάζει αρκετά στεγνό από συναισθήματα. Πολλά πράγματα μοιάζουν αρκετά "τσιμπημένα", ωστόσο μιλάμε για μια διασκεδαστική και ενδιαφέρουσα ταινία, η οποία καταφέρνει να σε κρατήσει για 2,5 ώρες, κι ας αδικεί σε κάποια σημεία τον εαυτό της. 8/10!!!

και αυτη μια απο τις καλυτερες ανετα