Sinners (2025)

Σίγουρα ποντάρει στο αλλόκοτο και ασυνηθιστο. Αυτό που πάει να γίνει τετριμμένο είναι η αλληγορία πάνω στην ιστορία και κολτούρα των αφροαμερικάνων, σε σημείο που πλησιάζει την κωμωδία. Οπώς και να έχει, στα θέματα που αναφέρεται υπάρχουν πολύ καλύτερες ταινίες. 6/10 

Σε 4 λεπτά στο 54΄00 της ταινίας, η σκηνοθεσία καταφέρνει να δωσει ολη την εξέλιξη , της μαυρης μουσικής μέσα απο τα γκοσπελ την πριν  απο αυτή , με την τελετουργική  αφρικάνικη  μουσική,και την μελοντική της εξέλιξη , με ηλεκτρική κιθαρα και μείκτες ηχου(ράπ κλπ), σε μια σκηνή κατά την γνωμη μου απρόσμενα συγκλονιστική. Και μάλιστα δίνονται και τα αντιστοιχα δειγματα χορού με την κάμερα να περιπλανιέται μεσα στον χωρο.Η σκηνη ειναι σχεδόν μεταφυσική αφου συμπυκνώνει σαν επικεφαλιδα ολη την Ιστορία της καταπιεσης και την αναγκη για ελευθερία της μαυρης κοινότητας μεσα απο την μουσική της και τους στίχους του τραγουδιού. 

Το υπολοιπο εργο κινείται με τα χαρακτηριστικά του εμπορικού σινεμά. Ειναι αυτό που θα έλξει στο ταμείο την γενιά που διαμορφωσε η Μαρβέλ και μια σειρα παιχνιδιών (παιχνιδομηχανών)και αυτα ομως βασισμενα στην φοβερη "φανταστική" λογοτεχνία του 20ου αιωνα ,υπερηρωων και η μετεξέλιξη μυθων του Ρομαντισμού(βρυκόλακες). Εκει το εργο και  η Ιστορία-σενάριο, περνει μια τροπή που προσωπικά δεν ειναι στην αισθητική μου.Αλλα παντως αυτη ειναι. Ναι θα αρέσει, εξάλλου καλυπτει και ενα κομμάτι στο παζλ του μύθου.  

Ο Ryan Coogler παραδίδει μια πολυεπίπεδη ταινία που αντλεί δύναμη από τους χαρακτήρες και τη μουσική, χτίζοντας έναν κόσμο φορτισμένο, συγκρουσιακό και επίκαιρο σε κάθε του πτυχή, που πραγματεύεται και συνδυάζει ταυτόχρονα πολλά θέματα, πρωτότυπα εκτελεσμένη και ιδιαίτερη στην εξέλιξή της, αξιοποιεί τον τρόμο ως όχημα για μια βαθιά κοινωνική και ιστορική ανάγνωση. Ένα παράξενο μίγμα ιστορικού δράματος και υπερφυσικού θρίλερ διαποτισμένου με blues μουσική και έντονη δράση, κινείται γρήγορα ανάμεσα σε πολλά κινηματογραφικά είδη, γεγονός που από τη μια εντυπωσιάζει, από την άλλη δημιουργεί μια αμηχανία ως προς τον βασικό του άξονα, έχει εξαιρετική μουσική, περνάει αντιρατσιστικά μηνύματα και αναδεικνύει και τις υπερβολικές σκηνές βίας. Μία δυνατή αλληγορία για την ιστορία, την ανθεκτικότητα και τη μάχη για επιβίωση, γεμάτη συμβολισμούς για την πολιτισμική κληρονομιά, την ταυτότητα και την αντίσταση στην αφομοίωση. Η δομή του σεναρίου είναι καλοδουλεμένη, ο ρυθμός δυνατός και η κλιμάκωση υποδειγματική. Το φίλτρο της ταινίας του σκηνοθέτη είναι μαύρο, πνιγηρό, βαλτώδες. Το κακό δεν έχει μεταφυσική προέλευση – είναι κοινωνικά κατασκευασμένο, θεσμικά εγγεγραμμένο και βαθιά ριζωμένο. Η ταινία βέβαια έπασχε και από κάποιες ασυνέπειες: κάποια σημεία ήταν αδικαιολόγητα γρήγορα, ενώ άλλα τραβούσαν αχρείαστα σε διάρκεια, προκαλώντας κόπωση. Η ένταση, που θα έπρεπε να κορυφώνεται σταδιακά, διασκορπιζόταν σε σκηνές που περισσότερο εντυπωσίαζαν οπτικά παρά ενίσχυαν το σασπένς. Ίσως κάποιοι θα έλεγαν ότι με πιο τολμηρό σενάριο, λιγότερη έμφαση στο εντυπωσιακό και περισσότερη στο ουσιαστικό, θα μπορούσε να είχε απογειωθεί.

Οι ερμηνείες όλων ανεξαιρέτως είναι εξαιρετικές. Ο Michael B. Jordan αποδίδει με λεπτότητα δύο διαφορετικούς χαρακτήρες, ενώ ο πρωτοεμφανιζόμενος Miles Caton είναι μια πραγματική αποκάλυψη, με σκηνές που αναδεικνύουν τη χημεία του με τον θρυλικό Delroy Lindo. Η Hailee Steinfeld και η Wunmi Mosaku ενισχύουν την ταινία με τις δυναμικές παρουσίες τους, προσθέτοντας συναισθηματικό βάθος ακόμα και στις πιο σουρεαλιστικές στιγμές της πλοκής. Είναι μια οπτικά όμορφη ταινία, από την αρχή μέχρι το τέλος, με μια υπέροχη χρήση του χρώματος σε όλη την ταινία. Η μουσική του Ludwig Göransson διατρέχει όλη την ταινία και δεν λειτουργεί απλώς ως συνοδευτικό στοιχείο—είναι ο ρυθμός και η ψυχή της. Συνδυάζει μπλουζ, γκόσπελ και τελετουργικά κρουστά, προσδίδοντας στην ταινία μια σχεδόν πνευματική ατμόσφαιρα. Παρόλο που η διάρκεια της ταινίας είναι υπερβολική και το δεύτερο μισό ίσως χάνει τη συνοχή του, το Sinners παραμένει μια ξεχωριστή και γεμάτη πάθος δημιουργία, είναι μια στοχαστική, μελαγχολική χρήση της μυθολογίας των βαμπίρ. Ο Coogler αφήνει την δημιουργικότητά του να εκραγεί με τρόπο ειλικρινή και, ενίοτε, ακατέργαστο. Περισσότερο από μια ταινία τρόμου με βρικόλακες, το έργο είναι ένας μουσικός μύθος για τη μαύρη αμερικανική ταυτότητα, την καλλιτεχνική ελευθερία και την ανθρώπινη ψυχή. 7.5/10!!!

Καπου εκει 3γυρω φανταζομαι θα έβοσκαν ο λεστατ με τον λούι και την μικρη βαμπιρουλα,ενταξει δεν ειναι κακο,απλα ειναι για μια φορα μονο,οχι αλλη,ηταν τουλαχιστον μια προσπαθεια απεικονισης των βρυκολακων (μεσα απο την <<αφρο>> ας πουμε κουλτουρα) σε μια περιοδο λιγο πριν λιγο μετα την αφρο αποδοχη εις την χωραν της ελευθεριας και της ευκαιριας.

ευχαριστω οπως παντα για την προσθηκη!!!

Εξαιρετικό το 2ο μισό της ταινίας, είναι μια μίξη γουέστερν με βρικόλακες. Ερωτική και εκθαμβωτική η Steinfeld... Άλλη μια πετυχημένη συνεργασία των Michael Jordan και Ryan Coogler, όταν σε εμπιστεύεται έτσι ένας σκηνοθέτης είναι σχεδόν απίθανο να αποτύχεις. Το πρώτο μισό έχει πιο πολύ δράμα και γουέστερν, κάτι που δεν είναι από τα καλύτερα μου, αλλά μετά είναι πραγματικά καλή. Όλη η παρέα το άρεσε. 8/10

EDIT 4/6/2025

 Ο χαρακτήρας του Remmick βασίζεται στον χαρακτήρα " Θάνατο"  από το Παπουτσωμένος Γάτος: Τελευταία Επιθυμία