Bad Times at the El Royale (2018)

Το φιλμ αποπνέει έναν γοητευτικά ρετρό μα και την ίδια στιγμή βαθιά μελαγχολικό και απαισιόδοξο αέρα. Ο Drew Goddard προσπαθεί να καθιερώσει ένα προσωπικό ύφος, το οποίο παραπέμπει στον γκροτέσκο παροξυσμό, συνοδευόμενο από μια καθαρή σατιρική ματιά, μα και από μια αισθητική απόλυτα σύγχρονη. Η πρώτη πράξη του έργου, η σύσταση των χαρακτήρων, η μυστηριώδης αύρα τους που συγγενεύει με το νουάρ και ο "εγκλωβισμός" τους στον κλειστό χώρο του ξενοδοχείου παραπέμπει άμεσα, θυμίζοντας έντονα σε θεματολογία και στήσιμο το Hateful Eight, με τον δημιουργό να ακολουθεί τα βήματα του Tarantino ως έναν άξιο συνεχιστή του επιδραστικότατου σκηνοθέτη. Ξεκινά με τέτοια δυναμική που του συγχωρεί κανείς τα μετέπειτα ατοπήματα του. Αν και εμπεριέχει ικανοποιητική δράση υπάρχει συχνά η αίσθηση πως απλώς κάτι λείπει, ενώ καταστρέφεται στο τελευταίο μισάωρο με την προβλέψιμη κατάληξη παρόμοια με πολλές άλλες αμερικανικές γκανγκστερικές ταινίες. Παρ’ όλα αυτά δεν παύει στιγμή να είναι διασκεδαστικό, με την έννοια πως για τις σχεδόν δυόμιση ώρες που διαρκεί είναι ικανό να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή απορροφώντας τον στην ατμόσφαιρα του.

Ρίχνοντας στο μίξερ της πλοκής του τα πάντα από την πολιτική κατάσταση της Αμερικής στην δεκαετία του 60, τον πόλεμο του Βιετνάμ, τις φυλετικές εντάσεις, την αυγή των hippies και των cult, την θρησκεία και τις προσωπικές αμαρτίες, ντύνοντας τις εικόνες με ένα θριαμβευτικό soundtrack παιγμένο από ένα παλιό τζουκ-μποξ, ή από την σαρωτική φωνή της φανταστικής Cynthia Erivo, το φιλμ έχει τόσα επίπεδα όσα και το ίδιο το motel El Royale που κρύβει, ενώ έχουμε μια ποικιλία χαρακτήρων καθένας εκ των οποίων κουβαλάει ένα μυστικό. Μου άρεσε πολύ το όλο στήσιμο της ταινίας σε ένα ξενοδοχείο και σε δωμάτια, καθώς επίσης και η παρουσίαση του κάθε γεγονότος από πολλές πλευρές με τρομερή επιτυχία. Διακριτική ύπαρξη της θρησκείας και της ανάγκης του ανθρώπου για κάθαρση. Το μόνο κουραστικό αλλά όχι ενοχλητικό, ήταν το μεγάλο σε διάρκεια τραγούδι της Cynthia Erivo, σε 3 σκηνές μέσα στην ταινία. Πανέμορφα σκηνοθετημένο και στυλιζαρισμένο με έντονα χρώματα που παραπέμπουν εύστοχα σε 60s αισθητική, πάμπλουτο σε αναφορές, ανατροπές, προσεκτικά λαξευμένους χαρακτήρες-σύμβολα, με χρονικά πισωγυρίσματα (αναλύοντας τα κίνητρα των επισκεπτών) από διαφορετικές οπτικές γωνίες που εντείνουν το σασπένς. Το παζλ που θα χτίσει μέσα από αυτά τα κομμάτια, με κομμάτια από τις ιστορίες του καθενός, ιδιόμορφους διαλόγους, με αποκαλύψεις και εκπλήξεις, μέσα από κρυμμένους διαδρόμους και διπλούς καθρέφτες, με όπλα και κλεμμένες super 8, με μπόλικη καλλιτεχνική βία, απρόσμενους θανάτους και συνεχιζόμενες εκπλήξεις, θα είναι μερικές φορές λίγο πιο φλύαρο απ' όσο θα έπρεπε, μα ποτέ τίποτα λιγότερο από ενδιαφέρον.

Από τη σκηνογραφία και την ενδυματολογία μέχρι τη μουσική και τη φωτογραφία, όλα είναι απολαυστικά και άρτια σκηνοθετημένα. Όλο το καστ που το απαρτίζει είναι στιβαρό και άψογο, με τον σατανικό τύπο που υποδύεται ο Hemsworth να έχει περίσσεια ερμηνευτική δυναμική, καθώς και αλληγορική διάσταση στο σενάριο, πάει όμως άδοξα χαμένος σε ένα βιαστικά και ανέμπνευστα γραμμένο, αιματηρό showdown. Μπορεί το τελικό κρεσέντο να μην είναι όσο εξωφρενικό θα άξιζε στο χτίσιμο της ιστορίας του, χάνοντας τον έλεγχο στο σενάριο και πέφτοντας θύμα του εκτροχιασμού που πάει να ενορχηστρώσει ο Goddard. Οι συμπεριφορές είναι βεβιασμένες, δεν πηγάζουν από τους χαρακτήρες όπως έχουν δομηθεί μέχρι εκείνο το σημείο, και απομένει ένα μπαμ-μπουμ εξίσου ευχάριστο στη θέαση μεν, αλλά εμφανώς δυσανάλογο ως κατάληξη σε όσα έχουν προηγηθεί, αλλά η διαδρομή από την αρχή ως το τέλος δεν υπολείπεται αξιοπρόσεκτες στάσεις, έξυπνες ιδέες και μια δική του ματιά πάνω στο σινεμά, παιγνιώδη μα και σοβαρή, πλούσια και θαρραλέα. 8.5/10!!!

H ταινια ειναι φλύαρη και σε ματαιώνει στις προσδοκιες της.....υποσχεται και μενει στις υποσχεσεις......

Chris Hemsworth ..και μια καλυβα