Materialists / Ταιριάζουμε; (2025)

Το Materialists επιχειρεί να φωτογραφίσει με ψυχρό, κομψό βλέμμα μια τάξη ανθρώπων εγκλωβισμένων στις εμμονές τους με την εικόνα, την επιτυχία και την κοινωνική επιβεβαίωση. Η ταινία έχει σαφές ύφος και εικαστική συνέπεια, όμως η αποστειρωμένη της προσέγγιση λειτουργεί ταυτόχρονα ως αρετή και ως αδυναμία. Η σκηνοθεσία κινείται με σιγουριά, χτίζοντας έναν κόσμο που αναπνέει μέσα σε καλοσχεδιασμένους εσωτερικούς χώρους και ακριβές, σχεδόν παγωμένες κινήσεις κάμερας. Υπάρχει μια αποστασιοποίηση που λειτουργεί εικαστικά — αλλά σεναριακά, αυτή η ψυχρότητα δεν μεταφράζεται πάντα σε συναίσθημα ή εσωτερική ένταση. Η πλοκή μοιάζει πολλές φορές να κυλά χωρίς σαφή κατεύθυνση, σαν να φοβάται να εμβαθύνει στα υπαρξιακά αδιέξοδα που υπονοεί. Οι ερμηνείες κυμαίνονται σε ένα χαμηλότονο ρεαλισμό, που σε κάποιες σκηνές αποδίδει ιδανικά τη ρηχότητα των χαρακτήρων. Ωστόσο, σε άλλες, η υποκριτική προσέγγιση καταλήγει να μοιάζει αδύναμη ή αδιάφορη.

Το σενάριο αφήνει την εντύπωση ότι προτιμά την παρατήρηση από την εμβάθυνση. Οι διάλογοι, αν και στιλιστικά προσεγμένοι, σπάνια προσφέρουν συναισθηματικό βάρος ή αληθινές αποκαλύψεις. Η ταινία δείχνει τι βλέπει, αλλά δεν προσπαθεί να νιώσει αυτό που δείχνει — και αυτό μπορεί να κουράσει, ειδικά προς το δεύτερο μισό. Ωστόσο, ο σχολιασμός της ταινίας γύρω από την κοινωνική επιφάνεια, τον εγωκεντρισμό και την αποξένωση λειτουργεί. Υπάρχει μια φιλοσοφική διάσταση καλά κρυμμένη κάτω από τη στιλιστική της επιφάνεια. Δεν είναι ένα φιλμ που συγκινεί ή ξεσηκώνει· είναι ένα φιλμ που προκαλεί ή αντιπαθείς — αλλά δεν περνά απαρατήρητο. Συμπερασματικά, είναι μια άσκηση ύφους με ερωτήματα που μένουν μετέωρα. Δεν θα γοητεύσει το ευρύ κοινό, ούτε θα ικανοποιήσει όσους αναζητούν πλοκή και δυναμισμό. Είναι όμως ενδιαφέρον ως αποτύπωμα μιας εσωστρεφούς εποχής που ξέρει να φαίνεται, αλλά δυσκολεύεται να υπάρξει. 5.5/10!!!

Δεν παίζει ...............

Η Celine Song με την ταινία της, "Materialists", παραδίδει μια ανατρεπτική ρομαντική κομεντί που ξεφεύγει από τα καθιερωμένα κλισέ του είδους. Χρησιμοποιώντας ως Δούρειο Ίππο ένα φαινομενικά ανάλαφρο ερωτικό τρίγωνο, η Song εμβαθύνει σε σκοτεινά θέματα μοναξιάς, αυτολύπησης και υλισμού. Οι χαρακτήρες, στην προσπάθειά τους να βρουν την αγάπη σε έναν κόσμο συναλλαγών και επιφανειακών κριτηρίων, αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν τις πιο μισανθρωπικές τους τάσεις, προσφέροντας ένα έργο που είναι ταυτόχρονα σκληρό και ανακουφιστικό, αφήνοντας τον θεατή με ένα βαθύ, συγκινητικό αποτύπωμα.

Πολυ ευχαριστη ταινια 10/10

Μου άρεσε πολύ! Δε βαρέθηκα λεπτό. Κατάλληλη σε όσους αρέσουν οι ρομαντικές.

Η ταινία δεν παίζει μπορείτε να την φτιάξετε παρακαλώ?

καλησπερα....το (ταιριαζουμε) δεν παιζει.....