The Wild Bunch / Άγρια Συμμορία (1969)

Το ψυχορράγημα της "Άγριας Δύσης" και η αυγή μιας επανάστασης, αφετηρία και τέρμα στην τραγωδία των τελευταίων ρομαντικών. Ένα αντιηρωικό γουέστερν, στο οποίο μια συμμορία ξεπεσμένων παρανόμων, ύστερα από μια αποτυχημένη ληστεία, προσπαθεί να ξεφύγει από ένα απόσπασμα κυνηγών επικηρυγμένων, επικεφαλής του οποίου είναι ένα πρώην μέλος της. Ο Peckinpah κινηματογραφεί το σενάριο με ομηρική στόφα ώστε να γίνει ένα έπος, ή καλύτερα μια επική ελεγεία της ζωής στη κόψη του χρόνου. Μακρινές λήψεις φωτισμένα πρόσω και σκοτεινά φόντα. Παύσεις δραματικά φορτισμένες που παραπέμπουν παγερά σε αυτό που θα ακολουθήσει. Η ρεαλιστικότητα των σκηνών δράσης και βίας, καθώς και η επαναπροσέγγιση του γουέστερν σαν κατηγορία με έναν πιο ατίθασο τρόπο, αποτέλεσαν βασικά χαρακτηριστικά της φιλμογραφίας του. Τα κοντινά πλάνα λες και μεταφράζουν τα συναισθήματα που είναι αόρατα με την πρώτη ματιά. Η μουσική, τόσο η κλασική όσο και η φολκλόρ, λειτουργεί σαν αντίστιξη στο λόγο και άλλοτε υπογραμμίζει και άλλοτε ειρωνεύεται την τρέχουσα εικόνα.

Ουσιαστικά, η ταινία αποτελεί μία εποποιία της Άγριας Δύσης για εννιά άντρες που "γράφουν" οι ίδιοι την τελευταία πράξη της ζωής τους και σηματοδοτούν το τέλος μιας "ρομαντικής" εποχής η οποία ολοκληρώνεται (κατά τον Sam Peckinpah) με το τελευταίο καρέ της ταινίας. Η συμμορία, μέσα σε όλες αυτές τις αλλαγές που υφίσταται η Αμερικάνικη κοινωνία (σιδηρόδρομος, αυτοκίνητα) πρέπει να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Η ταινία πραγματεύεται ακριβώς αυτή την άρνηση του ανθρώπου να αφομοιωθεί στις νέες νόρμες που το εκάστοτε κοινωνικό προστάζει. Η σκηνοθεσία του Sam Peckinpah είναι υποδειγματικά λιτή, αφήνοντας μας να δούμε μέσα από την κλειδαρότρυπα τα υποκείμενα. Για τον σκηνοθέτη, οι χαρακτήρες μεταμορφώνονται καθ' όλη την διάρκεια της ταινίας σε ιστορικά υποκείμενα τα οποία αφήνονται να οδηγηθούν στο τέλος μιας ολόκληρης εποχής χωρίς φωνές και υστερίες. Η τελική σκηνή μάχης και μακελειού είναι μυθική και μία από τις πιο σκληρές και μεγαλειώδεις που έχουν γυριστεί στην Ιστορία του κινηματογράφου. 9/10!!

Άνετα την βάζω δίπλα στην τριλογία του Λεόνε. Πολύ καλή από όλες τις απόψεις. Η υπόθεση δυνατή, ξεκινά με πολλές υποσχέσεις και εμπλουτίζεται στην πορεία με τέ-τοιο τρόπο που ούτε προλαβαίνει να κάνει κοιλιά, ούτε πλησιάζει καν την υπερβολή. Ξεκινά κατευθείαν με ένταση σε μια σκηνή ληστείας που είναι ενέδρα για τη σύλλη-ψη της συμμορίας και τελειώνει με ένα κυριολεκτικό μακελειό που κάνει τον πολύ κατοπινό Ταραντίνο να ωχριά! Η ιστορία χωρίς κενά ολοκληρώνεται στο τέλος με μια συνεχιζόμενη εξέλιξη της πλοκής που διανύει όλη την ταινία και δεν είναι καθό-λου μα καθόλου προβλέψιμη. Χτίζει χαρακτήρες και μέσα στην περίτχνη πλοκή της δίνει επίπεδα ηρώων και αντιηρώων. Τελικά οι χειρότεροι είναι ο εκπρόσωπος του νόμου-σιδηροδρόμου και οι σιχαμεροί (ηθικά και από εμφάνιση) κυνηγοί κεφαλών, που σαν όρνεα κυνηγούν τους ληστές απλά για συμφέρον και πλιάτσικο με το νόμο σαν άλλοθι. Η φύση τους φαίνεται από την αρχή με το αιματοκύλισμα που προκα-λούν δήθεν για να καταστείλουν το έγκλημα. Τελικά οι ληστές φτάνουν στην κάθαρση μέσα από την αυτοθυσία και ο λαός του Μεξικού είναι τελικός αποδέκτης της ηθικής και υλικής δικαίωσης. Πέρα από το ηθογραφικό επίπεδο του σεναρίου πλάθει και μια καλή απεικόνιση του λαϊκού πολιτισμού των Μεξικάνων της υπαίθρου του βόρειου Μεξικό. Δίνει το περίγραμμα, αλλά αρκετά κατατοπιστικό, της εποχής για το Μεξικό με το χάος που επικρατούσε την εποχή της Επανάστασης και την αλλαγή στην Αμερικάνικη Δύση στην αυγή του 20ου αιώνα. Με δυο λόγια: εξαιρετική ταινία!