Omar (2013)

Πολύ περισσότερο από μια ταινία για το Παλαιστινιακό πρόβλημα, το "Omar" όπως φαίνεται κι από τον τίτλο του, είναι ένα πορτρέτο ενός χαρακτήρα που ζει κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες, οι οποίες είτε το θέλει είτε όχι ορίζουν τα πάντα στη ζωή του. Από την ελευθερία του μέχρι τις σχέσεις του με τους γύρω του, μέχρι την ίδια την ευτυχία του. Το φιλμ στήνει ένα αριστοτεχνικά δομημένο δραματικό θρίλερ αγωνίας, το οποίο αποτυπώνει ρεαλιστικά μια καθημερινότητα δεμένη σε έναν αναπόδραστο κύκλο αίματος και προδοσίας, που δεν επικεντρώνεται στην πολίτικη, ή τον πόλεμο ακόμη κι ας ορίζεται από αυτά. Με μια ερωτική ιστορία τρυφερή και τραγική, με μια σειρά από ηθικές επιλογές που κάθε μια τους έχει τον δικό της βαθμό δυσκολίας δοσμένες με την ελάχιστη δόση υπερβολής μέσα από ένα καλογραμμένο σενάριο, το έργο λειτουργεί απόλυτα ικανοποιητικά τόσο σαν ένα φιλμ αγωνίας, όσο και σαν μια συναρπαστική, υπόγεια τραγική ερωτική ιστορία.

Καθώς καλοί και κακοί αλλάζουν διαρκώς ρόλους, η έντονη αβεβαιό­τητα γεννά γενικευμένη καχυποψία και οι ανθρώπινες σχέσεις θυσιάζονται στο βωμό μιας αιματοβαμμένης ιδέας, η ταινία συνδέει άρρηκτα τις πικρές πολιτικές διαπιστώσεις του με τη ρεαλιστική καθημερινότητα. Η ιστορία ανατρέπεται συνεχώς, είτε από απρόσμενες εξελίξεις, είτε από νέα λάθη των ηρώων, ενώ ο θεατής μετατοπίζει το φταίξιμο από τον έναν χαρακτήρα στον άλλον. Το απότομο τέλος θα μπορούσε να απορριφθεί από κάποιους ως εύκολος εντυπωσιασμός, μάλλον όμως στοχεύει στο να προκαλέσει το θεατή να αναλογιστεί την εσωτερική κατάσταση του Omar, αλλά και, για μία ακόμη φορά, όλη την ιστορία. Οι χαρακτήρες σκιαγραφούνται εξαιρετικά. Είναι ανθρώπινοι, με όλες τις ατέλειες, τις αδυναμίες και ειδικά τις επιθυμίες τους. Υποστηρίζονται από τις πολύ καλές ερμηνείες των τεσσάρων νέων ηθοποιών. Αξιοσημείωτες είναι, οι σκηνές της καταδίωξης του πρωταγωνιστή από την αστυνομία. Εντυπωσιακά σκηνοθετημένες και έντονα αγωνιώδεις. Σημαντική είναι η κοινωνιολογική διάσταση της ταινίας: οι Παλαιστίνιοι, αν και αγωνίζονται για την ελευθερία τους, στο ζήτημα των αστικών ηθών παραμένουν βαθύτατα συντηρητικοί και οπισθοδρομικοί.

Η κινηματογράφιση έχει ρεαλισμό, καθώς όλα τα γυρίσματα έγιναν σε Παλαιστινιακές πόλεις. Έχει ένταση (προσέξτε τις σκηνές πάνω στο τείχος και της καταδίωξης στα σοκάκια), αλλά και λυρισμό (σκηνές με το ερωτευμένο ζευγάρι). Διαθέτει, όμως, και κάποιες ιδιαίτερες λεπτομέρειες (πχ. οι αφίσες που καλούν σε περιβαλλοντική υποστήριξη), που δίνουν μια χροιά λεπτής ειρωνείας. Κατορθώνει να μιλήσει ουσιαστικά για το Παλαιστινιακό πρόβλημα, για τις επιπτώσεις και τον παραλογισμό του, όχι μέσα από πολιτικές κορώνες ή κηρύγματα, αλλά μέσα από την κατάσταση των ανθρώπων που το βιώνουν και από τον απόλυτο παραλογισμό που γεννά. Όπως για παράδειγμα το να μοιάζει φυσιολογικό να σκαρφαλώνεις κάθε μέρα έναν πανύψηλο τοίχο για να μπορέσεις να είσαι για λίγο με τον άνθρωπο που αγαπάς... Μια συγκλονιστική ταινία που με τις συνεχείς ανατροπές της δείχνει πόσο μπορεί να αλλοιωθούν οι σχέσεις των ανθρώπων σε μέρη που επικρατεί το μίσος μεταξύ εθνικοτήτων και αναγκάζουν το άτομο να πάρει θέση σε μια κοινωνία κλειστή και χωρίς μέλλον. 9/10!!!

Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγω κανονικότατα την βλέπω και ειναι Ταινιάραααααα