Mean Streets (1973)

Πρόκειται για μια ταινία που καταφέρνει να αποτυπώσει με χιούμορ, ρεαλισμό και αυθεντικότητα τη ζωή στη Μικρή Ιταλία της δεκαετίας του '70, ως προς τον μικρόκοσμο και τα γεγονότα που απεικονίζει. Κατά τον Σκορσέζε -που κάπως έτσι, έκανε ένα οριστικό ξεκίνημα σε μια από τις πιο ένδοξες φιλμογραφίες των τελευταίων δεκαετιών παγκοσμίως- είναι μία κοινωνιολογική και ανθρωπολογική μελέτη της ζωής του στη Μικρή Ιταλία (περιοχή της Νέας Υόρκης), μία αυτοβιογραφική προσπάθεια να παρουσιάσει τους φίλους του και τον εαυτό του σε φιλμ. Είναι ξεχειλισμένο από ορμή κι από αστείρευτη διάθεση για περιπέτεια και πειραματισμό, χρησιμοποιώντας άκρως ρεαλιστικούς και γήινους διαλόγους.

Σκοπός της όλης διαδρομής δεν είναι μια διαδικασία συμπάθειας και ταύτισης με τους χαρακτήρες (ειδικά με δεδομένες τις ροπές τους στη βία, την παρανομία και τον ρατσισμό), αλλά μια καταβύθιση σε ένα σύμπαν με ασφυκτικά πλαίσια, που μπορεί να εκπέμπει μια παράξενα ελκυστική παρακμιακή λάμψη, κρύβει όμως την πιο σκληρή τιμωρία για όποιον δεν κατορθώσει να ενσωματωθεί σε αυτό, όπως τονίζεται στην αξέχαστη κορύφωση του φινάλε. Η αφήγηση επικεντρώνεται στον ανδρικό ψυχισμό. Ο Τσάρλι είναι μία εγκλωβισμένη ψυχή, καταδικασμένη να επωμίζεται ένα ατελείωτο φορτίο τύψεων και αμφιβολιών, οι οποίες πετιούνται από κάθε γωνία για να τον σφιχταγκαλιάσουν, επιθυμεί διακαώς τόσο την καταδίκη και την τιμωρία όσο και την άφεση αμαρτιών, ψάχνει συγχρόνως τον θεό και τον διάβολο, επιζητώντας την άνωθεν ανακούφιση και είναι κυνηγημένος από Ερινύες για τον λάγνο πόθο που νιώθει. Από τη μια, δεν αρκείται στη βιαστική ξεπέτα των προσευχών που του επιβάλλει ο εξομολογητής, ενώ συγχρόνως κυνηγά εναγωνίως τη συγχώρεση από σχεδόν όλο τον περίγυρό του, για πολλά και διάφορα κρίματα.

Στο ερμηνευτικό κομμάτι οι Harvey Keitel και Robert De Niro είναι δύο ενθουσιώδεις νέοι με χειμαρρώδη ενέργεια, που σιγοντάρουν εκπληκτικά ο ένας τον άλλον, με τον πρώτο να αναδεικνύει υπέροχα τις πολλαπλές αντιφάσεις του αντιήρωά του και τον δεύτερο να κλέβει την παράσταση όποτε εμφανίζεται με τη ζωντάνια του. Ο έξω κόσμος κινηματογραφείται σε ένα ωχρό και βρώμικο φως, ένα καθεστώς μόνιμης αντηλιάς, ολότελα ταιριαστής με τις παρανομίες και τις μικροπρέπειες στις οποίες επιδίδονται οι πρωταγωνιστές. Είναι μία ταινία για τους ανθρώπους που παγιδεύονται οικειοθελώς σε καταστάσεις που τους ξεπερνούν, καθώς και για την αδυναμία τους να αποδεχτούν τις επιλογές τους ή να αλλάξουν τη μοίρα τους. 7/10!!!

Αργό και βαρετό. Δείχνει την "ζωή" (εξ' απαλών ονύχων, βεβαίως) των καλών συνοικιών της εποχής του. Προσομοιάζει τα ελαφρο-κουλτουριάρικα. Για την εποχή του ίσως ήταν καλούτσικο. Οι ηθοποιοί έπαιζαν άτσαλα. Ακόμα και ο Νίρο (σε κάποιες, λίγες,  σκηνές  φαίνεται το ταλέντο του)