Ο Τελευταίος Πειρασμός / The Last Temptation of Christ (1988)

Η αιώνια διαμάχη ψυχής και ύλης εδώ παίρνει σάρκα και οστά, και το μεγάλο στοίχημα είναι αν θα αντέξει ο Ιησούς στον τελευταίο πειρασμό πριν την μεγάλη θυσία. Υπαρξιακό δράμα και η άρνηση της θεϊκής υπόστασης προκειμένου να γλιτώσει το μαρτύριο του σταυρού, την κατέταξαν σε μια από τις πιο αμφιλεγόμενες, θρησκευτικές ταινίες που έχουν βγει, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του δικού μας Νίκου Καζαντζάκη (γράφηκε το 1955), για το οποίο σχεδόν αφορίστηκε από την επίσημη εκκλησία εξαιτίας της διαφορετικής προσέγγισης της προσωπικότητας του Θεανθρώπου. Η αλήθεια είναι ότι αποτελεί μια από τις ελάχιστες προσπάθειες που εστιάζουν στο χαρακτήρα και την προσωπικότητα του Ιησού, στις σκέψεις και τα συναισθήματά του, γι' αυτό και δεν πρέπει να περιμένει κανείς ταύτιση γεγονότων και πράξεων με αυτά που ήδη γνωρίζει από τα Ευαγγέλια: απλώς, χρησιμεύουν ως ένα χαλαρό πλαίσιο, αφού τα γεγονότα αλλάζουν για να εξυπηρετήσουν δραματικούς κυρίως λόγους.

Το πιο σημαντικό είναι ότι δεν παρουσιάζεται ο Χριστός (Willem Dafoe) ως Υιός Του Θεού που ανέλαβε συνειδητά και αμετάκλητα μία συγκεκριμένη αποστολή προς εκπλήρωση (τη σωτηρία του κόσμου από τις αμαρτίες του), αλλά ως ένας άνθρωπος -τονίζεται αισθητά η ανθρώπινη υπόστασή Του σε σχέση με τη θεϊκή- που αν και βαθιά μέσα Του γνωρίζει το σκοπό της ύπαρξής Του, προσπαθεί να μην τον συνειδητοποιήσει, να πάει αντίθετα στο πεπρωμένο Του, που δεν είναι άλλο από το θέλημα του Θεού. Βιώνει μία ακατάπαυστη πάλη, από τη μια το θείο κάλεσμα, που φαίνεται να Τον τυραννάει ασταμάτητα και δεν είναι σε θέση να καταλάβει αν προέρχεται από το Θεό ή το διάβολο και από την άλλη η ζωή που μπορεί να έχει ως ένας απλός άνθρωπος δίπλα στη γυναίκα που αγαπά από μικρό παιδί, τη Μαρία Μαγδαληνή. Με άλλα λόγια ο κύριος πυρήνας, είναι η πάλη ανάμεσα στη σάρκα και το πνεύμα που βιώνει ο ίδιος, αλλά κατ' επέκταση και κάθε άνθρωπος μέσα στην ψυχή του. Η πάλη με τον πειρασμό και την αμαρτία που απασχολούσε τον Χριστό του Καζαντζάκη βγάζει νικητή στο τέλος τον Θεάνθρωπο κάνοντας ακόμα πιο συγκινητική την θυσία του. Η ταινία μάς βάζει σε "πειρασμό" να σκεφτούμε και να αναλογιστούμε για το τι θα γινόταν αν τελικά η ανάσταση δεν αποτελούσε γεγονός, σαν ένα είδος εικονικής πραγματικότητας, που αναπόφευκτα όμως δεν μπορεί παρά να έχει το ίδιο τέλος. Οι συμβολικές και ταυτόχρονα "σοκαριστικές" σκηνές καταλαμβάνουν καίρια σημεία της ταινίας.

Καθηλωτική η ερμηνεία του Dafoe, ο οποίος συνεχώς επιδεικνύει την αγωνία του ήρωα που ταλανίζεται από τους φόβους και τις αμφιβολίες, καθώς και του Keitel, που απεικονίζει το αντίθετο της αδυναμίας του Κυρίου Του και γνωρίζει εκ των προτέρων τα βήματα και τις πράξεις που πρέπει να γίνουν για την επίτευξη του σκοπού. Και μόνο για τη σκηνοθετική προσέγγιση του Scorsese, αξίζει να δει κανείς την ταινία αυτή, ενώ ωραία, "ντύνει" το φιλμ η μουσική του Peter Gabriel, με τις ανάλογες εκφράσεις των συναισθημάτων της κάθε σκηνής. Τέλος, διάβασα ότι ο Willem Dafoe έχασε την όραση του για τρεις ημέρες, λόγω του εφέ της διαστολής των ματιών του στο φως του ήλιου, ώστε να δοθεί μια υπερφυσική διάσταση στο βλέμμα του. 9/10!!

Την  ταινια την πολεμησαν τα Ιερατεια γιατι ακριβως ειναι αυτοι οι ίδιοι που Τον Σταυρωσαν....Τον Καζαντακη τον πολεμησαν και τον αφορισαν γιατι πειστικά τους ξεμπροστιαζε αναφορικα με τον ΙΧΡ, γιατι εδοσε το πραγματικο του Νοημα μακρια απο τις ενοχες και τον φοβο.......Ο Καζαντζακης μεταστάς ειναι σιγουρα στα Δεξια Του και στην Δοξα του.......Αυτοι που θα ειναι? Εχουν μονο να ελπιζουν στο" Ελεημων και Φιλανθρωπος και Φιλευσπλαχνος,Θεος υπαρχεις" αντε και στο Χιουμορ  Του.....Αλλιως: Μέλας Οφις οστις τους εδάγκωσε.......Την ταινια δειτε την χωρις δογματικες προκαταληψεις οπως πρεπει να ειναι οι πραγματικοι Ορθόδοξοι.......

δεν μπορω να ''κρινω'' αυτην την ταινια ως προς το περιεχομενο της, παρα μονο σαν ταινια καλη ή κακη,καθότι η ταινια αυτη ειναι το πνευματικο παιδι του Καζαντζακη κ οχι του Σκορσεζε...Εδω μπορουμε να κριτικαρουμε κατα ποσο πιστα απεδωσε το νοημα ο σκηνοθετης του.Το εργο μας δειχνει την δυαδικη φυση του Χριστου...Ηταν κ θεος κ ανθρωπος κ κατα συνεπεια επραττε κ με τις 2 του φυσεις..το εργο εχει βαθια υπαρξιακα μηνυματα κ αν μη τι αλλο ετσι μας φερνει κοντυτερα στον θεο κ στην καθόμοιωση που μπορουμε να επιτευξουμε..Εγω τουλαχιστον ετσι το αντιληφθηκα...Ο ιδιος ο Καζαντζακης ηταν ενας ανθρωπος πολυ μπροστα απ΄την εποχη του...ηταν πολυταξιδεμενος κ κατα συνεπεια ειχε πολλες γνωσεις...ηταν ενας βαθια θεοσεβουμενος ανθρωπος κ φιλοσοφος...ειχε ανοιγμενους οριζοντες κ καταδικαστηκε στην εποχη του γι αυτον ακριβως  τον λογο...κανεις δεν τον καταλαβαινε.ακομη κ σημερα...η προοδευτικη ματια παντα θα σχολιαζεται κ θα λογοκρινεται...δεν ηταν ποτε εναντιον του Θεου μα εναντιον της υποκρισιας των εκπροσωπων του κ γι'αυτο το λογο αφοριστηκε(οχι επισημα βεβαια)....η ταινια απαιτει μια διαφορετικη ματια,οπως κ ο ιδιος ο συγγραφεας κ τα εργα του...