Barry Lyndon (1975)

Το «Μπάρι Λίντον» είναι ο ορισμός της ταινίας-όραμα του δημιουργού: ο Stanley Kubrick καταφέρνει να μας κοινωνήσει όλες τις ιδέες και τις φιλοσοφίες του, χωρίς να καταφύγει στον εύκολο δρόμο των ψευτο-auteur, δηλαδή, να χρησιμοποιήσει τους διαλόγους ως πλατφόρμα των ιδεών του. Το Μπάρι Λίντον είναι το υπόδειγμα για το πώς πρέπει να γυρίζονται οι σπουδαίες ταινίες. Τοποθέτησε στον πραγματικό πυρήνα του έργου την ανθρώπινη τιμωρία, την αστείρευτη δίψα για ανέλιξη, την παντελή έλλειψη πρόνοιας, ενσυναίσθησης και απώτερου σκοπού, την ασύλληπτη αδυναμία του ανθρώπου να σταματήσει να δαγκώνει την ουρά του και να πέφτει στις παγίδες που διαφαίνονται σαν σημαδούρες από μίλια μακριά. Από την πρώτη κιόλας στιγμή μας υποβάλλει σε μία βίαιη και βάναυση συναισθηματική απόσταση, αποκλείοντας κάθε υπόνοια συμπόνοιας, ελέους, συμπάθειας ή ταύτισης με τον βίο και τα πεπραγμένα του ήρωά του. Η ταινία συγκεντρώνει όλα τα βασικά χαρακτηριστικά των "Κιουμπρικών" ταινιών: η τεχνική τελειότητα, η συναισθηματική αποστασιοποίηση και η αμφιβολία ως προς την καλοσύνη της ανθρώπινης φύσης κυριαρχούν. Είναι τόσο αποστασιοποιημένη, ώστε μας αποτρέπει να νοιαστούμε, μας ζητά να παραμείνουμε απλοί παρατηρητές της μεγαλοπρεπής κομψότητάς της. Πολλά από τα γεγονότα της ιστορίας συμβαίνουν εκτός οθόνης, ο αφηγητής μας πληροφορεί για το τί πρόκειται να συμβεί και μαθαίνουμε πολύ πριν το τέλος της ταινίας, ότι ο ήρωας είναι καταδικασμένος. Σε καμιά περίπτωση, όμως, αυτό δεν προκαλεί θλίψη, επειδή ο Kubrick έχει σκηνοθετήσει τον πρωταγωνιστή του έργου σαν να ήταν μια άψυχη φιγούρα. Ακόμη και το αιματοκύλισμα του Επταετούς Πολέμου (που ήταν στην πραγματικότητα διάρκειας 9 ετών, αλλά το όνομά του «κλείδωσε» στα επτά χρόνια) που σημαδεύει τον πρώτο κύκλο περιπετειών του Μπάρι μοιάζει ενταγμένο σε ένα συνολικό καθεστώς αποχαύνωσης και απονενοημένης οικουμενικής παράκρουσης. 

Μου άρεσε πάρα πολύ το χρονικό της ζωής του, ακολουθώντας τη ζωή του πρωταγωνιστή από τη γέννηση ως το θάνατο του, μας απεικονίζει με πλήρη εμβάθυνση τους χαρακτήρες και την κοινωνία την τότε εποχή. Εντυπωσιακά κοστούμια, συγκλονιστικά σκηνικά, μαγευτικά παλάτια και εξωτικά τοπία συνθέτουν το αριστούργημα του ανεπανάληπτου Kubrick. Οι ερμηνείες όλων είναι απίθανες, ενώ ρεσιτάλ ερμηνείας δίνει ο κορυφαίος πρωταγωνιστής Ryan O'Neal. Είναι ιδανικός για τον ρόλο: εκπέμπει μια αλλόκοτη ηρεμία, καθώς του συμβαίνει το ένα τραγικό γεγονός μετά το άλλο. Ούτε, όμως, οι επιτυχίες του – στον τζόγο, στις συνωμοσίες, στον γάμο του, ακόμα και η κατάκτηση του πολυπόθητου τίτλου – φαίνεται να του προκαλούν ιδιαίτερη χαρά. Είναι απλώς μια φιγούρα στην οποία συμβαίνουν πράγματα. Τι μαγική μελωδία από βιολί είναι αυτή σε όλη τη διάρκεια του έργου, τι επιβλητική μουσική υπόκρουση που σε πλανεύει όταν την ακούς, πραγματικά σε συγκινεί και χωρίς την εικόνα. Χάρη στην υπέροχη φωτογραφία (δεν θα ήταν υπερβολή να χαρακτηριστεί ως μια από τις καλύτερες στην ιστορία του κινηματογράφου), τις πλούσιες εικόνες, που σφύζουν από αόρατη κίνηση ακόμη και στις πιο ασάλευτες στιγμές τους και την πρωτοποριακή χρήση των αναμμένων κεριών στους εσωτερικούς χώρους, η ταινία φαίνεται μαγευτική. Τα τοπία συχνά κινηματογραφούνται σε μακρινά πλάνα, ενώ οι πεδιάδες, οι λόφοι και τα σύννεφα φαίνεται σαν να έχουν βγει από πίνακες τοπίων. Μας παρουσιάζει συνθέσεις, χρώματα και πορτρέτα που φέρνουν στο νου τις κορυφές της βικτωριανής ζωγραφικής. Είναι αξιοσημείωτο, ότι τα τρία από τα τέσσερα Όσκαρ της ταινίας πήγαν στην διεύθυνση φωτογραφίας , την καλλιτεχνική διεύθυνση και τα κοστούμια. Το τέταρτο πήγε δικαιότατα στη μουσική διεύθυνση της ταινίας, καθώς δύσκολα θα βρει κανείς στον παγκόσμιο κινηματογράφο τόσο τέλειο ταίριασμα μουσικής και εικόνας. 10/10!!!!

Ταινια εποχης, μεγαλης διαρκειας αλλα με πληρη εμβανθυνση στους χαρακτηρες και την κοινωνια τοτε, οι ανθρωποι δεν αλλαζουν ευκολα....Δεν εκανε ταμειο  αν και  ηταν αξιολογη.......