The Night Watch (2011)

ΤΑΙΝΙΑΡΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!Υπέροχη..σε μεταφέρει πραγματικά στο Τότε..για τον Πολεμο τον συχαμένο δεν θα σχολιάσω τπτ.. όσο το ότι η ιστορια επαναλαμβάνετε! Ελπίζω να μην το ζήσω ..και σκέψου πόσο δύσκολη ήταν η αποδοχή τότε..και όμως η αγάπη κ η αφοσίωση κάποιες φορές σε προδίδουν!! Ειναι απίστευτα τέλεια η ταινία!Μπράβο!

Μia tainia με πολυ νοημα ωστοσσο δν καταφερε να με αγγιξει. 6/10

Δν υπαρχει  :/

Ο πόλεμος επιτείνει και αναδεικνύει αυτό που πραγματικά είσαι και όχι αυτό που, εν καιρώ ειρήνης, έχεις την πολυτέλεια να παριστάνεις πως είσαι. Και μετά τον πόλεμο, ουδείς μπορεί να αποτινάξει πλήρως τα βιώματά του.
Η ταινία ψυχογραφεί με επαρκή λεπτομέρεια τους τέσσερις κεντρικούς χαρακτήρες της και η αναπαράσταση του σκηνικού της εποχής είναι πολύ πειστική.
Ωστόσο, δεν μπορεί να αποβάλλει την έκδηλη τηλεοπτικότητά της (υψηλής ποιότητας μεν, αλλά τηλεόραση) και προσωπικά δεν με ενέπλεξε συναισθηματικά σε κανένα σημείο.
Συνεπώς, τη βρίσκω μάλλον χλιαρή.

Όταν σώζεις κάποιον, αυτός πλέον σου ανήκει. Για όσο αποφασίσεις εσύ να ορίσεις το τέλος στην αρχή μιας ιστορίας με happy ending. Για όσο μπορείς να τον αγγίζεις ως ανάμνηση, ακόμα και στις σκιές που επέλεξε ως διαφυγή, σαν αποφάσισε να είναι αόρατος. Η πρώτη απώλεια του πολέμου, είναι η αθωότητα. Και η αισθαντικότητα που απορέει από αυτή. Πολύ πριν πέσει η πρώτη βόμβα, προτού ακουστεί η στριγγιά από την σειρήνα που σε καλεί να βρεις ένα καταφύγιο. Μα δεν υπάρχει καταφύγιο από τις Ερινύες μιας ζωής που απέβαλες λόγω της δειλής σου φύσης. Η δειλία είναι που σε κάνει να ρέπεις προς την κτήση. Την κατοχή. Την αφομοίωση. Με αυτά τα δεδομένα, όπου και όποτε αποφασίσεις να βάλεις τέλος, δεν θα υπάρξει υπογραφή "happy ending". Γιατί, θα βρίσκεσαι ακόμα στην αρχή της αρχής. Πολύ προτού πέσει η πρώτη οβίδα, προτού ακουστεί ο βόμβος της σειρήνας που σε καλεί εντός σου να αποφασίσεις: Πως όταν κάποιος μου ανήκει, βαδίζει πάντα στο πλάι μου, όχι στην σκιά μου. Η αύρα του δεν ξεβράζεται από τα απόνερα της ηδονής μου. Η αγάπη που τρέφουμε ο ένας για τον άλλο, δεν κατοχυρώνεται συμβολικά, αθροιστικά, συνεταιριστικά. Δεν ξεθωριάζει, σαν πιάσει το μελάνι να θαμπώνει από αφιέρωση σε fictional μυθιστόρημα. Η αγάπη δεν ζητά από σένα να επιλέξεις πότε θα βαδίσεις αόρατος στα χνάρια της. Αλλά πότε θα σπείρεις αστερόσκονη στο χέρσο της χωράφι. Τότε, μόνο τότε, έχεις κάνει μιαν αρχή. Και ειλικρινά, δεν έχει σημασία τί υπογραφή θα κεντήσει το πεπρωμένο στην ούγια της αύρας σου. Έχεις κάνει απλά το πρώτο βήμα. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Από σκοτάδι και φως. Δαίμονες και αγγέλους. Παρελθόν και μέλλον.
To BBC συναντά εκ νέου την Sarah Waters, με φόντο το Λονδίνο του πολέμου. Κάτω από την λεία πρόσοψη μιας πόλης που δεν κοιμάται-υπό το φως των προβολέων της αεράμυνας και τον ήχο της σειρήνας της επόμενης επιδρομής-, συναθροίζονται τα ερωτικά προφίλ-άλλοτε καταπιεσμένα και άλλοτε σε διαρκή μετάλλαξη- των ανθρώπων που της είναι ταγμένοι στην μοίρα, τη ζωή και το θάνατο. Μια αέναη μορφοποίηση της αστικής κουλτούρας που ξεπήδησε από τις φλόγες του πολέμου, χαραγμένη με τη γραφίδα του θάρρους, της αφοσίωσης, της δειλίας, της απόσχισης, της ελπίδας, της ηδονής, του αναπόφευκτου. Ένα αριστούργημα από κάθε άποψη.