Alice, Darling / Άλις, Αγάπη μου (2022)

Ένα βραδυφλεγές δράμα που αναδεικνύει το φαινόμενο της ψυχολογικής κακοποίησης στις ερωτικές σχέσεις, αποτυπώνει τον τρόπο με τον οποίο τα θύματα βιώνουν αυτή την κακοποίηση και αντιμετωπίζει την τοξικότητα ως άλλη μια μορφή βίας χωρίς να την υποβαθμίζει ή να την διαχωρίζει από τις υπόλοιπες ως λιγότερο σημαντική ή επιβλαβή. Προκαλεί πρόσθετο ενδιαφέρον κάθε φορά που μια ταινία της εποχής μας προσπαθεί να ασχοληθεί με τα θέματα της ενδοοικογενειακής βίας ή της κακοποίησης, σωματικής και ψυχολογικής, πάντα υπό το πρίσμα της διαρκούς εξουσιαστικής σχέσης που έχουν οι άντρες πάνω στις γυναίκες. Πρόσθετο, κυρίως γιατί μετά από χρόνια, οι αφηγήσεις αλλάζουν, απεκδύονται οι πατριαρχικές τους καταβολές, γίνονται ένα ακόμη βήμα στις μικρές ή μεγάλες νίκες προς ένα κόσμο που μπορεί να δει κατάματα το πρόβλημα, να μιλήσει γι’ αυτό και να αναζητήσεις θεσμικές και προσωπικές λύσεις. Σ’ επίπεδο μηνύματος, η Nighy αποδίδει πολύ αποτελεσματικά την ουσία πίσω από τον εγκλωβισμό σε μια ψυχολογικά κακοποιητική σχέση μέσα από λεπτομέρειες και συμπεριφορικά μοτίβα που συσσωρεύονται για να οδηγήσουν στρατηγικά σε πολλές μικρές κλιμακώσεις και μεταβολές.

Ωστόσο, η ταινία τονίζει αδύναμα, επιφανειακά και περιφερειακά, το πόσο εύκολο είναι κανείς να μπερδέψει την αγάπη και το ενδιαφέρον με την εμμονικότητα και τη χειριστικότητα αλλά και πόσο σταδιακά και "ύπουλα" ένας θύτης παρασύρει το θύμα σε μια φυλακή σιωπής και υποταγής. Εξελίσσεται αργά, χωρίς πολλούς διαλόγους ή στιγμές δράσης και εντάσεων, με κύριο εργαλείο τη σιωπηλή απεικόνιση των αντιδράσεων της Alice απέναντι στην ασφυκτική πίεση του Simon. Η πρόθεση των δημιουργών να αναδείξουν τα μηνύματα τους μέσα από ένα μινιμαλιστικό φιλμ χωρίς μεγάλη δραματοποίηση είναι ξεκάθαρη, ωστόσο η εκτέλεση δεν εξυπηρετεί απαραίτητα το όραμά τους μιας και η παντελής έλλειψη προσανατολισμού από την ιστορία -με ανούσιες υποπλοκές οι οποίες δεν εξυπηρετούν κάποιον απώτερο σεναρικό σκοπό και απλώς γεμίζουν χρόνο σε ένα ήδη μικρής διάρκειας έργο- συνδυαστικά με τις περιορισμένες αλληλεπιδράσεις μεταξύ των χαρακτήρων συντελούν σε ένα πληκτικό αποτέλεσμα το οποίο σταδιακά χάνει την επιδραστικότητά του. Είναι προφανές ότι η σκηνοθέτρια Mary Nighy είχε σκοπό να φτιάξει μια στιβαρή ιστορία γυναικείας ενδυνάμωσης και απελευθέρωσης με όχημα την περιπέτεια της κακοποιημένης Alice. Όμως το σενάριο δεν ξέρει που να πατήσει ώστε να γίνει αληθοφανής η ιστορία της που πάσχει από χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Η επίμονη άρνηση της να δει την αλήθεια στην κακοποιητική σχέση με τον ανισόρροπο καλλιτέχνη σύντροφο της, δεν γίνεται ούτε για μια στιγμή πειστική με αποκορύφωμα όχι μόνο την απλοϊκή λύση που προτείνει η σκηνοθέτρια αλλά και την επιτηδευμένη, εικαστική φωτογραφία που από ένα σημείο ξεχνά την αποστολή της. Καταλήγει να στραγγίζει το δράμα από δραματικότητα και, με δεδομένο ότι τόσο το γενικότερο διαλογικό σκέλος όσο και η ανάπτυξη της ιστορίας και η σύγκρουση που φέρνει τη "λύση" έχουν τη γραφικότητα (και, κατά διαστήματα, τη γελοιότητα) της μυθοπλασίας στην οποία αναφερόμαστε, το τελικό αποτέλεσμα φαντάζει λειψό. Σεναριακά τα κενά είναι πολλά, δυστυχώς. Και όχι με λογική τέτοια που να οδηγεί το κοινό να τα συμπληρώσει από τα συμφραζόμενα, είναι κενά που μαρτυρούν αμηχανία ως προς το να ακολουθηθεί μια πιο συγκεκριμένη κατεύθυνση στην πλοκή, και αυτό γίνεται κραυγαλέο στο αμήχανο φινάλε, όπου δεν διευκρινίζεται καν ξεκάθαρα η κατάληξη της όλης διαδρομής. Είναι και κάπως προβληματική η απόφαση η ιστορία να επικεντρωθεί περισσότερο στις αλληλεπιδράσεις της πρωταγωνίστριας με τις φίλες της (οι οποίες και σαν χαρακτήρες δεν είναι τόσο καλογραμμένες για να γίνουν κάτι παραπάνω από συμπληρώματα της κεντρικής ηρωίδας), αποπροσανατολίζει τον θεατή από το κύριο θέμα του τοξικού ερωτικού της δεσμού και προσδίδει μικρότερο βάθος στο σύνολο από αυτό που θα μπορούσε να πετύχει. Τέλος, και οι λύσεις που φαίνεται να προτείνει η Nighy μέσα από όσα αφηγείται φαντάζουν εύκολες και υπεραπλουστευμένες, σαν να μη θέλει από ένα σημείο κι έπειτα να θέσει πιο πολύπλοκα ερωτήματα ή να καλύψει πιο εκτεταμένα τα φλέγοντα ζητήματα που θίγει.

Αν και η πλοκή χωλαίνει, οι ερμηνείες καταφέρνουν μέχρι ένα σημείο να καλύψουν τις σεναριακές αδυναμίες μιας και το πρωταγωνιστικό τρίο των Anna Kendrick, Kaniehtiio Horn και Wunmi Mosaku φέρνει ένα θεμιτό βάθος στους χαρακτήρες και καταφέρνει να αναδείξει αποτελεσματικά και πολύπλευρα το φαινόμενο που η ταινία θέτει ως επίκεντρο. Η Kendrick, μια κατεξοχήν κωμική ηθοποιός, αναδεικνύει τις υποκριτικές της ικανότητες σε έναν δραματικό ρόλο με πολλές απαιτήσεις, προσεγγίζοντας τον χαρακτήρα με αφοσίωση και σεβασμό. Δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στη σωματική γλώσσα και στην αποτύπωση των νευρικών και ακούσιων κινητικών μοτίβων της Alice, η Kendrick καταφέρνει να δώσει στο έργο τη συναισθηματική φόρτιση που λείπει από την πλοκή μέσα από μια αυθεντική αλλά προσγειωμένη υποκριτική δουλειά. Οι υπόλοιποι εκ των ερμηνευτών του βασικού καστ δεν καταφέρνουν να αφήσουν ένα τόσο έντονο στίγμα, ίσως κι επειδή το κείμενο δεν τους αφήνει να αναδειχθούν στον δέοντα βαθμό. Η ταινία προσπαθεί να μεταφέρει την ψυχολογία της χωρίς να δίνει στην ηρωίδα της πολλά για να στηριχθεί. Στην πραγματικότητα, η δημιουργός την αφήνει έκθετη (χωρίς αυτό να μειώνει την ερμηνεία της Kendrick και ίσως τελικά ούτε και το κεντρικό νόημα της ενδυνάμωσης), όταν ανακαλύπτεις ότι στο δεύτερο μέρος, ακριβώς τη στιγμή που η ταινία ξεκινάει, τελειώνει απότομα. Είναι το σημείο εκείνο που ανακαλύπτεις πως ακόμη κι αν η πρόθεση της Nighy ήταν να περιγράψει κινηματογραφικά τον ψυχισμό μιας κακοποιημένης κοπέλας που δεν μπορεί να το δει, αλλά και την άβολη ευκαιρία για τον θεατή να μπει στη θέση των φιλενάδων της και του τρόπου με τον οποίο θα πρέπει να χειρίζεσαι κάθε φορά μια τόσο λεπτή ισορροπία, δεν είναι αρκετή.

Το φιλμ συγκρούεται με το (περίπου) δεύτερο μέρος του που δεν διαφέρει και πολύ από το θρυλικό Sleeping with the Enemy (1991) με την Julia Roberts ‎στο ρόλο του θύματος πίσω στα '90s, αλλά κυρίως συγκρούεται με το μεγάλο θέμα με το οποίο καταπιάνεται, αφήνοντάς το στο επίπεδο ενός essay και ενός "τι θα έπρεπε να γίνεται". Το "Alice, Darling" αν και διαχειρίζεται ένα θέμα με βαρύτητα, χάνει την επιδραστικότητά του μέσα από μια ανιαρή εκτέλεση που στερείται έντασης και προσανατολισμού. Οι δημιουργοί προσεγγίζουν το φαινόμενο της τοξικότητας και της ψυχολογικής κακοποίησης με σεβασμό προς το θύμα και καταφέρνουν να αναδείξουν τον αντίκτυπό του μέσα από την ερμηνεία της Kendrick αλλά και των υπόλοιπων μελών του cast, ωστόσο η πλοκή κάθε αυτή δύσκολα θα καταφέρει να αφήσει τις αναμενόμενες εντυπώσεις στους θεατές λόγω του φτωχού περιεχομένου της. Έτσι είναι εκπαιδευτικό, σε στιγμές αληθινό, αλλά ως σύνολο αδύναμο και ανεκμετάλλευτα "λίγο". 5.5/10!!!

Τιποτα το σπουδαιο, δεν το λες και χασημο χρονου

Για μενα κ να μην το δεις το εργακι δεν χανεις κ τιποτα.