Don't Worry Darling (2022)

Ένα αριστουργηματικό, καλοστημένα, ύπουλο ψυχολογικό θρίλερ που σε συνεπαίρνει στα πάντα του, κρύβοντας επιμελώς τα καλά χαρτιά του. Κάπου ανάμεσα στη φιλοσοφία ενός "The Truman Show" και το κόνσεπτ ενός "The Matrix", το έργο είναι ένα ενδιαφέρον πάντρεμα του σινεμά επιστημονικής φαντασίας με το ψυχολογικό θρίλερ, υπό το πρίσμα μίας φεμινιστικής ιστορίας για την πατριαρχία και τη γυναικεία χειραφέτηση, ενώ βασίζεται σε μία εκθαμβωτική συμβολικά αλληγορία που συνδυάζεται άψογα και αποτελεσματικά το υπαρξιακό δράμα. Ένα κοινωνικό πείραμα με γνώμονα την πατριαρχική ομοιομορφία ιεράρχησης των κοινωνικών δομών εξουσιαστικού ελέγχου, διαμορφώνει μία απομονωμένη κοινότητα σε πολυτελή επίπεδο διαβίωσης και ικανοποίησησς επιθυμιών και προτεραιοτήτων. Το σενάριο δεν απαντά στη πληθώρα ερωτημάτων τα οποία θέτει κατά την εξέλιξη της πλοκής, αλλά συγκλονίζει με τη διαδοχή στιγμών στο χρόνο .Έχει εκκωφαντικό ρυθμό με συνεχείς εναλλαγές και μεταβολές, έχει καλοδεχούμενες ενέσεις αγωνίας και ένα φυσικά φωτογενές δίδυμο που δείχνει να έχει προσαρμοστεί άψογα στους ρόλους του.

Η μνήμη ενεργοποιείται ακριβώς στο σημείο κατά το οποίο η άρνηση της προσωπικής ταυτότητας αποτέλεσε βασικό παράγοντα αποδοχής στο πειραματικό πρόγραμμα. Η Wilde πλάθει σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της ταινίας ένα σκηνικό μαγικό και ονειρικό. Παστέλ χρώματα, ευρύχωρα σπίτια, ομοιόμορφα στα κτίσματα ακόμα και στις κινήσεις των ηθοποιών, σαν χορογραφία. Οι σφοδρές συγκρούσεις, η εξαιρετική σκηνοθεσία, οι αψεγάδιαστοι διάλογοι, η συγκλονιστική τροπή των γεγονότων και η μεγάλη ανατροπή του τέλους, όλα αυτά σε καθηλώνουν και σε συνταράσσουν. Όλα εδω παραπέμπουν σε μία ιδανική ενσάρκωση του αμερικανικού ονείρου της δεκαετίας του '50. Η αντίθεση ανάμεσα στα λαμπερά κάδρα και το σκοτεινό θέμα της ταινίας λειτουργεί στην εντέλεια, δίνοντας πόντους στο έργο. Η πλοκή δεν αποφεύγει πάντα ορισμένες ευκολίες, όπως π.χ όταν ο γιατρος βολικά ξεχνάει το χαρτοφύλακα του στο σπίτι της Alice, επιτρέποντας στην ίδια να ψάξει για κρίσιμες πληροφορίες. Πάντως, αρκετά καλή δουλειά έχει γίνει στην ανάπτυξη των χαρακτήρων, με την αποκάλυψη που έρχεται προς το φινάλε σχετικά με τον χαρακτήρα της Bunny, που υποδύεται η ίδια η Olivia Wilde, να είναι αληθινά συγκινητική.

Η Florence Pugh παίζει έξοχα μία ευρύτατη γκάμα ρόλων κι εδώ καταφέρνει να ενσαρκώσει τη νοικοκυρά της δεκαετίας του ‘50 με χαρακτηριστική άνεση και θάρρος. Χαρακτηρίζεται από εξαιρετικά ενεργητική παρουσία στο έργο, με έντονες τις συναισθηματικές μεταβολές και ο τρόπος με τον οποίο αυτές αποτυπώνονται στα χαρακτηριστικά του προσώπου και τις ενέργειες του σώματος κυριολεκτικά μαγεύουν την ερμηνεία του ρόλου και προσδίδουν υπεραξία στην ψυχογραφική απεικόνιση της εξωτερικής εικόνας των γεγονότων όπως εξελίσσονται. Παράλληλα είναι γεμάτη ενέργεια, πάθος και μία άσβεστη φλόγα που κυριεύει το βλέμμα και το σώμα της, όντας η πραγματική δύναμη μίας ταινίας που βασίζεται σχεδόν ολοκληρωτικά πάνω της. Η ηθοποιός μεταφέρει ζωή σε κάθε πλάνο που εμφανίζεται, ακολουθεί μόνιμα και με συνέπεια τις συναισθηματικές αναταράξεις της ηρωίδας της και είναι φανταστική, όταν οι σουρεαλιστικές σκηνές διεισδύουν στο μικρόκοσμό της. Ο Chris Pine είναι εξαιρετικός στο ρόλο του μυστηρίωδους “κακού” της υπόθεσης, ενώ η Olivia Wilde παίζει λαμπρά την καλύτερη φίλη της ηρωίδας, που γνωρίζει περισσότερα απ’ όσα δείχνει.

Μία στιλιστικά και αισθητικά επαρκή παραγωγή, άρτια σε κάθε επίπεδο, από το φαντασμαγορικό μοντάζ, μέχρι τη μοναδική φωτογραφία κι από τα λαμπερά κοστούμια-σκηνικά μέχρι τις απίθανες κι απίστευτες μουσικές επιλογές, όλο το σετάκι αποδίδει και είναι ένα σπάνιο διαμαντάκι για το είδος της. Σίγουρα όχι πρωτότυπο ή καινοτόμο, στη σύλληψή του το σενάριο, αλλά εξαιρετικά δεικτικό ως προς την αποδόμηση της ευτυχίας, τόσο ως έννοια, όσο και ως εικονική πραγματικότητα. Η Wilde πάντως αποδεικνύει ότι έχει σκηνοθετικό τσαγανό (καταφέρνει να τα ισορροπήσει αρκετά καλά όλα και να αποφύγει την σχηματοποίηση και τον διδακτισμό), καθώς ευστοχεί στην αποδόμηση των “ευτυχισμένων” ζευγαριών και της ρετρό νοσταλγίας με όχημα ένα σαρδόνιο σχόλιο στη κτητική και καταστροφική αγάπη των αντρών “που ζητάνε πολλά” αλλά περισσότερο απ’ όλα “θέλουν να κάνουν ευτυχισμένες” τις γυναίκες τους. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Ένα κινηματογραφικό έπος που το προτείνω ανεπιφύλακτα!! 10/10!!

Ίσως δεν ήταν για εμένα... ο κόσμος  δηλαδή 16χρονα κορίτσια που κατέκλεισαν το σινεμά, ήμασταν μόλις 3 άντρες στην αίθουσα, όλοι φυσικά για λόγους ανωτέρας βίας ( φαντάζομαι δηλαδή, μπορεί κάποιος από τους άλλους 2 όντως να ήθελε να την δει.. τέλος πάντων έχουν βγει πολλές σαν αυτή, εμένα μου φάνηκε ξαναζεσταμένο φαγητό, αντίθετα οι κοπέλες, οι περισσότερες δεν είχαν ξαναδεί τέτοιο σενάριο οπότε τους άρεσε.  ο Στάιλς δεν ήταν καν τόσο κακός.  5/10

ισως απο τις χειροτερες ταινιες που εχω δει τελευταια.Κουραστικη ,χωρις σημαντικη πλοκη .δυο ωρες και κατι και στα τελευταια δεκα λεπτα υπηρξε εξελιξη .