Rheingold / Το Χρυσάφι του Ρήνου (2022)

Μία βιογραφία με έντονα ντοκιμαντεριστικά στοιχεία, με τον Γερμανό δημιουργό να ελίσσεται με άνεση ανάμεσα στα κινηματογραφικά είδη διατηρώντας το προσωπικό του ύφος, φιλοτεχνώντας ένα φιλμ με κάμποσο μεράκι που συνδυάζει την ταινία ενηλικίωσης, με το γκάνγκστερ φιλμ, τον κοινωνικό ρεαλισμό και την κωμωδία, μέχρι το heist movie. Ο Fatih Akin, ακολουθεί φρενήρη ρυθμό, τον οποίο χρειαζόταν σε κάποια του σημεία να χαλιναγωγήσει, όπως και τις μπερδεμένες εναλλαγές από πόλη σε πόλη, από χώρα σε χώρα αλλά και την πληθώρα των δευτεροπρωταγωνιστών του, να περιορίσει. Ο σκηνοθέτης διαθέτει ομολογουμένως ένα συναρπαστικό πρωτογενές υλικό, μια τρελή ιστορία που αν δεν υπήρχε θα έπρεπε κανείς να την δημιουργήσει, και ακολουθεί την εντυπωσιακή κούρσα του Xatar με ξέφρενα αισθήματα και ενεργητικές διαθέσεις.

Και για να μη χαθεί ο θεατής σε μια γκανγκστερική πλοκή που ελίσσεται σαν παζλ και αλλάζει πόστα, το ζητούμενο του χαμένου (ή καλά κρυμμένου) θησαυρού παραμένει μέχρι τη φευγάτη αυλαία μιας ταινίας που ακόμη και για τα συνήθη μαξιμαλιστικά δεδομένα του Akin είναι ανεξάντλητη σε επινοήσεις και μετατοπίσεις, λαϊκή και αποτελεσματική στη φλέβα του δραματικού προβληματισμού του για την ιδεολογική σύγχυση και την κοινωνική αδικία στη σύγχρονη Ευρώπη. Το άγγιγμα του Μίδα είχε ο τύπος. Εκπληκτικός μποξέρ, άριστος μουσικός, φοβερός επιχειρηματίας, ευρηματικός κλέφτης και τελικά ακαταμάχητος γόης (εκεί δυσκολεύτηκε λίγο, αλλά σιγά μην του ξέφευγε). Aυτός ο τόσο επικίνδυνος, ενίοτε αδίστακτος αλλά κυρίως, απερίσκεπτος άνθρωπος, κατάφερε να γίνει ένας από τους πιο επιτυχημένους επιχειρηματίες της μουσικής βιομηχανίας (και όχι μόνο).

Η φράση "βίος και πολιτεία" φαντάζει μικρή για να περιγράψει τη ζωή του συγκεκριμένου ανθρώπου. Γεννημένος στις σπηλιές του Ιράν κατά τη διάρκεια της καταδίωξης των Κούρδων και πρόσφυγας στην Ευρώπη σε παιδική ηλικία, ο νεαρός Giwar Hajabi μπλέκεται στις συμμορίες της Βόννης για να υποστηρίξει την φτωχή του οικογένεια. Οι έχθρες και οι συμμαχίες που θα κάνει στο γκέτο θα τον ταξιδέψουν από τις πλούσιες γειτονιές του Παρισιού στον υπόκοσμο της Ολλανδίας, τις φυλακές του Ράιχενμπαχ και τα στρατόπεδα του Ιράκ, σε μια γκανγκστερική οδύσσεια που θα τον μετατρέψει σε βαρύ και ασήκωτο τραμπούκο – και τελικά, σε ένα αναπάντεχο ραπ είδωλο. Ράθυμο, ευχάριστο, ψυχαγωγικό με πλατειασμούς, ενώ βασικά ο Akin πραγματοποιεί μια cool διαδρομή στον υπόκοσμο με τρόπο πειστικό, υπόγειο, ειλικρινή, καθαρά σινεματζίδικο. Στη φούρια του να τα χωρέσει όλα μέσα, παραδίδει μια ελαφρώς "ξεχειλωμένη" ταινία, ενώ δε λείπουν ορισμένες αστοχίες και ευκολίες.

Το όλο ύφος είναι χαλαρό και ανέμελο, ταυτιζόμενο με την εποχή και την διαδρομή του ήρωα. Υπάρχει η σύνθετη αφήγηση με διάφορα φλας-μπάκ, ενώ το κινηματογραφικό "επιχείρημα", ότι όλο είναι πραγματικό, υποστηρίζεται από μεσότιτλους με ημερομηνίες και πόλεις – τόπους. Οι πιο καλλιτεχνικές πινελιές νερώνουν την κουλ ταυτότητα του φιλμ, ενώ η gangsta αισθητική κάνει την ταινία να μοιάζει χαμηλής ποιότητας. Έτσι ο Akin, αποδεικνύεται ικανότατος χειριστής του genre-bending και του φωτεινού γυρίσματος μιας σκοτεινής ιστορίας . Η ταινία, ακόμη κι αν φαντάζει κάπως παραφορτωμένη, δεν χάνει τη γοητεία της αφήγησης αντίθετα δημιουργεί εντάσεις και εσωτερικούς κραδασμούς, φορτίζει συναισθηματικά και, φυσικά, υπενθυμίζει πως ο άνθρωπος αποτελείται από εύπλαστα υλικά, ακόμη κι όταν εξωτερικά μοιάζει σκληρός σαν πέτρα.

Κάποιες φορές ο Akin ακολουθεί κατά βάση εύκολες, πεπατημένες διαδρομές και κάπως κλισέ απεικονίσεις, ενώ ακριβώς αυτή η μυθιστορηματική ιστορία ζωής εμποδίζει ίσως μια πιο εσωτερική, βαθύτερη ματιά στον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα. Ωστόσο, επιστρατεύει το χιούμορ και γνωρίζει καλά πώς να ενισχύσει με ρυθμό και μουσική μια ιστορία που πάλλεται από μόνη της, δημιουργώντας ένα αρκετά διασκεδαστικό και γεμάτο θέαμα, με ενέργεια και ένταση που υπάρχει σε αφθονία. Ο Emilio Sakraya ερμηνεύει τον Xatar, με ιδιαίτερο πάθος και η αδρεναλίνη για βία και εκδίκηση, ανήκουν στα αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά του -παιχνιδιάρικου- ρόλου. Ο Giwar Hajabi ισχυρίζεται, ότι η ταινία του Akin, παρουσιάζει τα γεγονότα, όπως έγιναν, υπάρχουν στιγμές όμως, που υποψιάζεσαι, ότι η ανάγκη για εντυπωσιασμό, οδήγησε σε σεναριακές υπερβολές. 6.5/10!!!

Ενταξει, καλη ταινιουλα, αλλα οχι και 6,9.

Πιο πολυ καντα στη βαση 5,4/10 απο μενα

Αρχικά δεν είχα σκοπό να την δώ μιας και η ραπ/τραπ/σκ@τάπ μουσική είναι εντελώς αντίθετη με τα μουσικά μου γούστα, αλλά αποφάσισα να την δω για 2 λόγους:
1) για τον "Σαλονικιό" Φατίχ Ακίν και 2) επειδή περίμενα να έχει περισσότερο ναρκωτικά και φυλακές και λιγότερο μαύρη μουσική, και ευτυχώς στάθηκα τυχερός σε αυτό το σημείο!
Καλή βιογραφική ταινία για έναν υποτίθεται γνωστό λαζογερμανό κουρδικής καταγωγής ράπερ (προσωπικά πρώτη φορά άκουσα το όνομα του, είμαι άσχετος με το ραπ/τραπ/τσετσένικο/αλβανικό και ρωσομπλιέτικο ψεκ-χιπ-χοπ), ωραία σκηνοθεσία, καλές ερμηνείες, έμεινα ικανοποιημένος... 6/10!!

Το ειδα στο σινεμά και μου αρεσε πολυ και για αυτό το συστήνω με την μια ,ως μια διεσκεδαστική διδακτική και περιεκτική νοημάτων ταινία.....Εχει στιγμές που πραγματικα γελάς με την ψυχή σου, ενω σε άλλες εχει τον ζόφο της ζωής της Γερμανίας  του περιθωρίου και των καταστάσεων που εζησε ο ήρωας. Ο Φατίχ Ακίν σκηνοθετεί μια βιογραφία με το γνωστό του χιούμορ και την κοφτερη λαμπερή ματιά του. βιογραφία ενος καλλιτέχνη γεννημένου και θρεμμένου μέσα απο την μητρα που γεννησε το είδος της μουσικής του, που πέρασε πολλά ακομη και απο την φυλακή για να φτασει τελικά ψηλά....Ως προσωπικότητα δεν ξερω αν αξιζει αλλα καλιτεχνικα και ως διασκέδαση λεει πολλα....Δειτε το και κρίνετε και εσείς.......