The Swimmers (2022)

Μακάρι να ήταν τόσο εύκολα όπως τα παρουσιάζει γι' αυτούς τους δύσμοιρους ανθρώπους, καθώς η σκληρή πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική και το ταξίδι προς την προσωπική τους ελευθερία δεν είναι τόσο απλό και γρήγορο όσο το δείχνει ωραιοποιημένα το έργο, δυστυχώς, αλλά για τις ανάγκες του έργου και για να μην γίνει τόσο δραματικό, καθώς εστιάζει στις δύο κοπέλες, στον αθλητισμό και στην κολύμβηση σαν πυρήνας του στόρι, παραβλέπει όλο το επίπονο κομμάτι και στέκεται στο προσωποκεντρικό κι όχι στη γενική άθλια εικόνα της μετανάστευσης. Στην ουσία η σκηνοθέτρια Sally El Hosaini πατά πάνω σε μια σύγχρονη, δυνατή συναισθηματικά και ελπιδοφόρα ιστορία, την οποία επιλέγει να αφηγηθεί με χολιγουντιανές διαθέσεις, αρκετή κοινοτυπία και μια ελαφρά πληθωρικότητα, συναισθηματική και μη, που πνίγει την όποια λεπτότητα των θεματικών. Βέβαια, γνωρίζουμε ότι μία ταινία δεν μπορεί πραγματικά να δείξει το πόσο τραυματική και δύσκολη είναι η προσφυγιά, αλλά δεν εμβαθύνει και ιδιαίτερα σ' αυτό το καυτό ζήτημα. Το θέμα της προσφυγιάς είναι πολύ βαρύ, δύσκολο και ευαίσθητο. Καθώς ο κινηματογράφος το έχει "κακοποιήσει" πολλές φορές, είτε υπερβάλλει απίστευτα ή το δείχνει σε πολύ λαιτ φάση και διεκπεραιωτικά. Η ταινία καταφέρνει να δείξει την Yusra και την Sara (υπέροχες στις ερμηνείες τους οι κοπελιές) με ένα τρόπο που δεν τις καθιστά ηρωίδες η θύματα. Αντιθέτως, τις βλέπουμε για αυτό που είναι: δύο νεαρά κορίτσια που έπρεπε να εγκαταλείψουν την χώρα τους και την οικογένεια τους, για να σωθούν αλλά και να συνεχίσουν τις ζωές τους. Η ταινία φέρει μία ταπεινότητα και αφήνει τον θεατή να καταλάβει ότι η ιστορία της Sara και της Yusra είναι πραγματικά μόνο μία από τις χιλιάδες.

Από την άλλη, η ταινία υποκύπτει σε απλουστεύσεις και ευκολίες, τόσο σε επίπεδο διαλόγου και εξιστόρησης όσο και σε χαρακτηρολογικό, με τις αδερφές να εξερευνώνται περισσότερο με βάση το τι τους συνέβη και λιγότερο με βάση το ποιες είναι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση της Sara, η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και ακτιβιστική συνέχεια της οποίας αφήνεται ως απλή πληροφορία για τους τίτλους τέλους. Βέβαια, ανεξαρτήτως διαχείρισης, είναι δεδομένο ότι η ιστορία των είναι συναρπαστική από μόνη της. Μια σημαντική, απαραίτητη ιστορία νίκης, ελπίδας και δύναμης, για δυο γενναίες προσφύγισσες που ρίσκαραν την ζωή τους για ένα καλύτερο μέλλον. Και τα κατάφεραν, κολυμπώντας για αυτούς που δεν τα κατάφεραν. Γι’ αυτό και θα είχε νόημα να τις γνωρίσουμε καλύτερα. Γι’ αυτό και είναι κρίμα το να ειπωθούν όλα αυτά τόσο βατά. Τα γυρίσματα στη χώρα μας έγιναν στη Λέσβο. Αρκετοί που βρέθηκαν ως κομπάρσοι πάνω στη φουσκωτή βάρκα ήταν και στην πραγματικότητα πρόσφυγες. Η παραγωγή προσπάθησε με αυτό τον τρόπο να τους βοηθήσει να πάρουν άσυλο. 7/10!!

Είχα την εντύπωση ότι η ταινία θα εστιάσει περισσότερο στην προετοιμασία για τους αγώνες, αλλά ουσιαστικά η μισή ταινία μόνο είναι ο κόπος και τα βάσανα που πέρασαν τα 2 κορίτσια για να φτάσουν Γερμανία.  Ναι και η Ελλάδα είναι φυσικά μια χώρα που περνάνε από εκεί, δεν είδα να πω την αλήθεια κάποιο σχόλιο για κακή Ελλάδα, ένας κύριος μόνο δεν βοήθησε αλλά τι να βοηθήσεις 40 άτομα εκείνη την στιγμή. Και μάλιστα στο τέλος που λέει την πραγματική ιστορία, μία από τις 2 αδερφές, νομίζω η μεγάλη, γύρισε Ελλάδα αν θυμάμαι καλά. Τι να πεις  τώρα γιαυτό το θέμα παραπάνω, είναι να απορείς πως δεν μπορεί να βρεθεί ακόμα λύση γιαυτούς τους ανθρώπους και την πληρώνουν όλοι εκτός από αυτούς που κερδίζουν από όλο αυτό... 7/10 και από εμένα..

Αρκετά καλή ταινία που εξιστορεί την αληθινή περιπέτεια που είχαν 2 αδερφές της Εθνικής ομάδας κολύμβησης της Συρίας στο επικίνδυνο ταξίδι επιβίωσης από την βομβαρδισμένη Δαμασκό στο Βερολίνο και τους Ολυμπιακούς του Ρίο.
Πρόκειται για ένα οικογενειακό δράμα που αφορά την δύναμη και την θέληση για επιβίωση και την επίτευξη των στόχων και ονείρων υπό αντίξοες συνθήκες.
Εξυμνεί στην ουσία την δύναμη της ανθρώπινης ψυχής.
Το σενάριο βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, η σκηνοθεσία καλή, οι ερμηνείς καλές, λίγο περισσότερο ξεχωρίζουν η μεγάλη αδερφή και ο γνωστός Matthias Schweighofer.
Το άσχημο είναι οτι παρουσιάζει τους Έλληνες "κακούς" και τους Γερμανούς "καλούς", μας αδικεί ως χώρα/έθνος η ταινία.
To ευχάριστο είναι οτι η συγκεκριμένη οικογένεια ανήκε στο 10% των Ορθόδοξων Χριστιανών της Συρίας.
7/10 από εμένα!