The Fabelmans (2022)

εχει ενδιαφερον....

προφανως ειναι βιογραφικη ταινια του Σπηλμπεργκ...το διαστημα της νιοτης του...

"αποκτησα την πρωτη μου κινηματογραφικη καμερα

σε ηλικια 6 χρονων"

διαβασα πριν καμμια 40ρια χρονια , σε μια συνεντευξη του.

και μπραβο του που μπορεσε και εγινε ενας απο τους κορυφαιους σκηνοθετες...

και αλλοι μπορει να ειχαν τα ιδια προσοντα και την ιδια ορεξη , αλλα δεν το κατορθωσαν....

"ειδα τα καλυτερα μυαλα της γεννιας μου

να πεθαινουν μεσα στην τρελα"

Τσαρλς Μπουκοφσκι , απο το ποιημα "το ουρλιαχτο"......

Αν την προχωρουσε την ταινια ο Σπηλμπεργκ ,

θαπρεπε να δειξει οτι πισω απο την επιτυχια του ηταν οι ομοεθνεις του...

η Εβραικη κοινοτητα.....οι παραγωγοι των ταινιων του......

"το Χολυγουντ Εβραιοκρατειται"

Μαρλον Μπραντο 4/5/1995 στο CNN στην εκπομπη του Λαρυ Κινγκ 

Η πιο προσωπική προσθήκη στη σπουδαία φιλμογραφία του εξαιρετικού παραμυθά της μεγάλης οθόνης Steven Spielberg στην οποία ο σκηνοθέτης ανατρέχει στην παιδική και εφηβική ηλικία του, ώστε να επισκεφθεί κινηματογραφικά τις εμπειρίες του τον σμίλεψαν ως άνθρωπο και δημιουργό. Πάνω απ’ όλα είναι ένα οικογενειακό δράμα, συχνά ωμών συναισθηματικών σκηνών, μέσα από οποίο ζυμώνεται με ένταση αλλά και τρυφερότητα το πορτραίτο μιας ενηλικίωσης. Εξηγεί την σπουδαιότητα της καλλιτεχνικής φύσης και του ταλέντου, την σημαντικότητα της υποστήριξης από την οικογένεια, την αγάπη και όλα αυτά τα βιώματα που οδηγούν στην ανάδειξη του ανθρώπου και σε αυτό που θέλει να κάνει στην ζωή. Όπως πάντα παραδίδει μια ταινία που την παρακολουθείς άνετα άσχετα αν δεν αποτελεί αριστούργημα! Μεγάλη σε διάρκεια, αλλά όχι κουραστική, στρογγυλεμένη σε αρκετά σημεία, αφού ο δημιουργός δεν θέλει να προκαλέσει, ενδιαφέρουσα και συγκινητική τελικά αποτελεί άλλη μια ωδή στον κινηματογράφο από έναν άνθρωπο που ευτυχώς ασχολήθηκε με αυτό που αγαπά! Πρόσωπα και γεγονότα, μυθοπλασία και πραγματικότητα, κινηματογράφος και ζωή μπλέκονται σε μια προσπάθεια ανάδειξης των βαθύτερων επιρροών, εντυπώσεων, συναισθημάτων που διαμόρφωσαν έναν μεγάλο σκηνοθέτη. Μέσα από τα μάτια, τις αισθήσεις και τις αναμνήσεις του ίδιου. Μέσα από την ανάγκη του, να δημιουργήσει μια προσωπική ταινία, να ρίξει μια παιχνιδιάρικη, νοσταλγική μα ειλικρινή ματιά στο παιδικό-εφηβικό παρελθόν του.

Στις καλύτερες στιγμές της, η ταινία πετυχαίνει να μεταδώσει μια ζεστή, γλυκιά αίσθηση ανακάλυψης του εαυτού και του κόσμου, να αναδείξει φιλόδοξα το πώς μεγαλώνοντας οι γονείς μετατρέπονται σταδιακά σε αληθινά πρόσωπα, τα βιώματα σε ουσιαστικές επιδράσεις. Στις περισσότερες, υποκύπτει σε γλυκανάλατες διαθέσεις και συναισθηματισμούς, ενώ προσπαθεί να καλύψει μεγάλο έδαφος και πολλή πληροφορία σε 151 λεπτά, αφήνοντας αναπόφευκτα κάποια κομμάτια λιγότερο δουλεμένα. Η αυτοβιογραφική καινούργια δημιουργία την οποία ο Steven Spielberg προετοίμαζε από καιρό αιφνιδιάζει με το πόσο συναισθηματικά εγκρατής επιλέγει να είναι ο δημοφιλής σκηνοθέτης με μια συγκινησιακά φορτισμένη ιστορία που δεν είναι άλλη από τη δική του. Διαθέτει στοιχεία μοναδικής αισθητικής κι αποδεικνύει την καλλιτεχνική ωριμότητα του δημιουργού και είναι πάνω από όλα ένας ωραίος, δοσμένος με ξεχωριστή αγάπη, ύμνος στον κινηματογράφο μέσα από τη ζωή του, και τη σχέση του μ' αυτόν, του ίδιου, υπηρετώντας όλα τα κινηματογραφικά είδη: τις ταινίες καταστροφής, το γουέστερν, τις πολεμικές ταινίες, το ψυχολογικό, ακόμα και το μεταφυσικό θρίλερ προσφέροντας στο θεατή συγκίνηση και μια μεγάλη γκάμα συναισθημάτων.

Τα πλάνα ξεχειλίζουν ρομαντισμό, μελαγχολία κι οδυνηρή προδοσία, οι γονείς απεικονίζονται ως ακαταμάχητα ελαττωματικοί άγιοι, ενώ οι υπέροχες κωμικές στιγμές δημιουργούν μια απελευθερωτική ανάταση μετά το έντονο μελόδραμα. Ένα άκρως σπιρτόζικο κείμενο που προσθέτει και πιο ανάλαφρες νότες, με ανάπαυλες ανόθευτης χαράς κι ενθουσιασμού και πινελιές ανθρώπινου χιούμορ. Η σκηνοθεσία σε συνδυασμό με την φωτογραφία του Kaminski κάνουν κάθε σκηνή ενδιαφέρουσα, ενώ και θεματικά είναι ιδιαίτερα πυκνό. Είναι ένα στιβαρό, σε σημεία φλύαρο, οικογενειακό δράμα αλλά και ένα έργο για την τέχνη ως λυτρωτικό μέσο επικοινωνίας και αλήθειας. Το αρνητικό της όλης υπόθεσης είναι ότι δε διερευνά πώς ακριβώς απέκτησε τις κοινωνικές δεξιότητες και τα επαγγελματικά πλεονεκτήματα, που τον έφτασαν στην κορυφή. Ο Spielberg ανοίγει την κάμερα και την καρδιά του, αποδομεί και ξαναχτίζει τις μνήμες του, εξομολογείται, κατανοεί, δικαιώνει και εξιλεώνεται.

Επίσης συγκινητικός ο τρόπος με τον οποίο ο Spielberg "αγκαλιάζει" κάθε χαρακτήρα της ιστορίας: από τους γονείς του, στους οποίους αποτίει τον ομορφότερο φόρο τιμής που θα μπορούσε ποτέ ένας γιος να σκαρφιστεί, μέχρι ακόμα και τους συμμαθητές που τού έκαναν bullying στο λύκειο. Επιλέγοντας έναν εξαιρετικό πρωταγωνιστή που του μοιάζει εξωτερικά, πλαισιώνοντάς τον με εξαιρετικούς ηθοποιούς (μοναδικός ο Gabriel LaBelle ερμηνεύει μελετημένα τον ρόλο του και είναι το εκφραστικό του πρόσωπο παράλληλα που εκδηλώνει πολύ πιο ουσιαστικά, όλα όσα οι διάλογοι και οι εικόνες δεν τολμούν να ψελλίσουν, φανταστικός ο Paul Dano αποδεικνύει την εξαιρετική του στόφα με μία ισορροπημένη, ψύχραιμη, σπαραχτική ερμηνεία, θαυμάσια η Michelle Williams η οποία φιλοτεχνεί ένα από τα πιο ευαίσθητα πορτρέτα μητρότητας και θηλυκότητας, βγάζοντας μία δαιμονισμένη ενέργεια και μία υπερβολική γοητεία, σπουδαίος ο Paul Dano όπου είναι η επιτομή της ήρεμης δύναμης, έξοχος ο Seth Rogenο, υπέροχος ο Judd Hirsh που κλέβει την παράσταση και απίστευτα απολαυστικό το cameo του David Lynch που θέτει σε κίνηση κάποιες βασικές θεματικές και αφοπλίζει με την αυθεντικότητα των ξεσπασμάτων του).

Το σινεμά αφηγείται ιστορίες, φτιάχνει αλληγορίες, πλάθει μύθους, διηγείται παραμύθια. Και πάνω απ’ όλα, επουλώνει πληγές, δίνει κουράγιο και δύναμη για τις ανηφόρες της ζωής, προσφέρει καταφύγιο, παρηγοριά και ανακούφιση, χτίζοντας μια παράκαμψη και εσοχή όποτε η πραγματικότητα μοιάζει βαριά και ασήκωτη. Το The Fabelmans είναι μια αναδρομή στην παιδική και εφηβική ηλικία του ανθρώπου που θα γινόταν βασιλιάς του Χόλιγουντ, γυαλισμένη, ευαίσθητη, τρυφερή, άγαρμπη, απείθαρχη, γλυκιά, παράξενη και παρήγορη όπως κάθε ανάμνηση. Παράλληλα, είναι η πιο προσωπική ταινία του δημιουργού της, στην οποία δεν ξέρουμε ποιες από τις σκηνές είναι αληθινές, ποιες εμπνεύστηκε ο σεναριογράφος, ποιες στέκουν ανάμεσα στις αναμνήσεις του σκηνοθέτη και την πραγματικότητα. Το έργο αποτελεί μια ιδιαίτερα ευχάριστη ματιά στις λεπτομέρειες της ζωής ενός από τους πιο επιδραστικούς κι επιτυχημένους σκηνοθέτες στην ιστορία του κινηματογράφου και, αναπόφευκτα, μια διερεύνηση της απαράμιλλης γοητείας της έβδομης τέχνης, των τρόπων με τους οποίους μας συναρπάζει. Το σινεμά για τον νεαρό ήρωα, άρα και το σκηνοθέτη, αποτελεί ένα καταφύγιο συνυφασμένο με τα παιδικά του χρόνια, όταν όλα ήταν φορτισμένα από το βλέμμα των γονιών του. Εκείνοι είναι οι αρχικοί πρωταγωνιστές της ζωής του στους οποίους και υποκλίνεται, αγκαλιάζοντας τις αδυναμίες τους και θέλοντας στο φινάλε; της καριέρας του να τους ευχαριστήσει για όλα. 8/10!!!

Φίλε Νομικέ, την είδα πριν λίγες μέρες και πραγματικά μου άρεσε.

Μια μια ρομαντική εκδοχή της παιδικής ηλικίας του Steven Spielberg, από τον Steven Spielberg φυσικά, ο οποίος όχι μόνο συμφιλιώνεται αλλά και τιμά τους γονείς του και κυρίως προβάλλει και από πού πηγάζει η βαθιά ριζωμένη αγάπη του για τον κινηματογράφο.
Είναι επίσης η πρώτη του ιστορία «ενηλικίωσης», στην οποία θέλει να μεταφέρει στο κοινό τα μαθήματα που πήρε σε εκείνη την ηλικία.
Δεν χρειάζονται πολλά λόγια, με άρτια σκηνοθεσία, αρκετά διασκεδαστική, παρόλες τις δραματικές στιγμές της και με όμορφες ερμηνείες. Αξίζει τον χρόνο σας

Αναρωτήθηκα γιατί κανείς από τους γνωστούς μου σινεφίλ ,δεν υποδέχθηκε αυτό το έργο ως spielberg film. Μου περιγράφηκε ως αδιαφορο και βαρετό ακόμα και ως γεροντικό σαλιαρισμα και χάιδεμα της μνημης του, πάντως δεν μου περιγράφηκε ως ένα συναρπαστικό έργο. Η αλήθεια είναι ότι μία αυτοβιογραφία δεν μπορεί να γίνει παραμύθι Spielberg όπως τα έργα του που είχαν τεράστιες επιτυχίες.

Παρόλα αυτά το 150 λεπτών διαρκείας film εχει να πει πράγματα ,έχει γοητεία στη διήγηση,ειναι διαφορετικού στυλ κατά τμήματα,(σαν να γυριζει διαφορετικες ταινιες)και στο τελος δίνει τις βασικές παραμέτρους της διαμόρφωσης της φιλμικης προσωπικότητάς του Σπιλμπεργκ. Και ας μην ξεχνάμε ότι είναι δύσκολο πράγμα η έκθεση των προσωπικων ιστοριών που μας έχουν πληγώσει και μας έχουν διαμορφώσει. Η πιο δίκαια κριτική για μένα είναι ότι είναι ένα φιλμ φτιαγμένο για να το δούνε άλλοι δημιουργοί του κινηματογράφου και δεν απευθύνεται στο Πλατύ κοινό. Σαν θεατής λοιπόν θα καταθέσω τη γνώμη ότι ενώ δεν έχει τον συνήθη σφυγμό της σκηνοθεσίας του είναι μία ενδιαφέρουσα ταινία,που αναλογα με το ποσο αγαπατε τον δημιουργο αυτο μπορει να σας αρεσει......