Die Welle / The Wave / Το Κύμα (2008)

Πολύ εύστοχη και δυστυχώς, αιώνια επίκαιρη, η ταινία “Το Κύμα” του Dennis Gansel, καταφέρνει με γρήγορο μοντάζ, αλλά χωρίς υπερβολές να εισάγει τον θεατή στο ιδιαίτερο σύμπαν του. Τα μηνύματα, οι υπαινιγμοί και οι συμβολισμοί άκρως αληθινοί και επώδυνοι για την κοινωνία της παγκοσμιοποίησης. Το έργο, κεντρίζει το ενδιαφέρον από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό, χωρίς να χάνει σε ένταση για τα τεκταινόμενα. Η πλοκή έχει την μορφή αφήγησης ημερολογίου. Άρα και κλιμάκωση, αγωνία. Και ένα φινάλε εντυπωσιακό, δυνατό, σοκαριστικό. Η βίαιη επιβολή ανθρώπου εις άνθρωπον, δεν είναι μια άγνωστη, αφηρημένη δύναμη, αλλά κάτι που φωλιάζει σπερματικά στην ανθρώπινη φύση. Ο καθένας μας είναι ικανός για το καλύτερο και για το χειρότερο. Ακόμα και αν στοχεύει στο πρώτο, μπορεί να καταλήξει στο δεύτερο. Το ίδιο κάνουν οι χαρακτήρες που παρασέρνει το "Κύμα'. Οι νεαροί μαθητές ξεκινούν για να αλλάξουν τον κόσμο που τους παραδίδεται. Τον κόσμο της ανεργίας, της φτώχειας, της ανισότητας αλλά και της παραπληροφόρησης. Απέναντι τους, οι γονείς φαντάζουν ως του "εξήντα οι εκδρομείς". Τα παιδιά τους αμήχανοι παρατηρητές ενός κόσμου που αλλάζει συνέχεια, με φρενήρεις ρυθμούς. Από τη μία σελίδα της ιστορίας στην άλλη και πάλι πίσω εκεί που ξεκίνησαν. Όταν ο ιδεαλισμός δεν βρίσκει αντίκρισμα, μπορεί να γίνει επικίνδυνος. Ο απολυταρχισμός, ζωντανεύει μπροστά στα μάτια μας και παρά τις δώσεις υπερβολής (ταινία βλέπουμε μην το ξεχνάμε) βλέπουμε την κατάσταση να ξεφεύγει και τις έννοιες να χάνουν το νόημα τους. Κάθε μαθητής αποκτά έναν ρόλο, ένα νόημα στη ζωή του και γίνεται μέρος του συνόλου. Η κινηματογραφική ταινία "Το Κύμα", αποτελεί μία σημαντική αναφορά πάνω στους κινδύνους που διατρέχει μια σύγχρονη δημοκρατία και αποσκοπεί στο να μπορέσει να συνειδητοποιήσει ο θεατής πως μπορεί να απολέσει αυτό το αγαθό του σύγχρονου Ευρωπαϊκού κράτους με όλα τα ελαττώματά του τα οποία μπορούμε να επισημαίνουμε και βάσει αυτών να το κατακρίνουμε.

H δουλειά που έκανε ο σκηνοθέτης ως storyteller ήταν αξιοθαύμαστη, χωρίς να κάνει κοιλιά και κρατώντας το ενδιαφέρον στα ύψη ειδικά στις τελευταίες σκηνές! Τα πλάνα του όμορφα, χωρίς τα εκνευριστικά shaky. Η φωτογραφία θα μπορούσε να ήταν καλύτερη, διότι δεν δημιουργούσε το κλίμα που έπρεπε, αλλά από ένα σημείο και έπειτα την συνήθιζες. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους ξεχωρίζει ο Jürgen Vogel στον ρόλο του καθηγητή, ο Max Riemelt, η Jennifer Ulrich και άλλοι. Η ταινία μας θέτει ερωτήματα, χωρίς απαραίτητα να προσφέρει απαντήσεις. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε μέσα σε 107 λεπτά κινηματογραφικού χρόνου, να λύσει ένα πρόβλημα που ταλανίζει γενιές και γενιές. Παράλληλα όμως, αν κανείς προσπαθούσε να αρνηθεί τη δύναμη του κινηματογραφικού μέσου ως ιδεολογικού μηχανισμού, θα εθελοτυφλούσε. Στην περίπτωση του "Κύματος", το σινεμά γίνεται το ιδανικό όχημα για να περιγράψει μια νέα συνθήκη ολοκληρωτισμού, αυτής που λαμβάνει χώρα στο γόνιμο, λόγω της αθωότητάς του, πεδίο της εφηβικής ψυχής. Σενάριο βγαλμένο από τη ζωή και την ίδια στιγμή larger than life, η ιστορία για μια τάξη στη Γερμανία που καταλήγει να αυτοπροσδιορίζεται ως περιούσιος πληθυσμός, διδάσκει, χωρίς διδακτισμό, απλά αλλά ποτέ απλοϊκά, ένα από τα πιο έντονα σε ρυθμούς και συναισθηματικά φορτισμένα μαθήματα κινηματογράφου στην ιστορία του μέσου. Και ο σκηνοθέτης της το πετυχαίνει, με τον τρόπο που το έκανε και ο μαθητής που ξεσήκωσε το "Κύμα", μέσω μίας και μόνο ερώτησης, που τίθεται στους εαυτούς μας καταρχήν, αλλά και στους γύρω μας: "Μπορεί να ξαναγεννηθεί ο ναζισμός;". "Ολοκληρωμένη" στους τομείς που μια ταινία φτιάχνεται για να "βλέπεται", από κοινό όλων των ηλικιών. 9/10!!

τουλαχιστον βαρετη ανιαρη και αναμενομενη ...  Ποιος ξερει ποιος πολιτικος θα εδωσε λεφτα για να γινει τετοια προπαγανδα.
ναι ναι αγγελικουλες μου αυτο ειναι κακο αλλα τα υπολοιπα ειναι καλα . 

αυτο ειναι κακο αλλα το να φορας φιμωτρο να κανεις τεστ και εμβολια ειναι σωστο!  σιγουρα ναι

Ένα “περίτεχνο” μήνυμα κατά του φασισμού της μάζας, αλλά και της ενδόμυχης αποδοχής (από τη μάζα) του φασισμού της κυρίαρχης -απόκρυφης- ελίτ (και του “όμορφου” κόσμου που έχει δημιουργήσει). Δαιμονοποιεί οποιαδήποτε κοινωνική κίνηση ή συσπείρωση (ή έστω και σκέψη ενάντια στο κυρίαρχο σύστημα), χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η συγκεκριμένη κίνηση που παρουσιάζεται στο φιλμ είχε κάποια ουσία ή ιδεολογία. Δεν είχε απολύτως καμία (και μάλλον όχι τυχαία) μέχρι την προτελευταία σκηνή, όπου ο καθηγητής δίνει ένα ιδεολογικό στίγμα - όταν πια όμως είναι πολύ αργά (μια εβδομάδα στην αίθουσα το “έξυνε”, με πουκάμισα και ανόητους χαιρετισμούς). Πραγματικά έξυπνη ταινία, κυρίως λόγω του τρόπου με τον οποίο περνάει στον θεατή ό,τι επιθυμεί να περάσει. 

Μανιπουλάρισμα πολιτικής σκέψης και μαθήματα άσκησης κοινωνικού

και πολιτικού κομφορμισμού. Η μάζα, η πλέμπα, οι προλετάριοι, το λούμπεν (που καθίσταται άχρηστο παρτάλι εν ριπή οφθαλμού) άγονται

και φέρονται με ευκολία και κάθε τρόπο. Μία καλοδουλεμένη ταινία, της οποίας 

το στίγμα, το νόημα και η ουσία "βασανίζουν" το θεατή για καιρό. Καλή κλιμάκωση

και δυνατές τελευταίες σκηνές.

8/10.