Μια Κρυφή Ζωή / A Hidden Life (2019)

Ο εικαστικά υπνωτιστικός και ονειρικός ταυτόχρονα Τέρενς Μάλικ δημιουργεί μια αντιναζιστική, ποιητική και πολιτική, ειρηνιστική, ανθρωπιστική μυθοπλασία. Δηλαδή μια ταινία με συγκροτημένο και στέρεο, αφηγηματικό σενάριο, μια μυθοπλασία που δεν χάνεται στην ποίηση ή την μεταφυσική. Το φιλμ διηγείται τον αγώνα και το μαρτύριο ενός νέου, Αυστριακού, χριστιανού αγρότη, ο οποίος δεν θέλει να υπηρετήσει στην φασιστική, δολοφονική πολεμική μηχανή των ναζί και γι' αυτό καταδιώκεται σκληρά, μέχρι τον τελικό, τιμωρητικό απαγχονισμό του... Φέρνει με λίγο άτσαλο, μπερδεμένο, διχασμένο και αδέξιο τρόπο στο προσκήνιο το φρικτό, θανατηφόρο πρόσωπο του φασισμού, τη θεατρική, γκροτέσκ βία του, τον παραλογισμό του και, ταυτόχρονα, φέρνει στο νου την ομορφιά του να είσαι άνθρωπος, ν' αγαπάς, να συμπάσχεις, να βοηθάς, να νιώθεις και να πονάς. Ποιητικές εικόνες και επιβλητική κλασική μουσική παντρεύουν τα αιώνια φιλοσοφικά διλήμματα περί υλικής και πνευματικής ελευθερίας, συνείδησης και καθήκοντος.

Ο σκηνοθέτης εστιάζει στη ζωογόνο σχέση Φύσης και ανθρώπου και στο βασικό, ηθικό και υπαρξιακό θέμα της ανθρώπινης ηθικής ευθύνης έναντι του κακού, ακόμη και αν το υποστηρίζει η πλειονότητα μιας -αντιδραστικής κι οπισθοδρομικής- κοινωνίας. Στιλιζάρισμα και παραβολή κερδίζουν τελικά την άνιση μάχη απέναντι σε ένα προσγειωμένο, συγκινητικό ανθρώπινο δράμα αληθινών διλημμάτων και πολιτικών αποφάσεων. Συγκλονιστικές ερμηνείες από τους δυο πρωταγωνιστές, πανανθρώπινα μηνύματα και πολύ στρωτή, μεστή αλλά αργή και βαρετή αφήγηση, με έντονα αλληγορικά στοιχεία, μαγική φωτογραφία, τα μεθυστικά τοπία των Άλπεων και οι σκηνές της αγροτικής ζωής σκιαγραφούν τον ψυχισμό τού ήρωα

Ο Μάλικ χρησιμοποιεί τα δικά του μέσα, σύνδεση ατόμου και φύσης, υπέροχες εικόνες του πανέμορφου φυσικού περιβάλλοντος και του πώς εντάσσεται και ριζώνει σε αυτό ο άνθρωπος, εσωτερικός μονόλογος, ασταμάτητα voice-over, πλάνα κοντρ-πλονζέ που ατενίζουν τον ουρανό, κινούμενη ελαφριά κάμερα, πλάνα με τις αναμνήσεις του ήρωα και λυρικές μουσικές. Όμως, η ατέλειωτη αυτή παρέλαση της απόλυτης ομορφιάς, επιβεβαιώνει εδώ την υποψία ότι και η ομορφιά μπορεί να καταλήξει πληκτική. Και στην ταινία του Μάλικ, χαρίζει εντέλει τον αέρα ενός τρίωρου καλλιτεχνικού αυνανισμού. Το σενάριο περνάει σε δεύτερη μοίρα, με τους ήρωες να αναλώνονται σε -συχνά κλισέ- φιλοσοφικές εξάρσεις χωρίς την παραμικρή υποψία δράσης. Και να κάνουν, τελικά, τον θεατή να εκλιπαρεί -ακόμα και…- για τον βασανισμό ενός αθώου άντρα σε μια απέλπιδα κραυγή για λίγη ένταση. Το παρακάνει εδώ με την απλοϊκή αντιπαράθεση της ειδυλλιακής εικόνας και του ανθρώπινου μίσους

Ο Μάλικ υιοθετεί, στον κινηματογράφο που δημιουργεί, μια οπτική και προβληματική ταυτόχρονα ποιητική, μεταφυσική, υπαρξιακή και φιλοσοφική, ενίοτε και κοινωνική. Η σκηνοθεσία προχωρά αργά, με γλυκύτητα, ανθρωπιά και γνήσιο πόνο, για να οδηγηθεί στο τέλος σε μια συγκινησιακή κορύφωση αντάξια της φήμης του σκηνοθέτη, αλλά και της βαρύτητας του υποδείγματός του. Συνολικά, όμως η τρίωρη διάρκεια κουράζει και πρόκειται δυστυχώς για μια άρτια εικαστική δημιουργία, που αποτυγχάνει πλήρως να περάσει τον παλμό και την ψυχή που θα ήθελε να διαθέσει στο κοινό της. 6.5/10!!!

   Το αριστουργηματικό φιλμ του Terrence Malick είναι πολλά παραπάνω από ένα απλά αντιπολεμικό έργο. Είναι και αυτό, όχι όμως μόνο αυτό. Αν η Λεπτή Κόκκινη Γραμμή υμνεί τη φυσική ζωή αντιδιαστέλλοντας τη στην αρχή και το τέλος της με την φρίκη του πολέμου, η Κρυμμένη Ζωή πηγαίνει πολύ βαθύτερα. Είναι ένα πολυεπίπεδο δράμα με υπαρξιακές και ηθικές βάσεις, οι οποίες έχουν τις συνήθεις στον Malick  μεταφυσικές αναφορές. Καταδικάζει τον πόλεμο, χωρίς να δείχνει πόλεμο. Προβάλει την αξία της ζωής και την τιμή του ανθρώπου που μένει πιστός στα ιδανικά και τις αξίες του με προσωπικό κόστος, απέναντι στο τέρας του ναζισμού. Βέβαια εδώ ο κεντρικός χαρακτήρας δεν είναι κατεκτημένο θύμα, αλλά δικός τους, που επιλέγει να υποστεί ότι του επιφυλάσσει η μοίρα του αρνητή. Μπορεί να είναι με τους ισχυρούς και το αρνείται. Ο Malick δεν προβάλει την φρίκη του πολέμου από την πλευρά του θύματος. Καταδικάζει τη βία της άδικης εξουσίας, μέσω αυτού που επιλέγει να μην μετέχει στο έγκλημα, ενώ μπορεί και ενώ έχει πολλά να χάσει πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα και την εξουσία, αλλά όχι και κόντρα στις αξίες και τις αρχές του.

Ωραία ταινία και εικόνα που σιγά σιγά σε ταξιδεύει εκει που θέλει,φτάνει ν αφεθείς ...αυτός νομίζω πως ειναι κι ο λόγος της μεγάλης διαρκειας του έργου.Καλές ερμηνείες και σκηνοθεσία .

Αντιπολεμικό και για τις ημέρες μας μάθημα για αυτούς που είναι ρατσιστές και ...

Κουρασε λιγο και ενω ειναι καλογυρισμενο με ωραια φωτογραφια χανεται η ουσια και τα νοηματα πισω απο την ταινια ενω ειναι αληθινη ιστορια. Μεσα σε τρεις ωρες ταινιας θα μπορουσαν να ειχαν γινει πολλα!