Περίπτωση Συνείδησης / No Date, No Signature (2017)

Η «Περίπτωση Συνείδησης» είναι μια πραγματική περίπτωση αριστοτεχνικά δομημένης ταινίας, όπου η κάθε λεπτομέρεια είναι προσεγμένη και τοποθετημένη στο σύμπαν της ταινίας με φροντίδα και μεγάλη σκέψη, με τελικό αποτέλεσμα ένα σφιχτό και απόλυτα ρεαλιστικό κοινωνικό, πολιτικό και βαθιά ουμανιστικό δραματικό θρίλερ, που επιβεβαιώνει την εξαιρετική φήμη του σύγχρονου κοινωνικού Ιρανικού σινεμά. Ο σκηνοθέτης ξεκινά την αφήγησή του και δεν την αφήνει παρά μόνον αφού την κάνει φύλο και φτερό, δημιουργεί ένα δαιμόνιο, άκρως καθηλωτικό δίλημμα που υποκινεί συναρπαστικά διαπλεκόμενες καταστάσεις. Ο Jalilvand διερευνά πολύπλευρα, διεισδυτικά και απολύτως κινηματογραφικά τη σχέση προσωπικής ηθικής και συλλογικής κοινωνικής ευθύνης. Κατορθώνει να χωρέσει μέσα σε ένα σενάριο το σύνολο σχεδόν των κοινωνικών παθογενειών της πατρίδας του (καταπίεση γυναικών, υπερβολική γραφειοκρατία, κανονικοποίηση της βίας, μετάδοση του αυταρχισμού από τους θεσμούς στον πυρήνα της οικογένειας), χωρίς ο καταγγελτικός λόγος του να φαντάζει ούτε για μια στιγμή βαρύγδουπος ή ότι καταλήγει να είναι ο αυτοσκοπός εις βάρος της επαρκούς ανάπτυξης του δραματουργικού πυρήνα της πλοκής. Χωρίς το παραμικρό ψεγάδι η θαυμάσια αυτή ταινία από το Ιράν γητεύει με το ύφος, την αισθητική αλλά κυρίως με το ήθος της. Η σκηνοθεσία είναι καθηλωτική, οι βασικές ερμηνείες πιστές στη φιλοσοφία της, οι χαρακτήρες βγαλμένοι από αρχαία τραγωδία και τα ερωτήματα και οι προβληματισμοί με τα οποία μας βομβαρδίζει, σημαντικά και πανανθρώπινα. Τόσο ο ιατροδικαστής, όσο και ο πατέρας, τα δύο κεντρικά τραγικά πρόσωπα της ταινίας, αποτελούν αντιήρωες οι οποίοι αντιμετωπίζουν καταστάσεις που τους υπερβαίνουν, με αποτέλεσμα να οδηγούνται σε σκέψεις και ενέργειες τις οποίες ούτε καν θα σκέφτονταν υπό κανονικές συνθήκες. Σε μια κλειστή και ανδροκρατούμενη κοινωνία, μάλιστα, όπως αυτή του Ιράν, οι πράξεις του κάθε οικογενειάρχη δεσμεύουν άρρηκτα και την τύχη των οικογενειών τους.

Η υπόθεση δεν σταματά να παίρνει νέα τροπή σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, προσεγγίζεται ισοβαρώς τόσο από κοινωνική/ταξική, όσο και από προσωπική/υπαρξιακή ματιά, με τη σωστή αναλογία κορυφώσεων, χωρίς όμως τραγικές υπερβολές, εμπεριέχει και μια ενδιαφέρουσα σπουδή επάνω στην έννοια της ενοχής, αποκτώντας και μια ψυχολογική διάσταση, επενδύει στις εσωτερικές εγκεφαλικές διεργασίες, βγάζει μια μοντέρνα, σύγχρονη και ηθικά πολύπλοκη υφή, εστιάζει στον άνθρωπο και τα προβλήματα του, χωρίς να είναι δήθεν, αλλά αντίθετα είναι ωραία δομημένη και φτιαγμένη, είναι γυρισμένη με απλό και ταυτόχρονα ανατρεπτικό τρόπο, σε γεμίζει αμφιβολίες μέχρι το τέλος, οι σκηνές είναι πολύ δυνατές, όπου μέσα από σασπένς εξελίσσεται η ιστορία, μέσα από μυστήριο, μέσα από χαρακτήρες που ξεδιπλώνονται κι αφήνουν υποψίες, σαν να επρόκειτο για αστυνομικό έργο. Μία ενοχική σιωπή κάλυψε την ατμόσφαιρα στο απότομο φινάλε της ταινίας, ενώ καταφέρνει να αποζημιώσει με την επιλογή του να ρίξει το μαύρο ακριβώς την κατάλληλη στιγμή, αποδεικνύοντας ότι οι προθέσεις της αφήγησής του δεν ήταν κριτικές αλλά καθαρά ανθρωπιστικές. Συμπερασματικά, είναι ένα δεξιοτεχνικά γραμμένο και σκηνοθετημένο ψυχολογικό δράμα, μια μελέτη χαρακτήρων για την προσωπική ηθική ευθύνη του καθένα, υπογραμμίζοντας έμμεσα και τον ταξικό διαχωρισμό της ιρανικής κοινωνίας. Ένα συγκλονιστικό δραματικό θρίλερ υποδειγματικής σύλληψης και εκτέλεσης, υψηλής καλλιτεχνικής ακρίβειας, ένα κορυφαίο δείγμα του ηθικολογικού και οντολογικού κινηματογράφου που εξήγαγε στην Δύση ο Asghar Farhadi, σκοτεινό, πικρό και μεγαλοπρεπές. 9.5/10!!!

Πολύ όμορφη ταινια, ευχαριστούμε

Παρακολούθησα την ταινία με τη βεβαιότητα περί την ποιότητα που παρέχει ο ιρανικός κινηματογράφος.

Φυσικά, δεν απογοητεύτηκα. Εμπλέκονται τόσα ζητήματα, που μία λεκτική ανάλυση και κριτική, μοιάζει να είναι εξαιρετικά φτωχή σε σχέση με το θέαμα. Πιάνω ακόμη μια φορά τον εαυτό μου προβληματισμένο επί ζητημάτων ηθικής ακεραιότητας, ευσυνειδησίας, εντιμότητας.

Γοητευμένος...

10/10.

Αρκετα καλη ταινια και ο λογως που την ειδα ηταν απο περιεργεια καθως χωρα παραγωγης ειναι το Ιραν και δεν ειχε τυχη να δω καποια ταινια. Ομως ειναι η πρωτη φορα που καταφερνει να με εκνευρισει ο πρωταγωνιστης (ο ρολος εννοω οχι ο ηθοποιος), οπως ανεφερε και η Sirena εξαρταται απο ποια οπτικη γωνια το βλεπει ο καθενας, ειτε ειναι περιπτωση συνειδησης (οπως λεει και ο τιτλος) ειτε περιπτωση βλακειας του πρωταγωνιστη με τα δεδομενα που μας δινει η ταινια και τις ενεργειες ολων των εμπλεκομενων. Τα συμπερασματα επι της οθονης....

Εχει ενδιαφερον ομως το ποσο διαφορετικα βλεπουμε ο καθενας μας μια ταινια.
So..στην αρχη την προσπερασα γιατι φαινοταν ξεκαθαρα δραμα αλλα η βαθμολογια κ τα σχολια παρακατω με εκαναν να της δωσω μια ευκαιρια.Δεεεν τρελαθηκα....την βρηκα τραβηγμενη,ενιωσα να επαναλαμβανεται κ εκει που λες νταξει στο φιναλε βγαζει ενα νοημα ολο αυτο θελει να περασει ενα μνμ ερχεται το τελος κ την ακυρωνει..

Ταινία επιπέδου Όσκαρ στα πάντα: Όσκαρ α και β ανδρικού ρόλου, Όσκαρ α και β γυναικείου ρόλου, Όσκαρ σκηνοθεσίας, Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, Όσκαρ σεναρίου.. Ταινία αριστουργηματικού χαρακτήρα. Υποκλίνομαι.

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ. Με ένα ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ τέλος που σε αφήνει κατάπληκτο. Ανθρώπινη, αληθινή, υπέροχη ταινία με πολύ καλά παιξίματα απο τους ηθοποιούς. Αν κι εσείς, όπως εγώ, έχετε συνηθίσει στην αισθητική των δυτικών ταινιών που απεικονίζουν τον δυτικό τρόπο ζωής, θα σας αγγίξει σίγουρα η ταινία, το σενάριο, η καθημερινότητα, οι συναισθηματικές εκρήξεις των ηρώων. Μπράβο ! 

Καλογυρισμένο ψυχολογικό δράμα με θέματα προσωπικής ηθικής και συλλογικής κοινωνικής ευθύνης.

καλοπαιγμενη ταινεία , με χαμηλο κοαστος , καλη σκηνοθεσια ,ήχο, εικόνα , σενάριο , και  απρόβλεπτο τέλος....