Σκιά / Ying / Shadow (2018)

Μέτρια. Πολύ μέτρια και κλισέ. Έκανα ηρωική προσπάθεια για να μην κλείσουν τα μάτια μου. Σε δύο σκηνές γίνεται ΚΑΤΙ. Κι αυτές τις σκοτώνει το δήθεν της αργής κίνησης. Βασανίστηκα να καταλάβω τι δεν μου πήγε καλά με αυτή την ταινία αλλά κατέληξα ότι μάλλον έχει να κάνει με το σενάριο. Ήταν σαν ένα κραυγαλέα χολιγουντιανό, με την κακή έννοια. Παρότι ενδιαφέρουσα ιστορία οι χαρακτήρες ήταν επιφανειακοί κι ασθενείς, σου έφτυναν την πλοκή στα μούτρα μη και δεν καταλάβεις τίποτα! Αυτή ήταν η μεγαλύτερη αδυναμία της ταινίας πιστεύω γιατί κατά τα άλλα το παιχνίδι με τα χρώματα της ταινίας είναι υπέροχο, τα σκηνικά πανέμορφα και απόκοσμα, τα κουστούμια καταπληκτικά. Η ταινία χάθηκε ανάμεσα στην τεχνική αρτιότητα αλλά στο κακό σενάριο και πιθανά στο μοντάζ που ήθελε όλα να τα χωρέσει αποσπασματικά. Βλέπουμε τους πρωταγωνιστές να πράττουν δίχως λογική. Ιδίως, στο φινάλε η απόφαση του Ζίνγκζου να σκοτώσει τον μέντορά του είναι πλήρως ακατανόητη. Γενικότερα, μου ήταν πολύ δύσκολο αν όχι αδύνατον να βρω κάποιον χαρακτήρα να συμπαθήσω ή να ταυτιστώ μαζί του. Πάνω εκεί που πιστεύαμε ότι θα είχαμε κι ένα τέλειο ολοκληρωμένο σενάριο εκτός από τη φαντασμαγορία εικόνων και με τα υπό συνεχή βροχή τοπία του φιλμ, κάπου μάς τα μπερδεύει στο τέλος και μας το αφήνει αντί για λυτρωτικό ίσως λίγο διφορούμενο και με ερωτηματικά... Κρίμα.. αλλιώς θα είχαμε ένα εξαιρετικό σκοτεινό, γοτθικό παραμύθι... Υψηλής αισθητικής ως προς την εικόνα αλλά αρκετά κραυγαλέο ως προς προσπάθεια να καταδείξει την ίντριγκα που υπάρχει για την απόκτηση και διατήρηση της εξουσίας. Ξεχωρίζει το γυναικείο στοιχείο - οπτικά, σεναριακά, σε όλα τα επίπεδα, ενώ επικές, ποιητικές μου φάνηκαν οι μάχες πλεγμένες με χορευτικές κινήσεις.

Στήνει την πλοκή του γύρω από την ίδια κεντρική ιδέα, αναπτύσσοντάς την όμως προς άλλη (περισσότερο πολιτική και λιγότερο υπαρξιακή) κατεύθυνση και με εντελώς διαφορετική αισθητική. Εδώ όλα περιστρέφονται γύρω από τις αντίθετες και συμπληρωματικές έννοιες του γιν και του γιανγκ (το πρώτο πλάνο του φιλμ είναι και το τελευταίο): άντρας - γυναίκα, αλήθεια - ψέμα, εξουσιαστής - εξουσιαζόμενος. Η σχέση φωτός και σκοταδιού «βάφει» σε μια μελανή, αποχρωματισμένη σέπια τα εικαστικής ομορφιάς πλάνα, με τον Γιμού να αντιπαραθέτει έναν εσωτερικό κι έναν εξωτερικό κόσμο: ο πρώτος (του παλατιού) ζωντανεύει σε περιορισμένο χώρο, ο οποίος παραπέμπει σε μια δαιδαλώδη θεατρική σκηνή, έναν περίτεχνο ιστό συνωμοσιών υφασμένο από προσωπικές φιλοδοξίες, απόκρυφους πόθους και αντιπαραθέσεις κυριαρχίας. Ο δεύτερος είναι αυτός της σωματικής σύγκρουσης, της μονομαχίας και της μάχης, όπου οι περίπλοκες στρατηγικές μετατρέπονται σε φαντασμαγορικό –πάντα όμως σκοτεινό και δραματικό– θέαμα. 5.5/10!!!

ΚΑΛΟΥΤΣΙΚΗ  ΤΑΙΝΙΟΥΛΑ

ζαν γιμού! δεν παίζεται ο άνθρωπος!

μια εξαιρετική ταινία με μια, φαινομενικά και μόνο, απλή υπόθεση που όμως οι ανατροπές της σε κάνουν να μην μπορείς να τη σταματήσεις. υπέροχη φωτογραφία, ρεαλιστικές σκηνές μάχης, απρόσμενο τέλος...

χάνετε αν δεν την είδατε.

Μαπα η ταινια. Δραση μετα απο 1 ωρα και 10 λεπτα και αυτη ολιγιστη. 1/10