Murder on the Orient Express (1974)

Είδα και τις δύο εκδόσεις του έργου και μου άρεσε περισσότερο η καινούργια του 2017. Για την εποχής της είναι αρκετά καλή πάντως

Κλασσικό και συνάμα σύγχρονο, από τη μία τα κάδρα του Λουμέτ είναι στιβαρά -τα εξωτερικά της διαδρομής του τρένου έχουν ατμόσφαιρα και στιλ, ενώ στο εσωτερικό η γεωμετρία του χώρου αναδεικνύει την κλειστοφοβική διάσταση του εγκλήματος- η θερμοκρασία των σκηνών όμως, διακατέχεται από ένα βαθύ χιούμορ. Στο Όριαν Εξπρές παρελαύνει ένα ονειρικά υπέρλαμπρο διεθνές καστ που απαρτίζεται από χολιγουντιανούς αστέρες και οσκαρικούς ηθοποιούς. Όλοι τους εξαιρετικοί κρατούν με τις ερμηνείες τους αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή, που προσπαθεί να βρει τον δολοφόνο. Ο Άλμπερτ Φίνεϊ δίνει ρεσιτάλ ερμηνείες (άψογα χτενισμένο μαλλί και το μπουκλωτό μουστάκι του κι ας μην άρεσε τόσο στην Αγκάθα), άλλωστε θεωρήθηκε από πολλούς ως η καλύτερη ενσάρκωση του μικρόσωμου ιδιόρρυθμου ντετέκτιβ. Το πονηρό, έντονο και σοβαρό βλέμμα του δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης για το ποιος πάνω στο τρένο έχει το υψηλότερο IQ. Ο Ντεν παίζει με τη σκιαγράφηση των χαρακτήρων κι ο Λουμέτ κατευθύνει το καστ των ηθοποιών του να ερμηνεύουν με υπερβολή, θεατρικότητα κι αυτοσαρκασμό τους ήρωές τους. Αυτή ακριβώς η θεατρικότητα τους κάνει ύποπτους.

Υποδειγματική μεταφορά ενός μπεστ σέλερ, προσεγμένη από την πρώτη μέχρι την τελευταία λεπτομέρειά της, το οποίο υποστηρίζεται από σεναριακή αρτιότητα, σκηνοθετική στιβαρότητα και το κλίμα μυστήριο. Τόσο η πλοκή όσο και η αφηγηματική δομή είναι γεμάτες από επιτυχημένους πιασάρικους διαλόγους και ατάκες, που ο Λουμέτ καθοδηγεί έξοχα από τα στόματα των θρυλικών ηθοποιών του, πότε με φυσικότητα, πότε με παιχνιδιάρικο χιούμορ, πότε με εκείνο το επίτηδες παλαιομοδίτικο "τουπέ". Το ευφυές σενάριο δένει ιδανικά με την πλούσια σκηνοθεσία που δεν καταφεύγει σε εύκολους εξωτερικούς εντυπωσιασμούς και εφετζίδικη δράση. Η δαιμόνια αστυνομική μυθιστοριογράφος Άγκαθα Κρίστι, πάντα καχύποπτη με την πνευματική της περιουσία, απεχθανόταν την προηγούμενη τηλεοπτική μεταφορά του Εγκλήματος στο Όριαν Εξπρές και πείστηκε πολύ δύσκολα να παραχωρήσει τα δικαιώματα του πολυπρόσωπου έργου στους παραγωγούς. Τελικά, όχι μόνο έγινε η αγαπημένη της διασκευή, αλλά έμεινε στην ιστορία για τη γεμάτη ένταση στις λεπτομέρειες και σεβασμό στην εποχή σκηνοθεσία του Σίντνεϊ Λιούμετ, τη στιβαρή κεντρική ερμηνεία του Άλμπερτ Φίνεϊ ως Πουαρό και την περίφημη πεντάλεπτη εξομολόγηση της Ίνγκριντ Μπέργκμαν, γυρισμένη σε μία λήψη, που της χάρισε το Όσκαρ, β' γυναικείου ρόλου. 10/10!!!

Για την εποχή της πολύ καλή ταινία. Αν την συγκρίνω με την πρόσφατη όμως (2017) θεωρώ την πρόσφατη πολύ καλύτερη! Όπως και να έχει, αξίζει κάποιος να την δει!