Murder on the Orient Express / Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές (2017)

Είδα πρόσφατα την τελευταία παραγωγή, με το μυστήριο στην Βενετία, και ήθελα να δω και αυτό τώρα. Ενώ η ερμηνεία του πρωταγωνιστή είναι πάλι σε υψηλά επίπεδα, και ενώ έχουμε εξαιρετικό cast, νιώθω ότι έλλειψε η αγωνία και η σπιρτάδα του Πουαρώ. Δεν ξέρω γιατί αλλά μου θύμισε σαν πλοκή μια άλλη ταινία με φόνο σε τρένο, παίζει δηλαδή να είχα δει την ιστορία αυτή και να το είχα ξεχάσει. Επίσης αρκετά στοιχεία θα τα βρεις και στο Snowpiercer.  7/10

Το βασικό στοιχείο οποιασδήποτε διασκευής έργου της Άγκαθα Κρίστι είναι η διατήρηση του σασπένς και στο πρώτο μισό της ταινίας ο Μπράνα καταφέρνει να κρατήσει το μυστήριο, με την προϋπόθεση να μην έχει ο θεατής νωπή στο μυαλό του τη λύση. Το Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον από τα μπερδεμένα, και σε έναν μεγάλο βαθμό, επιτηδευμένα μυθιστορήματα της Βρετανίδας συγραφέως, γιατί μεταθέτει το παζλ μιας δολοφονίας στη σφαίρα της συνείδησης, χωρίς βέβαια να απορρίπτει την καλοδουλεμένη ύφανση που οδηγεί στην εξιχνίαση του μυστηρίου. Το πρωτοκλασάτο καστ, έδωσε βάθος σε μια ιστορία μυστηρίου με πολλούς χαρακτήρες/επιβάτες αλλά και παλμό στο τροχήλατο θεατρικό σκηνικό. Ο (σκηνοθέτης) Μπράνα κατευθύνει αυτήν την επιλογή ως συνήθως οπερατικά, ποντάροντας στις εντάσεις και τα ξεσπάσματα, συμβάλλοντας και αυτός στην συρρίκνωση της ιστορίας από ένα ταξικό θρίλερ σε μια απλοϊκή μάχη καλού και κακού. Η δράση βγαίνει αρκετές φορές έξω από το τρένο.

Ο Πουαρό του είναι αρκούντως εκκεντρικός, διαφορετικός από τους προκατόχους του, αστείος και σοβαρός όποτε χρειάζεται, και ανακουφιστικά κινητικός, όποτε το δράμα κολλάει στα βλέμματα αναμονής των υπολοίπων, στις πολλαπλές λήψεις, απ' όλες τις πιθανές γωνίες, της αμαξοστοιχίας που διασχίζει ένα απειλητικό τοπίο, και στο ομιχλώδες παρελθόν των πρωταγωνιστών, μέχρι το απατηλό παρόν τους. Το χιούμορ των πρωταγωνιστών στο μυστήριο του σεναρίου έδεσε τόσο πετυχημένα. Έχει έντονο styling, μαγικά εφέ, ονειρικά πλάνα, άρτια φωτογραφία-εικόνα, είναι ατμοσφαιρικό, μ' ένα πέπλο μυστηρίου να χτίζεται και να κλιμακώνεται σταδιακά, με απίστευτα εξαιρετική και επιβλητική μουσική υπόκρουση, μοναδικά τα κοστούμια (αναπαριστούσαν όμως και μια υπέροχη αισθητικά εποχή), το ασπρόμαυρο προσέδιδε άλλη αίγλη και γοητεία, ενώ φανταστικά, πανέμορφα κι άγρια χιονισμένα τοπία κοσμούν το έργο και γενικά άψογα όλα τα σκηνικά. Κάθε στιλιζαρισμένη και σκηνικά αψεγάδιαστη σεκάνς μοιάζει να πατάει γερά πάνω στις ρόδες ενός στερεού κινηματογραφικού οχήματος. Την ίδια στιγμή το εξαιρετικό ερμηνευτικό δυναμικό του φιλμ μοιάζει ανεκμετάλλευτο, αλλά συγκλονιστικά ταιριαστό, με τη συμμετοχή του να είναι κάποιες φορές ανύπαρκτη ή λιγοστή. Έξοχο, με αιχμή, μια υπέροχα ώριμη Μισέλ Φαϊφερ (όσο μεγαλώνει, ομορφαίνει) ο Τζόνυ Ντεπ, που ερμηνεύει με στυλ, ότι και αν του δώσει κανείς και την Πενέλοπε Κρουζ σε κόντρα ρόλο. 8.5/10!!!

Πολλά δυνατά ονόματα στο κάστ όμως πολύ λίγα απο αυτά ξεχώρησαν  δυστυχώς! Αυτή η ιστορία πάντα κλέβει λάμψη από τους χαρακτήρες της , με αυτό το σκοπό γράφτηκε από την Christie που πιστεύω πως προσπάθησε να εμβαθύνει όχι στους χαρακτήρες της αλλά στο στην ουσία μιας πράξης - φόνου , το κίνητρο που λέμε που στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι κάτι επιφανειακό όπως συνήθως (λεφτά, ζήλεια .....) είναι η δικαιοσύνη που αν αποδοθεί σωστά ή μερικές φορές καθόλου καταστρέφει ζωές ! Παρά το γεγονος οτι ήξερα την ιστορία επειδή έχω διαβάσει το βιβλίο η ταινία με κράτησε γιατί είχε καλή σκηνοθεσία καλή πλοκή , καλούς ηθοποιούς θα μπορούσαν βέβαια όλα αυτά να ήταν καλύτερα όμως είναι μια αξιότιμη προσπάθεια ! Η καλύτερη απόδοση της ιστορίας για εμένα είναι η τηλεοπτική μεταφορά με τον David Suchet στο ρόλο του Πουαρό . 7/10

καλη ειναι η ταινια. οχι κατι ιδιατερο βεβαια.... 6/10