The Happy Prince (2018)

Ο Ρούπερτ Εβερετ επέλεξε ένα από τα πιο όμορφα, μελαγχολικά και πιο σκληρά παραμύθια του Οσκαρ Γουάιλντ για να στηρίξει επάνω του το σενάριο που έγραψε ο ίδιος για το σκηνοθετικό του ντεμπούτο που αφηγείται τα τελευταία χρόνια της ζωής του Βρετανού συγγραφέα. Ο ίδιος γράφει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί σε μια δυνατή βιογραφία, η οποία διαθέτει τρυφερότητα κι ευαίσθητη ματιά, όχι όμως και την κινηματογραφική έμπνευση που θα ταίριαζε στο πορτρέτο μιας ασυμβίβαστης μεγαλοφυΐας. Υπάρχει μεγαλύτερη εστίαση στην ιδιωτική σφαίρα της ζωής του Γουάιλντ και χωρίς να τον αγιοποιεί ως χαρακτήρα, τον ακολουθεί στην άνιση πάλη με τους δαίμονές του, με τις πολλές σχέσεις που σύναψε με άλλους άντρες, την οικογένεια που άφησε πίσω και τη λησμονιά της οικογενειακής στέγης που έχασε, αφού από δημοφιλής μυθιστοριογράφος-ποιητής, κατάντησε να σέρνει το κουφάρι του άψυχου σώματός του απομονωμένος και καταδικασμένος από την ομοφοβική κοινωνία, με μόνη ζεστασιά και ζωντάνια που νιώθει να είναι η θερμή αγκαλιά που του επιφυλάσσουν οι εραστές και παρέα της ζωής του κι οι μοναδικοί που του έχουν απομείνει ως φίλοι του. Ο Οσκαρ Γουάιλντ θα προσφέρει τα πάντα - από το πνεύμα μέχρι το κορμί και τις ιστορίες του, με τον άλλοτε ευτυχισμένο πρίγκιπα να γνωρίζει την ασχήμια σε όλο της το μεγαλείο εξαντλώντας έτσι τη ζωή του, μέχρι τον αδόκητο θάνατό του. Ο Γουάιλντ ήταν ένας απελευθερωμένος άνθρωπος, που δεν φοβήθηκε να ενδώσει σε όλους τους πειρασμούς και να πληρώσει το πανάκριβο τίμημα. Μέσα από μια πειστική αναπαράσταση εποχής και μια αφήγηση η οποία ταξιδεύει από ένα μίζερο, καταθλιπτικό παρόν σε ένα παρελθόν που μοιάζει ονειρικό και άλλο τόσο απλώς περιγραφικό, κυλάει ευχάριστα και σε καλούς ρυθμούς, υπάρχουν ευπρόσδεκτες πινελιές χιούμορ και κεφιού που "σπάνε" ανά σημεία τη σοβαρότητα των δρώμενων, ενώ το ενδιαφέρον κατά τη διάρκεια της θέασης διατηρείται αμείωτο λόγω της δύναμης που κουβαλούν τα αληθινά γεγονότα.

Περίμενα λίγο περισσότερο πάθος στη ροή, όχι ότι δεν είχε, παρέμεινε στα ασφαλή αφηγηματικά μονοπάτια της βιογραφίας με μία θεατρική στατικότητα, μη ξεφεύγοντας πολύ απ' αυτήν. Ήθελα μία περισσότερη ένταση, ώστε να απογειώσει την σκιαγράφηση αυτής της ευρηματικής και εμβληματικής προσωπικότητας, που άφησε το στίγμα της με τον τόσο ταραχώδη βίο του. Όσο απολαυστική είναι η αφοσίωση του Everett σε μια προσωπικότητα που προφανώς θαυμάζει, άλλο τόσο άτολμη είναι η ματιά που ρίχνει στην ψυχοσύνθεση του ανθρώπου. Δε γίνεται ουσιαστική εμβάθυνση στο τι πραγματικά ήταν ο ίδιος όσο ζούσε, δείχνοντάς μας την περίοδο της ζωής του. Κοινώς, το σενάριο απλώς παρατηρεί τα γεγονότα, δεν φαίνεται ποτέ να κατανοεί σε βάθος. Υπάρχουν κάποιες αναφορές στο σημαντικό έργο που άφησε πίσω του (παραθέτονται βεβαίως μέσω φλας μπακ χαρακτηριστικά αποσπάσματα από σημαντικά γραπτά), χωρίς να το διανθίζει ιδιαίτερα και δεν αποτελεί πραγματική ενασχόληση με την ουσία της δουλειάς που άφησε πίσω του. Η ταινία παρόλα αυτά δεν χάνει τη δύναμή της από αυτό. Ο Ρούπερτ Εβερετ κουβαλάει με συγκινητικό τρόπο το σωματικό "όγκο" του ήρωά του, μαζί και την πνευματώδη γραφικότητα της "πληθωρικής" του προσωπικότητας, τη μελαγχολία, τη θλίψη και το βαθύ τραύμα που τον ακολούθησε σε πολλές στιγμές του βίου, ενώ σε άλλες στιγμές είναι σπαρακτικός και χειμαρρώδης. Με ρυθμό, ένταση και μια αφοπλιστική σκηνοθετική ειλικρίνεια που μετατρέπει μια γνωστή ιστορία σε μια συναρπαστική παραβολή, ολοκληρώνει ένα ώριμο παραμύθι που θα κάνει την καρδιά να σφιχτεί και τα μάτια να δακρύσουν από την ομορφιά της ειλικρίνειάς του και που τελειώνει πικρά αλλά παράλληλα παραμένει όμορφο, ζωντανό, σοφό, πληθωρικό, πλούσιο, επιρρεπές στα λάθη και στις αδυναμίες του. Μία πληροφορία για την ταινία που διάβασα, είναι ότι η σκηνή όπου ο Όσκαρ Γουάιλντ κόβει όλα του τα μαλλιά, άνηκε στις αρχές των γυρισμάτων. Καθόλα τα επόμενα γυρίσματα, ο Rupert Everett φορούσε περούκα. 6/10!!!