Beast (2017)

Είναι ένα αναζωογονητικό crime φιλμ με δόσεις μυστηρίου και οικογενειακού δράματος που ξέρει να «παίζει» υποδειγματικά με τις προσδοκίες του θεατή, επιβεβαιώνοντάς τες με την ίδια ευκολία που (λίγο μετά) έρχεται για να τις διαψεύσει, και με μια βραδύκαυστη whodunnit ιστορία κατά την εξέλιξη της οποίας ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το ποιος είναι ο πραγματικός θύτης και ποιος το θύμα. Η αίσθηση πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται είναι διάχυτη από την αρχή, με το μοντάζ της Μάγια Μαφιόλι να κόβει και να ράβει, δημιουργώντας εντυπώσεις και μια βασική κατεύθυνση πλοκής που σύντομα υποχωρεί (εσκεμμένα πάντα) υπό το βάρος νέων αποκαλύψεων. Τα πάντα εδώ επιτελούν το δικό τους έργο: από τη φυσική, σχεδόν μυστηριακή ομορφιά του τοπίου και την παραμυθένια σκηνοθεσία του Πιρς, μέχρι την (εκ πρώτης όψεως) συμβατική ιστορία, και από εκεί στη λεπτή αποκρυπτογράφηση των χαρακτήρων, όλα είναι μελετημένα μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας. Ο Μάικλ Πιρς περιγράφει έναν μικρόκοσμο καταπιεσμένων ενστίκτων, στον οποίο οι ατίθασοι ήρωες έχουν παγιδευτεί σαν ζώα στο κλουβί. Η χορωδία, οι οικογενειακές συγκεντρώσεις, οι ξενοφοβικές εξάρσεις χτίζουν μια ήρεμη στην επιφάνεια μα ταραγμένη στο εσωτερικό της απομονωμένη κοινωνία, αίσθηση την οποία υποβάλλει έντεχνα και η ατμοσφαιρική, κλειστοφοβική σκηνοθεσία. Και όσο η πλοκή εξελίσσεται και οι αμφιβολίες γύρω από τον αληθινό ένοχο πυκνώνουν τόσο το love story, το τρομακτικό παραμύθι, το ψυχολογικό δράμα και η ιστορία ενηλικίωσης μπαίνουν το ένα μέσα στο άλλο με έναν βαθιά ανησυχητικό τρόπο, που αγγίζει την καρδιά του σκοταδιού. Η χημεία των δυο πρωταγωνιστών κάνει τη δράση να μοιάζει δευτερεύουσα, αλλά οι διαφορές τους είναι που εξυπηρετούν την κινηματογραφική αγωνία που χτίζει ο Πιρς. Εκείνη είναι εκρηκτική, σωματική, εκφραστική, τολμηρή. Εκείνος κουβαλά κορμί και βλέμμα σαν ακίνητο αιλουροειδές που παίρνει το χρόνο του πριν σου επιτεθεί. Μία τέτοια υπνωτική, ονειρική (ή μάλλον εφιαλτική), σκοτεινή ατμόσφαιρα χτίζει ο Πιρς (με τη βοήθεια του διευθυντή φωτογραφίας του Μπέντζαμιν Kρακούν. Ο Πιρς παίρνει τα κινηματογραφικά υλικά της ερωτεύτηκα-τον-εχθρό-μου θεματικής αμέτρητων b-movies, τα εμπλουτίζει με μία μυθική αύρα, φροϋδικά συμπλέγματα και ακατέργαστη σεξουαλικότητα και φτιάχνει κάτι πολύ πιο βαθύ και στοχαστικό: ποιες είναι οι αιτίες που μας έλκει το κτήνος; Μας τραβά γιατί το αναγνωρίζουμε; Το κουβαλάμε; Και που σταματά αυτό το ερωτικό κάλεσμα; Στη βίαιη ιστορία δύο (αντι)ηρώων που διαδραματίζεται στην οθόνη ή και στο γεγονός ότι και εμείς οι θεατές δεν μπορούμε να πάρουμε τα μάτια μας από πάνω της; 6.5/10!!!