Breathe (2017)

Μία συγκινητική βιογραφία, που πραγματεύεται τα αληθινά γεγονότα για τη ριζική αλλαγή ενός ανθρώπου που έμεινε καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι προσβεβλημένος από τον υιό της πολιομυελίτιδας και βρίσκεται μη αναστρέψιμα παράλυτος, αλλά δεν το βάζει κάτω (παρά μονάχα στην αρχή που πέφτει σε κατάθλιψη και δεν μπορεί να αποδεχτεί αυτό το ασύλληπτο χτύπημα της μοίρας) φυσικά με τη βοήθεια της γυναίκας του που είναι το στήριγμά του, η κινητήριος δύναμη, η θέληση να συνεχίσει την καθημερινότητα και φυσικά το μόνο που τον κρατάει στη ζωή είναι να δει να μεγαλώνει ο γιος του και να ζήσει όλες τις εμπειρίες ενός πατέρα, παρότι την άδικη τύχη που του επιφύλασσε το πεπρωμένο. Η ταινία είναι μία τρυφερή και συγκινητική μνεία στο ζευγάρι, που με την δύναμή του, την αγάπη του αλλά και τη συμπαράσταση μίας ολόκληρης κοινότητας φίλων, κατάφερε να κάνει τη μία εβδομάδα ζωής, κοντά στα 20 χρόνια. Είναι ένα κομμάτι της ιστορίας, στο οποίο έχει ενδιαφέρον να ρίξει κανείς φως, γιατί ίσως να μην γνωρίζει. Και συνάμα είναι ιδιαιτέρως εντυπωσιακό να βλέπει κανείς τον Garfield, όντας παράλυτος, να συγκεντρώνει όλη την υποκριτική του ικανότητα στα χαρακτηριστικά του προσώπου του, το οποίο είναι σαν να φλέγεται όταν μας μεταδίδει τα συναισθήματα του ρόλου του. Η Foy, απαστράπτουσα, βγάζει πυγμή και δυναμικότητα, ούσα μία γυναίκα, μάνα, σύντροφος και συνοδοιπόρος στον άνδρα της και δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας. Την εποχή για την οποία μιλάει η ταινία, τη δεκαετία του ’60 και μετά, δεν υπήρχαν ούτε οι υποδομές για ανθρώπους με αναπηρίες να έχουν μία ζωή -πόσο μάλλον άνετη- εκτός νοσοκομείου ούτε τέτοιου είδους αναπηρικές καρέκλες. Η δε προκατάληψη ξεχείλιζε από παντού στη Βρετανική κοινωνία, και όχι μόνο, όπου οι άνθρωποι με αναπηρίες θεωρούταν σκάνδαλο έστω και να βγαίνουν στο δρόμο.

Δεν υπάρχει πολύπλευρη εστίαση στο ψυχισμό ούτε της Diana ούτε του Robin, αφού σε κανένα σημείο δεν υπονοείται το οτιδήποτε αρνητικό, ή προβληματικό, αλλά ανευρίσκεται μία τάση για βαθύτερη επισκόπηση, συνάμα με δόση χιούμορ -αρκετά πετυχημένου σε αρκετά σημεία- για να μην βαρύνει η ατμόσφαιρα. Ο θεατής κάπου θα συγκινηθεί, κάπου θα γελάσει, κάπου θα κρατήσει την ανάσα του, κάπου θα θαυμάσει τους ηθοποιούς και κάπου θα βυθιστεί απόλυτα στον ψυχισμό τους. Τέλεια φωτογραφία και τα τοπία μαγικά, έχει έναν πολύ στρωτό ρυθμό, παίζοντας με καταστάσεις και συναισθήματα ώστε να κρατάει το θεατή πάντα σε εγρήγορση. Έτσι, παρά τα στενάχωρα ξεσπάσματα, η ταινία κινείται στα όρια του feelgood, με τη ψυχολογία του Robin να αλλάζει από αυτοκτονική σε ευδιάθετη υπερβολικά εύκολα, ενώ και η συνέχεια της ζωής του με την Diane μοιάζει να πηγαίνει από το καλό στο καλύτερο, παρά τις αναποδιές. Ο Jonathan Cavendish, γιος του Robin, είναι συμπαραγωγός της ταινίας και προσωπικός φίλος και συνέταιρος του Serkis. Μάλιστα, διάβασα, ότι ακόμα κι όταν η κάμερα έκλεινε μεταξύ των λήψεων, ο Andrew Garfield επέμενε να παραμένει στον ρόλο του, ενώ πολλές φορές, η Claire Foy τον βοηθούσε όταν είχε φαγούρα! 8/10!!!