Moonlight (2016)

Ο ρατσισμός απέναντι στην ομοφυλοφιλία, η ενδοσχολική βία, ο εθισμός στα ναρκωτικά και η απομόνωση των ανθρώπων που η κοινωνία φαίνεται να έχει ξεχάσει, είναι μερικά από τα θέματα που το Moonlight πραγματεύεται. Είναι ένα από τα αμεσότερα δράματα χαρακτήρων και εστιάζει αποκλειστικά στον άνθρωπο, τις ενέργειες, τις αποφάσεις του και τις επιδράσεις που έχουν αυτές, μια σκληρή ιστορία ενηλικίωσης που καταφέρνει όμως να διατηρεί μια ουμανιστική ματιά, ένα τρυφερό ρομάντζο που ανθίζει υπό τις πιο αντίξοες συνθήκες, μια ταινία για την ενηλικίωση, την οικογένεια, τη φιλία, την αγάπη, τη μοναξιά, τις διαπροσωπικές σχέσεις, τους κρυφούς πόθους και τις καταπιεσμένες επιθυμίες μας, για την αναζήτηση της ταυτότητας και τον ακανθώδη δρόμο προς τον (αυτο)προσδιορισμό της. Ο Jenkins κινηματογραφεί με ευαισθησία και στοργή τον ραγισμένο ήρωα του σε όλες της φάσης της ζωής του και εξετάζει ολοκληρωτικά το θέμα που καταπιάνεται. Η ιστορία που αφηγείται είναι απλή και τα συναισθήματα που πηγάζουν από αυτήν είναι οικεία και απευθύνονται στη συντριπτική πλειοψηφία των κοινωνών της ανθρώπινης εμπειρίας, ανεξαρτήτως καταγωγής, κοινωνικού υπόβαθρου, φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού.

Όλα αυτά τα ζητήματα και πολλά ακόμα αναλύονται από τον Jenkins με νηφάλιο και ρεαλιστικό τρόπο, δίχως να καταφεύγει σε μελοδραματισμούς, παρουσιάζοντάς μας μια στέρεα και αποστασιοποιημένη, αλλά ταυτόχρονα ανθρώπινη και συγκινητική εικόνα του τι σημαίνει να είσαι ομοφυλόφιλος και μαύρος στη σύγχρονη Αμερική. Η ροή της πλοκής είναι εξαιρετικά αβίαστη και συναρπάζει με την ασυναγώνιστη αίσθηση ρυθμού που κάνει την ιστορία να κυλάει με τη χάρη σχεδόν μιας λογοτεχνικής δημιουργίας, όσον αφορά τη γλαφυρότητα και το βάθος των χαρακτήρων και των καταστάσεων. Ο ρεαλισμός στην περιγραφή των συμβάντων είναι τόσο έντονος, που δεν κρατά απλά το ενδιαφέρον αλλά καθηλώνει, με την καταγραφή της κοινωνικής πραγματικότητας που βιώνει ο χαρακτήρας να είναι συνεχώς παρούσα, χωρίς όμως ίχνος διδακτισμού ή διάθεσης διάδοσης κοινότοπων μηνυμάτων.

Η ταινία δεν υποπίπτει σε κανένα από τα κλισέ που έχουμε συνηθίσει σε ταινίες για τη ζωή Αφροαμερικανών που μεγαλώνουν στα γκέτο, αντιθέτως καταφέρνει να παραμείνει φρέσκια και αυθεντική, ενώ θέτει ηθικά ζητήματα στα οποία δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Βέβαια παραβλέπεις κάποιες διάσπαρτες αδυναμίες στην τελική κατασκευή, όπως για παράδειγμα ο ελάχιστος χρόνος που δίνεται στον χαρακτήρα του Juan να αναπτυχθεί επί της οθόνης. Το τελευταίο κεφάλαιο πλατειάζει περισσότερο από τα υπόλοιπα και αφήνει μια αίσθηση ανικανοποίητου με την κατακλείδα του, με αποτέλεσμα να υπονομεύει ό,τι προηγήθηκε και να απογοητεύει, χωρίς να σημαίνει ότι δεν περιέχει κι αυτό κάποιες αρετές που χαρακτηρίζουν το σύνολο. Σε κάποια σημεία μπορεί να φαίνεται αργό, και σίγουρα δύσκολο λίγο στη θέαση, ωστόσο η ταινία είναι ένα ποιητικό διαμάντι που κοιτάζει βαθιά μέσα στην παιδική ηλικία και τα τραύματα που μπορούν να μας στιγματίσουν και να μας κάνουν τελικά αυτό που θα είμαστε όταν μεγαλώσουμε.

Η φωτογραφία του James Laxton, φέρνει στο φως όλη την κρυμμένη ομορφιά των εργατικών συνοικιών και των ακτών του Μαϊάμι και παίζει με τις αποχρώσεις του μπλε, το soundtrack είναι πολυσυλλεκτικό, το σενάριο είναι καλογραμμένο, έξυπνα χωρίζεται σε τρία μέρη, ενώ η σκηνοθεσία είναι πολύ προσεγμένη, κυρίως με κοντινά πλάνα στα πρόσωπα των ηθοποιών ώστε να αποθανατίσουν το συναίσθημα και μακρινά πλάνα ώστε να δείξουν όμορφα τοπία. Τα συναισθήματα ρέουν αβίαστα, όχι από όσα λέγονται, αλλά από τις επίμονες σιωπές και τα νευρικά βλέμματα των ηρώων, τους οποίους η κάμερα του Jenkins ακολουθεί διαρκώς, με το αποτέλεσμα να είναι άμεσο και νατουραλιστικό αλλά καθόλου ντοκιμαντερίστικο. Οι χαρακτήρες είναι σύνθετοι και πολυεπίπεδοι, γι’ αυτό άλλωστε και τόσο αληθινοί, με τις ερμηνείες της Naomie Harris, του Mahersala Ali αλλά και του εξαιρετικού Trevante Rhodes, που υποδύεται τον Chiron ενήλικο, να είναι από τις πιο αξιομνημόνευτες.

Η ταινία είναι μια παγκόσμια ιστορία αγάπης, οικογένειας και συμφιλίωσης, που έρχεται να απελευθερώσει οποιονδήποτε έχει νοιώσει παράταιρος ή μόνος, ή έχει νοιώσει παγιδευμένος στα συναισθήματα του και λαχταρά το δικαίωμα στην αλλαγή, πέρα από σύνορα, φυλές και διακρίσεις, κάνει την υπέρβαση να μη μιλά καν για τη διαφορετικότητα, για την αναζήτηση της ταυτότητας, ενώ δεν περιγράφει έναν ήρωα που ψάχνει να βρει ποιος είναι, αλλά έναν άνθρωπο που διεκδικεί το δικαίωμά του να μην οριστεί, αλλά να συνεχίσει, σαν κυνηγός της αλήθειας, σε κάθε του βήμα, να εκπλήσσεται και να εκπλήσσει. Το Moonlight είναι μια συγκινητική ιστορία προσωπικής αναζήτησης κι ένα σκληρό πορτρέτο της σύγχρονης Αμερικής, ένας ρεαλιστικός κινηματογράφος στα καλύτερά του, ένα εξαίρετο δείγμα σύγχρονου σινεμά, μια ταινία με απίστευτη δύναμη μέσα της, που βρίσκει το δρόμο της προς ένα βαθύτερο, κοινό σε όλους μας σημείο, αυτό που μας κάνει ανθρώπους. 9/10!!!

Υπέροχη ταινία... Και να βγαίνουν τέτοιοι χαρακτήρες και τέτοιο συναίσθημα απ' αυτές τις εικόνες.... αργός ρυθμός, αλλά....σου έκοβε την ανάσα.

απιστευτο τολμημα αυτη η ταινια ..εχει ξεφυγει απο τα συνηΘη για τον φυλετικο ρατσισμο, και η μοναδικη με εγχρωμους ισως που θιγει τον ρατσισμο στο διαφορετικο