Monster (2003)

Μία συγκλονιστική αληθινή δραματική ιστορία ξετυλίγεται και την παρακολουθείς με κομμένη την ανάσα. Η Charlize Theron κυριολεκτικά καταργεί τον εαυτό της για να φέρει ψυχή και σώμα στα μέτρα ενός "monster": της αληθινής Αϊλίν Γουόρνος, της πρώτης κατά συρροή γυναίκας δολοφόνου στα αμερικάνικα χρονικά, που ως πόρνη σκότωσε 7 πελάτες για να ικανοποιεί τις απαιτήσεις της αγαπημένης της. Πέρα από λαγνεία της βίας, σκανδαλολογία και λοιπούς διδακτισμούς, η Jenkins τολμά να γειώσει την, έξω από συνήθη μέτρα και σταθμά, φιγούρα της Γουόρνος και να την αντικρίσει σαν καθρέφτη της κοινωνίας που την γέννησε – και αυτήν την τόλμη έρχεται να δικαιώσει η φοβερή και τρομερή Theron. Εκπληκτική, απαξιωτική, δηκτική, πειστική, επιθετική. Μοναδική η δουλειά της, τρομακτική ακρίβεια και συνέπεια σε κινήσεις και εκφράσεις σε όλη την ταινία. Η ταινία -αν και σοκάρει- είναι όντως άκρως ανθρώπινη και συγκινεί το θεατή ακόμα και με τη βαναυσότητα της. Η Theron μεταμορφωμένη για την ανάγκη του ρολού από μια άκρως αισθησιακή θεά του Hollywood σε μια υπέρβαρη και ανδροπρεπής γυναίκεια μορφή, δίνει στην κυριολεξία μαθήματα ηθοποιίας (μία από τις καλύτερες ερμηνείες όλων των εποχών). Εξαιρετικές ερμηνείες λοιπόν σε μια ταινία, που θα διχογνωμήσει εξαιτίας του τολμηρού περιεχομένου της.

Η σκηνοθέτης Jenkins, έχοντας στην πραγματικότητα μελετήσει πάνω από 8000 επιστολές που η βαρυποινίτης Αιλιν Γουορνος έστελνε κατά τη διάρκεια της 12ετους φυλάκισης της σε παιδικό της φίλο, κατάφερε να μπει για τα καλά στην ψυχολογία της Άλιν και να αποδώσει με τρόπο ανθρώπινο και συναισθηματικό την ψυχολογία μιας από τις πιο ανελέητες γυναίκες serial killers. Η Αιλιν, ωστόσο, προβάλλεται από τη συγγραφέα αδίστακτη μεν, αλλά και εάν άτομο διψασμένο για αγάπη και ανθρώπινη επαφή. Το γεγονός ότι αναγκάζεται να σκοτώσει για μια άλλη γυναικά, χωρίς η ιδιά ποτέ της να έχει βιώσει τον ερωτά με γυναικά, φανερώνει τη διψά της για ξεφύγει από την αλλοτρίωση και να διατηρήσει για πρώτη φορά στη ζωή της ζωντανή την ανυπέρβλητη ανάγκη του να υπάρξει ερωτευμένη. Η απόφαση της Αιλην να διαπράττει, από εάν σημείο και υστέρα, κατά συρροή ληστείες μετρά φόνου με αποκλειστικό σκοπό την εξασφάλιση μιας καλύτερης ζωής για το μοναδικό άνθρωπο που αγάπησε την νεαρή Σελμπυ, ανάγκη που μοιάζει παρακινουμένη από επιφανειακά ψυχοπαθολογικά αίτια και όχι από εάν απύθμενο ερωτικό πάθος και μια αγάπη δίχως όρια.

Η αλήθεια είναι ότι ήταν μία αρκετά σκληρή ταινία, καθώς έτσι ήταν και το θέμα το οποίο πραγματευόταν. Δεν είχε όμως πολύ σοκαριστικές σκηνές, περίμενα περισσότερη ωμότητα, αγριότητα και βιαιότητα ή μίσος, ειδικά κατά τη διάρκεια των στυγερών εγκλημάτων. Ήταν ωστόσο εξαιρετικά ρεαλιστική, χωρίς πασπαλίσματα και γαρνιτούρες, με άφταστα νοήματα. Δεν βαριέσαι στιγμή, παρόλο που θλίβεσαι και φτάνεις στο σημείο να λυπάσαι την μοίρα της πρωταγωνίστριας. Αν δεν ήτανε αληθινή ιστορία, μπορώ να πω πως θα την χαρακτήριζα υπερβολική, αλλά πραγματικά πρόκειται για μια εντελώς τρελή πραγματικότητα. Μια ταινία που συγκινεί, προβληματίζει... Η υπόθεση έχει πλοκή, δημιουργεί ενδιαφέρον, έχει σκληρά χαρακτηριστικά, η ατμόσφαιρα πολλές φορές βαριά και σκοτεινή, όσο χρειάζεται για να αναδυθεί μια πραγματικότητα πικρή και θλιβερή πέρα από τα καθημερινά δεδομένα. Τα κοστούμια ήταν εκπληκτικά. Η μουσική ήταν θεϊκή. Το μοντάζ ήταν κορυφαίο. Η ταινία μιλάει για φιλία, προσπάθεια του ανθρώπου να αλλάξει για έναν άνθρωπο, μιλάει για τον έρωτα, μιλάει για τον εξεφτελισμό του γυναικείου φύλου (βιασμός), μιλάει για προδοσία και άλλα τόσα. Η τραγική ειρωνεία; Ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο ανθρώπινο και καθημερινό από την ανάγκη μας να αγαπηθούμε. Η έλλειψη αγάπης την κάνει να την αναζητάει παντού και να κάνει γι’ αυτήν τα πάντα, εξωθώντας τον άλλον στην τρέλα και στα πιο ακραία πράγματα. Πραγματικά ένα μάθημα. Εντυπωσιακή η καταγραφή των διαφόρων τύπων πελατών η οποία ανέδειξε τα διαφορετικά προβλήματα τα οποία υπάρχουν, καθώς και η παρουσίαση της μέσου αμερικάνικου τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς που είναι πάντα εξαιρετικά απλουστευτικός και καλόβουλος. Απεικόνιση μιας Αμερικής που ζει δίπλα από τις γκλαμουριές που μας δείχνουν κατά καιρούς. Η απόγνωση, η απελπισία, η ανάγκη για αγάπη, η καταπίεση, η κακοποίηση, η βία. Το τέρας δεν ήταν αυτή -μόνο- αλλά και όσοι την έκαναν να γίνει έτσι. 10/10!!!

Για το πόσο αληθινή είναι η ιστορία μόνο η ίδια η Aileen Wuornos το ξέρει.
Διαβάζοντας και στην wikipedia εκείνο που είναι σίγουρο είναι ότι δολοφόνησε τουλάχιστον 7 άντρες και ότι δεν είχε εύκολη παιδική ζωή.
Όσο αφορά την ταινία η Patty Jenkins,έχει κινηματογραφήσει την ιστορία με έναν πραγματικά οδυνηρό τρόπο.
Η κάμερα ακολουθεί πάντα τον κεντρικό χαρακτήρα από κοντά και ο θεατής παρασύρεται, είτε του αρέσει είτε όχι, στο σκοτεινό της κόσμο, που είναι ανελέητα ρεαλιστικός.
Εννοείται ότι οι περισσότεροι έπαινοι πρέπει να πάνε στην Charlize Theron που μεταμορφώνεται και γίνεται αγνώριστη για αυτόν τον ρόλο. Το πρόσωπό της φαίνεται άσχημο, γερασμένο και λερωμένο από τη βρωμιά, μεταφέρει όλη την πικρία, την απόγνωση και την αβεβαιότητα που ίσως είχε και η Aileen χωρίς να βαλτώσει στιγμή.
Ναι, ένα από τα πιο άξια Όσκαρ για ηθοποιό.

φανταστικη ταινια και εκπληκτικη η θερον.

Eπικη η ερμηνεία της Σαρλιζ Θέρον....Πελωριο , απυθμενο,και σοκαριστικο το μίσος αυτης της κοπελλας που βίωσε βέβαια μια διαρκή κακοποιητική ζωη.......Η διαχειριση του θέματος γινεται με υποδειγματικη σκηνοθεσια χωρις φτήνιες ,δεκαρολογιες και μελό κλισέ....Κόβει η ταινία σαν χειρουργικο νυστέρι με τις αλήθειες της....Τελικα ομως παντα ανάμεσα απο το μισος και τον πονο και απο την διάπραξη ενός ολέθριου κακού(να αφαιρεσεις ζωη) υπάρχει μια αποφαση, και αυτη μπορει να ειναι: να μην ζησεις το μισος τον πονο και να μην επιλέξεις το λάθος......8/10

Ἄν δὲν ἦταν ἀληθινὴ βιογραφία θὰ εἶχα φρικάρει ἀπείρως μὲ τὸν σκηνοθέτη...Εἶναι ἀπίστευτα δυνατή...τόσο παράξενη, μὲ τραγικὴ πλοκή....τόσο ἀληθινὴ τελικά... 10/10

συμφωνω,ειναι μια ταινια αρκετα βιαιη(οπως η ζωη),ταινια χαρακτηρων και βεβαια να μην ξεχναμε την (αχρηστη)πληροφορια οτι η σαρλιζ θερον πηρε οσκαρ πρωτου γυναικειου και η συπρωταγωνιστρια αν και προταθηκε τελικα δεν το πηρε.δειτε την λοιπον!!!!