I Nostri Ragazzi / The Dinner (2014)

Δε καταφέρνει να κορυφώσει πειστικά την αγωνιώδη ένταση σε κάποιο βαθμό το έργο, αλλά ούτε και να καρφώσουν βαθιά τα σατιρικά απέναντι στην υποκριτική (μεγαλο)αστική ηθική βέλη τους. Ξύνουν απλώς την επιφάνεια μιας σαθρής κοινωνικής πραγματικότητας κι επιστρατεύουν σχηματικές, μελοδραματικές λύσεις για να στήσουν μια σεναριακή (και ψυχολογική) ανατροπή που, δυστυχώς, δεν διαχειρίστηκαν με την δέουσα προσοχή, μη δίνοντάς της πνοή και χώρο να αναπτύξει της ιδέες της σε ρεαλιστικά πρότυπα, βέβαια το βάρος της ευθύνης πέφτει στον σεναριογράφο που δεν προχωράει με λογικές κατευθύνσεις ένα δυνατό και πραγματικό θέμα που μπορεί να το βιώσει μία οικογένεια και να μας αναπτύξει πιο δραματικά τα διλήμματα εκατέρωθεν. Για να μην πούμε για το ουρανοκατέβατο, κωμικοτραγικά αψυχολόγητο φινάλε… που ήταν αρκετά απότομο και ακαταλαβίστικο. Οι διάλογοι άψογα δομημένοι, η σκηνοθεσία συγκροτημένη και 4 επαρκέστατους ηθοποιούς οι οποίοι κεντάνε με τις ερμηνείες τους να απαρτίζουν το έργο, προσπαθεί να βρει την αμφίρροπη ταυτότητά της και να ισορροπήσει τις καταστάσεις.

Ήταν σαν ιδέα όμως αναπάντεχα καλή, σε εμπλέκει έντονα. Αργεί λίγο να "πάρει μπρος", καθώς δίνει χρόνο για να οικοδομηθούν με πληρότητα οι χαρακτήρες γονιών και παιδιών. Και μετά έρχεται το τρομερό ηθικό δίλημμα, το οποίο σου μεταφέρεται ανάγλυφα με όλο και αυξανόμενη ένταση, σαν να το σηκώνεις κι εσύ μαζί τους. Και αναρωτιέσαι τι θα έκανες εσύ στη θέση τους... Είναι δε τόσο βαρύ, που φτάνει ακόμα και να ανατρέψει τους ίδιους τους χαρακτήρες των δύο κεντρικών ηρώων. Αποδίδει με λιτό τρόπο τις αλλαγές στην συμπεριφορά των ανθρώπων όταν το απρόβλεπτο και τραγικό γεγονός κτυπήσει το σπίτι τους και αφορά τα δικά τους παιδιά. Η ταινία διερευνά τη δοκιμασία της ηθικής, όταν δεν αφορά ανέξοδα τους άλλους, αλλά εμάς τους ίδιους. Και προτείνει ότι το ηθικό ανάστημα κρίνεται, όταν το τίμημα είναι επώδυνο. Τότε, ανατρέπονται οι φαινομενικές καταστάσεις, που συχνά μπορεί να είναι και αποτέλεσμα μιας κοινωνικής συγκυρίας και αποκαλύπτονται οι βαθύτερες και πραγματικές αξίες του ανθρώπου.

Παρά τις φάλτσες νότες, όμως, η ταινία πετυχαίνει αυτό που ίσως αποτελεί και πυρήνα του έργου του συγγραφέα: ρίχνοντας φευγαλέες ματιές (κάτω από σχεδόν έξι διαφορετικά πρίσματα) σε έννοιες όπως η αναίτια και χωρίς όρια βία, η αποξένωση, η ελλιπής κι απρόσωπη εκπαίδευση και κυρίως η διασυρμένη και ευτελισμένη υπευθυνότητα, χρησιμοποιεί ένα καλοστημένο και καθωσπρέπει σκηνικό ως πρόσχημα για να παρασύρει τον θεατή σε μια δυσάρεστη εξερεύνηση της πολύπλοκης και καθόλου τιμητικής πραγματικότητας της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας. Η υπόκωφα τραγική ιστορία των δυο αδερφών και των αντίστοιχων οικογενειών τους αναδύεται μέσα από καταπιεσμένες ένοχες σκέψεις, ανατροπές των εύθραυστων συναισθηματικών ισορροπιών και ματαιώσεις ιδεαλιστικών θεωριών περί ηθικής και δικαιοσύνης. Τιμημένο με τέσσερα παράλληλα βραβεία στο πρόσφατο Φεστιβάλ της Βενετίας, αυτό το διχαστικά κατασκευασμένο φιλμ μοιάζει να έχει όλα τα προαπαιτούμενα για να σε τυλίξει με το βαρύ πέπλο της θλίψης, του υπόκωφου θύμου και της νοσηρής απάθειας που υποβόσκει στη σημερινή δυτική κουλτούρα των κυρίαρχων τάσεων και της βίας. Αφήνοντας όμως πράγματα στη μέση και τοποθετώντας μια μονοσήμαντη δραματοποίηση στην πρώτη γραμμή, αποσυντονίζει και απλουστεύει την ίδια του τη θεματική προσέγγιση. 6.5/10!!!