Insidious: Chapter 2 / Παγιδευμένη ψυχή: Κεφάλαιο 2 (2013)

Με το δεύτερο κεφάλαιο ο Wan επιτυγχάνει σε κάτι ακόμη πιο δύσκολο: στο να δώσει μια φυσική συνέχεια στην πρώτη ταινία χωρίς να εφεύρει μια ιστορία από την αρχή, αλλά βάζοντας τον θεατή ακόμη πιο βαθιά στην "στοιχειωμένη" οικογένεια των Lambert. Στο ξεκίνημα και μετά το πέρας μισής και βάλε ώρας δεν ήμουν ιδιαίτερα αισιόδοξος αφού οι εξελίξεις έμοιαζαν υπερβολικά τυποποιημένες και αδιάφορες. Κι ενώ το φιλμ δείχνει ότι κοντεύει να βαλτώσει με τη νωχελική ρότα που ακολουθεί, ξαφνικά ο Wan πατάει γκάζι, "χτυπάει" τις απαραίτητες ενεργειακές ενέσεις και εκτινάσσει το έργο του φιλοδωρώντας μας με γερές δόσεις σασπένς, εξαπολύοντας τη μια τρομακτική σκηνή μετά την άλλη. Παράλληλα φροντίζει να διατηρεί την γνωστή αλλά χρήσιμη σκοτεινή ατμόσφαιρα γεμίζοντας τους ήρωες με συναισθήματα αβεβαιότητας και απελπισίας λόγω του δύσκολου εχθρού που καλούνται να αντιμετωπίσουν. Ο τόνος είναι εδώ πιο σκοτεινός από την πρώτη ταινία, καθώς ο βασανισμένος πρωταγωνιστής παύει να είναι ο μικρός Dalton και τη θέση του παίρνει ο πατέρας της οικογένειας. Έτσι το παραμύθι μεταφέρεται αναπόφευκτα στον κόσμο των ενηλίκων, ενώ ταυτόχρονα επιστρέφει και στο παρελθόν, εκεί όπου, αν ψάξεις καλά, θα βρεις πάντα τη ρίζα του κακού.

Έχει γρήγορη πλοκή από τα μέσα και ύστερα με τρομερές σκηνές τρόμου που σε κάνουν να πετάγεσαι από την θέση σου. Όσον αφορά την επεξήγηση των μεταφυσικών πραγμάτων προκαλεί σύγχυση κάποιες στιγμές αφού χάνετε η αίσθηση του χωροχρόνου ανάμεσα σε ταξίδια στον κόσμο των ζωντανών και των πνευμάτων. Παρόλα αυτά δόθηκαν πολλές εξηγήσεις για την πρώτη ταινία πράγμα που σ' ευχαριστεί καθώς σου δίνει μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για τον κόσμο του Insidious. Ο ρυθμός είναι καλύτερος, το χιούμορ δεν παρεμβαίνει στην τρομακτική ατμόσφαιρα, ενώ βλέπουμε πως τα κλισέ του είδους (ντουλάπες, πόρτες, ηλικιωμένες γυναίκες, τρομακτικά παιχνίδια) μπορούν να χρησιμοποιηθούν αποτελεσματικά.

Το δίδυμο Patrick Wilson – Rose Byrne βγάζει καλή χημεία. Επίσης ευχάριστη παρουσία αποτελούν το δίδυμο Leigh Whannell και Angus Sampson που δίνουν μία πιο χιουμοριστική προσέγγιση στο όλο θέμα. Γενικά στο ερμηνευτικό μέρος είναι εντάξει τα πράγματα, παρά την επιφανειακή ανάπτυξη των περισσότερων χαρακτήρων. Ο σεναριογράφος Leigh Whannell μέσα από μία τυπική πλοκή, προσπαθεί να εμβαθύνει στον κόσμο που γνωρίσαμε στην πρώτη ταινία χωρίς να αφήνει αναπάντητα ερωτήματα. Ισορροπώντας ανάμεσα στο κλισέ και την ανατροπή ο Wan καταφέρνει, είτε με μεγάλες σεκάνς αγωνίας, είτε με ανατριχιαστικές αποκαλύψεις γύρω από την ταυτότητα των πνευμάτων, είτε ακόμη και με μια διάχυτη αίσθηση πως οι νεκροί θα βρίσκονται πάντα ανάμεσά μας ζητώντας δικαίωση, λύτρωση ή απλά... μια οικογένεια, να σου κρατήσει άσβεστο το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Με μια υποβλητική φωτογραφία που φωτίζει τις αθέατες πλευρές αυτού του κόσμου με το ελάχιστο φως φακών και φαναριών και την λιτά και λειτουργικά εκτελεσμένη ιδέα του παρελθόντος που εισβάλλει στο παρόν (και το αντίστροφο) για να δώσει λύσεις, καταφέρνει να ξεχωρίσει.

Θετικά: Στιβαρή σκηνοθεσία, συνεχές σασπένς μετά τα μισά περίπου του έργου, τρομακτικές φιγούρες με κορυφαία την παλαβή λευκοντυμένη μητέρα, σκοτεινό κλίμα, απαισιόδοξη ατμόσφαιρα.

Αρνητικά: Ύπαρξη των γνωστών κλισέ σε κάπως ενοχλητική συχνότητα, καθυστέρηση έναρξης της δράσης, ορισμένες απλουστεύσεις και επιπολαιότητες στο σενάριο.

Συμπέρασμα: Αξιόλογο μεταφυσικό φιλμ τρόμου που διασώζεται από την περίτεχνη σκηνοθεσία του δημιουργού του. Δε περιμένεις κάτι φρέσκο ή φοβερά ανατρεπτικό αφού κινείται στα γνώριμα και ασφαλή supernatural μονοπάτια. 7/10!!

Το ξαναειδα κ δεν μου αρεσε σιγουρα οπως το πρωτο...με κουρασε θα ελεγα...