The Two Faces of January (2014)

Με σταθερό τέμπο στην πρώτη πράξη, που το αυξάνει με σταδιακούς ρυθμούς όσο η ίντριγκα πλησιάζει στο φινάλε της, ο πρωτόπειρος σκηνοθέτης Hossein Amini, σερβίρει ένα εύπεπτο μενού, που περιέχει μπόλικο σασπένς, αρκετές δόσεις διπλοπροσωπείας, φονικά και θανάτους, αλλά και αγωνία για το αν οι αντι-ήρωες στο φινάλε ξεφύγουν από το μακρύ χέρι του Νόμου. Το ενδιαφέρον είναι μεγάλο σε όλη την διάρκεια της ταινίας, ειδικά από την σκηνή του ξενοδοχείου όπου το μυστήριο για τον Τσέστερ ξετυλίγεται και ξεκινάει το γαϊτανάκι μεταξύ των εμπλεκόμενων. To μεγάλο πλεονέκτημα της ταινίας είναι ότι εστιάζει σε λίγους και καλούς χαρακτήρες και δεν πετάει άσχετους μέσα, “επενδύοντας” στο στιβαρό σενάριο και στο καλό υλικό του βιβλίου της Patricia Highsmith. Εκπλήξεις πολλές μπορεί να μην έχει η ταινία, ωστόσο η ταινία είναι καλογραμμένη και σκηνοθετημένη με ένταση και μεράκι που καταφέρνει να κρατήσει τον θεατή μέχρι το αγωνιώδες φινάλε της. Όλα τα λεφτά είναι το πρωταγωνιστικό δίδυμο Viggo Mortensen και Oscar Isaac, οι οποίοι είναι εξαιρετικοί στους ρόλους τους, ο καθένας σε διαφορετικό στυλ χαρακτήρα. Από την άλλη, η Kirsten Dunst μου φάνηκε κάπως νερόβραστη και αδιάφορη συνολικά, αφού δεν έχει την ικανότητα να πείσει ως μια γυναίκα που θα έφερνε αντιμέτωπους δύο άντρες. Γυρισμένο στην Αθήνα και την Κρήτη, αλλά και στην Κωνσταντινούπολη όπου διαδραματίζεται το τελευταίο κομμάτι του, το φιλμ του Amini επιτυγχάνει μια θαυμάσια αναπαράσταση της εποχής και σε γυρίζει πειστικά στον κόσμο μιας νοσταλγικής Ελλάδας, όπου οι άνθρωποι έμοιαζαν κομψότεροι ακόμη κι όταν έκαναν εγκλήματα. Όσο για την ίδια την ιστορία, μπορεί η αγωνία και η ίντριγκά του να αργούν αρκετά να πάρουν μπρος και μια από τις κρίσιμες στιγμές της ιστορίας που διαδραματίζεται στα ανάκτορα της Κνωσσού να μην έχει την ένταση που θα ήθελες, αλλά το δεύτερο μέρος του φιλμ, επικεντρωμένο στους δύο άντρες,, βρίσκει έναν ικανοποιητικό ρυθμό και την αίσθηση της αγωνίας που περιμένεις.

Ο Amini είναι σε θέση να δημιουργήσει μεγάλη ένταση από τους ηθικά σε κίνδυνο πρωταγωνιστές τους και τις δολοφονικές περιπέτειες που τους συμβαίνουν, με αποτέλεσμα η ταινία του να διαθέτει ένδοξο ελληνικό φως σε αφθονία, αλλά να είναι αναπάντεχα ευρηματική τόσο σε ψυχολογική πολυπλοκότητα, όσο και γνήσια συγκίνηση. Η πρώτη μισή ώρα του έργου καταφέρνει και διατηρεί το ενδιαφέρον μας χάρη στις συνεχείς αποκαλύψεις από το παρελθόν των πρωταγωνιστών, αλλά και τα ασαφή κίνητρα με τα οποίο κινούνται. Στα χέρια ενός πιο έμπειρου σκηνοθέτη το φιλμ θα είχε αναμφίβολα μια πιο στιβαρή δομή και μια μεγαλύτερη ένταση και κυρίως θα μπορούσε να χειριστεί καλύτερα το πιο πολύπλοκο κομμάτι της, αυτό της δυναμικής της σχέσης των δύο ανδρών που εδώ μόλις που αγγίζει την μπερδεμένη της φύση, που κινείται ανάμεσα σε αυτή ενός πατέρα και γιου, δυο αντιζήλων αλλά και σε μια σειρά από πιο γκρίζες περιοχές. Παρά τις αδυναμίες της όμως, η ταινία δεν παύει να είναι ένα καλοφτιαγμένο, κομψό θρίλερ εποχής, ιδανικό για μια βραδιά στο σινεμά δίχως πολλές απαιτήσεις. To Two Faces Of January είναι ένα πιο παλαιομοδίτικο θρίλερ με σφιχτή πλοκή, κάποια κενά και χωρίς γεμάτες σκηνές δράσης, βασιζόμενο πιο πολύ στους χαρακτήρες του, σίγουρα όμως είναι από αυτές τις ταινίες που κυλάνε σαν νεράκι. Συν τοις άλλοις, τα πλάνα από Παρθενώνα και Κρήτη προσαρμοσμένα στο 1960 είναι προσεγμένα και όμορφα σκηνοθετημένα. 6.5/10!!!