Inception (2010)

Είναι απο εκείνες τις ταινίες που το τέλος το ερμηνεύεις όπως θέλεις εσύ. Η ταινία είναι πανέξυπνη και πολλές φορές κατα τη διάρκεια της σε κάνει ν'αναρωτιέσαι αν αυτό που βλέπεις τελικά είναι όνειρο ή πραγματικότητα. Βασίζεται στην ιδέα του εσωτερικού κόσμου, του ονείρου και της μνήμης και εφόσον αναφέρεται στα όνειρα οι δυνατότητες του ανθρώπινου μυαλού είναι απεριόριστες. Μην ξεχνάμε εξάλλου πως ο βασικός πρωταγωνιστής έχει ξεκλειδώσει τον ονειρόκοσμο και τελικά επηρεάζει την πραγματική του ζωή. Διαφωνώ με κάποια απο τα σχόλια οτι η ταινία ήταν μπερδεμένη, δεν είχε ενδιαφέρον κλπ. Για μένα είναι ένα αριστούργημα, που σε βάζει στη διαδικασία να σκεφτείς για το τι τελικά αξίζει ή οχι. Την έχω δει αμέτρητες φορές και κάθε φορά το τέλος με συγκινεί. Δε θα μπορούσα να φανταστώ κάτι καλύτερο
*****Spoiler******
Η ταινία τελειώνει με τη σβούρα να κινείται ακατάπαυστα προκαλώντας ερωτηματικά για το αν τελικά αυτό που βλέπεις είναι όνειρο ή πραγματικότητα. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης έχει πεί πολλές φορές πως αυτό έγινε σκόπιμα γιατί ήθελε να δώσει στον θεατή την ευκαιρία ν'αποφασίσει τελικά ο ίδιος το τέλος που θα ήθελε.
Ωστόσο το πραγματικό νόημα της ταινίας δεν είναι να ερμηνεύσεις αν είναι τελικά ή οχι όνειρο... Αλλά το οτι είναι η πρώτη φορά σε όλη την ταινία που ο Ντι Κάπριο (ένας άνθρωπος που είχε εμμονή με τον έλεγχο και το να ερμηνεύει αν το καθετί γύρω του είναι πραγματικό) δε δίνει σημασία στη σβούρα. Την αφήνει πίσω και δε τον νοιάζει αν αυτό που ζεί εκείνη τη στιγμή είναι όνειρό ή πραγματικότητα. Κοιτάει μόνο τα παιδιά του. Ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει όπως θέλει, εγώ επιλέγω να πιστεύω πως τελικά γύρισε κοντά τους γιατί για μένα αυτό είναι το σωστό τέλος.

(Και σύμφωνα με τα όσα έχουν προηγηθεί στην ταινία όλα οδηγούν στο οτι είναι αλήθεια. Θυμήσου πως στη σκηνή στο τέλος βρίσκεται και ο παπούς των παιδιών ο οποίος δεν είναι ποτέ μέσα στο όνειρο. Είναι αυτός που το επινόησε.  Για να είναι εκεί σημαίνει πως είναι πραγματικότητα)