Παγίδα / Huda's Salon (2021)

Ένα δυνατό και με έντονους ρυθμούς σφιχτοδεμένο πολιτικό θρίλερ εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα (προσπαθεί να συνδυάσει την αντίσταση και την προδοσία με τη θέση της γυναίκας στην παλαιστινιακή κοινωνία και τον εκβιασμό που συμβαίνει εδώ και τόσα χρόνια σε γυναίκες της χώρας, με κριτήριο επιλογής των θυμάτων την καταπίεση και την αυστηρότητα του συζύγου τους) το οποίο περιγράφει διεισδυτικά τα πολλαπλά αδιέξοδα της εφιαλτικής μεσανατολικής πραγματικότητας με μπόλικη ένταση, καλογραμμένους διαλόγους και σασπένς. Μια σατανική παγίδα για όλους απαρεγκλίτως τους κεντρικούς χαρακτήρες από την οποία δεν υπάρχει διαφυγή. Σε μια Παλαιστίνη που ασφυκτιά, οι θύτες δεν διακρίνονται εύκολα από τα θύματα, οι επαναστάτες δεν απέχουν από τους κατακτητές. Στην πολυσύνθετη κι εκρηκτική πραγματικότητα της κατεχόμενης Παλαιστίνης, η επιβίωση με τη θυσία συγκρούονται καθημερινά. Τίποτα δεν είναι απλό. Ο σκηνοθέτης, χωρίς να του χαριστεί ή να το ωραιοποιήσει, αναδεικνύει στο πόνημά του μια σκοπιά εντελώς διαφορετική απ’ αυτή που κανείς θα περίμενε, σε κάτι πολύ πιο πολυεπίπεδο και βαθύ, κι εν τέλει πολύ πιο αλληλένδετο και σχετικό, με τα όσα συμβαίνουν, μπολιάζοντας το επιφανειακά ανέλπιδο της κατάστασης με ευαισθησία κι ανθρωπιά, αλλά και με μια αίσθηση υποδόριου χιούμορ. Κάθε υποπλοκή φέρνει στο φως διαφορετικά διλήμματα, ιδεοληψίες και αναπάντητα ερωτήματα, που κατατρύχουν τη μεσανατολική πραγματικότητα, με την αφηγηματική ένταση και τη δραματική αγωνία να παραμένουν αμείωτες.

Οι ιστορίες των δύο γυναικών, μάς παρουσιάζονται παράλληλα - κι όχι μόνο για αφηγηματικούς λόγους: το καλό με το κακό, το σωστό με το λάθος, το ηθικό με το μεμπτό. Από τις δύο αφηγηματικές γραμμές, που ακολουθούν την κάθε ηρωίδα στην δική της φυλακή και κινηματογραφούνται με διαφορετικό τρόπο, ξεχωρίζει εμφανώς αυτή της Reem. Σεκάνς καθαρής αγωνίας και συνεχούς πανικού και μια εξαιρετική Maisa Abd Elhadi μας μεταφέρουν αβίαστα όλο το βάρος και τον τρόμο αυτού που συμβαίνει. Αλλά και οι στιβαρές μεγάλες σεκάνς ανάκρισης σε σκοτεινό υπόγειο με την Huda (η ερμηνεία της Manal Awad είναι απίθανη) ακίνητη στην καρέκλα της μελλοθάνατης κρατούμενης, μάς εγκλωβίζουν. Αν και η κατάληξή της μοιάζε με αφελές κλισέ. Γιατί οι γυναίκες, όπως υποστηρίζει ο Abu-Assad, είναι τα πιο ευάλωτα θύματα στα κατεχόμενα εδάφη - δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο τον κατακτητή, αλλά και την πατριαρχία που τις αφήνει εκτεθειμένες. Ο καταγγελτικός χαρακτήρας που επιδεικνύει ο Abu-Assad, δείχνοντας όλη τη νοσηρή πραγματικότητα στη σημερινή Βηθλεέμ είναι και τα μηνύματα που θέλει να περάσει σε όλους. Oι προεκτάσεις και η συζήτηση που ανοίγουν συνιστούν μια σπουδαία κίνηση, μια ηχηρή φωνή που ζητά προσοχή και παγιδεύει κι εμάς στον σκληρό, αποκαρδιωτικό ειρμό της. 9/10!!

Καλη ταινια, χωρις να διεκδικει δαφνες... 5,1/10

Την περίμενα καλύτερη, ο ρουφιάνος, του ρουφιάνου, τω ρουφιάνι, ω ρουφιάνοι!
ΟΚ, πιο πολύ συναισθηματική ταινία για μια κοινωνία που ζεί εγκλωβισμένη στα κατεχόμενα,
για εμάς τους ουδέτερους που δεν έχουμε άποψη των εκεί πραγμάτων και δεν γνωρίζουμε τις καταστάσεις,
είναι σαν να αναρωτιόμαστε αναλόγως/αντιστοίχως, ποιός ήταν καλύτερος πχ για το Αφγανιστάν?
Οι Αμερικάνοι ή οι Ταλιμπάν? Εδώ στα κατεχόμενα, οι Εβραίοι ή οι Παλαιστίνιοι τζιχαντιστές?
Βλέπεται απλά, 5.6/10!!