May God Save Us / Que Dios nos perdone (2016)

Ένα αργόσυρτο αστυνομικό θρίλερ, που αποφεύγει οριακά τις κακοτοπιές μιας τηλεοπτικής αισθητικής και αποτυπώνει τον τρόμο από τα εγκλήματα του serial killer στα πρόσωπα των δύο αταίριαστων ντετέκτιβ (ο ένας οξύθυμος που δεν ξέρει τι θέλει από την ζωή του κι ο άλλος τραυλός, μοναχικός, ιδιόρρυθμος αλλά παράλληλα και σεξουαλικό αρπαχτικό) που αναγκαστικά συνεργάζονται για να καταφέρουν να τον συλλάβουν. Οι ερμηνείες τους καλές, αλλά χωρίς ουσία, βάθος και ψυχή. Θυμίζει μάλιστα αρκετά το "Zodiac" στον τρόπο με τον οποίο η φρίκη από το αποτρόπαιο των δολοφονιών διεισδύει στην καθημερινότητα και την ιδιωτική πραγματικότητα των πρωταγωνιστών, οι οποίοι αναζητούν με την σειρά τους την εξιλέωση που δεν θα έρθει ποτέ. Είναι μια ταινία για τον ύπουλο τρόπο που η βία εισχωρεί στο πετσί των ανθρώπων που αναγκάζονται να την αντιμετωπίσουν, στοιχειώνοντας ύπουλα την καθημερινότητά τους και διαβρώνοντας την προσωπική ζωή και τις ανθρώπινες σχέσεις τους.

Αν και η δυσοίωνη ατμόσφαιρα που κυριαρχεί δεν μεταφράζεται ποτέ ακριβώς σε μια άμεση κοινωνική ή πολιτική αλληγορία, αποτελεί ξεκάθαρη ένδειξη μιας σύγχρονης κοινωνίας όπου η βία, η θλίψη και τα καταπιεσμένα συναισθήματα που κρύβονται πίσω από κάθε πόρτα, πίσω από κάθε προσωπική ή επαγγελματική συναλλαγή, παραμονεύουν πάντα κάτω από την επιφάνεια, απειλώντας να εκραγούν ανά πάσα στιγμή και να δηλητηριάσουν τα πάντα. Ήθελα μια καλύτερη ανάπτυξη των δευτερευόντων χαρακτήρων και ανάλυση του εσωτερικού κόσμου των θυτών και πρωταγωνιστών. Δυστυχώς οι χρήσιμες πληροφορίες είναι ελάχιστες με ολόκληρη τη πρώτη ώρα να μοιάζει σπαταλημένη σε χωρίς κινηματογραφική αξία διαδικαστικότητες. Εμπεριέχει ένα δαιμονιώδες ανθρωποκυνηγητό αλλά δυστυχώς το κακό έχει ήδη γίνει, με ολόκληρη την υπόθεση να έχει πάει στα σκουπίδια, αχρηστεύοντας μία ολόκληρη ώρα που δεν ήταν πια μόνο βαρετή αλλά και άχρηστη, και ταυτόχρονα μειώνοντας δραματικά το ενδιαφέρον για τη συνέχεια. Οι χαρακτήρες είναι σίγουρα πολύ πιο ρεαλιστικοί από τους ατσαλάκωτους ντετέκτιβ άλλων ταινιών, αλλά αυτό τους κάνει αφόρητα αντιπαθείς σε σημείο να μη νοιάζεσαι διόλου για όσα τους συμβαίνουν στη πορεία, ίσως ενδόμυχα να ζητάς και το κακό τους, μέσω της "ήττας" τους στη συγκεκριμένη υπόθεση, μια υπόθεση που -κακά τα ψέματα- δεν είναι ιδιαίτερα πιασάρικη, ούτε έχει το απαραίτητο βάθος και πολυπλοκότητα για να γεμίσει μια δίωρη ταινία.

Η ταινία κουράζει με την υποτονικότητα ωστόσο, με ασύνδετες σκηνές, καμία εμβάθυνση στην αστυνομική υπόθεση και ανέκφραστους χαρακτήρες. Ίσως ήθελε κόψιμο αρκετό σκηνών στο μοντάζ που ήταν αχρείαστες και περιττές. Κάτι δε μου κολλούσε στη συνεργασία των 2 αστυνομικών καθώς και το πως εντασσόταν η πλοκή στην ατμόσφαιρα και τα παράλληλα γεγονότα της πόλης. Μου φάνηκε ότι είχε κάποια κενά η ταινία, ενώ έλειπε η ένταση, ο στιβαρός ρυθμός και η κατάλληλη μουσική υπόκρουση, ώστε να το κάνει πιο πιασάρικο. Η υποπλοκή με την οικονομική κρίση, τις διαδηλώσεις, δεν προσφέρει κάποιο δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης ή παραλληλισμό με την κεντρική πλοκή του φιλμ. Εν ολίγοις, πρόκειται για πινελιές που κάνουν το σενάριο να προσποιείται κάτι που δεν είναι, ενώ θα μπορούσε να είναι κάλλιστα περήφανο για την πραγματική του ταυτότητα, αυτή ενός θρίλερ μυστηρίου συνταγής δηλαδή, προβλέψιμου μεν στην εκτέλεσή του, αποτελεσματικού δε. Το τελευταίο ημίωρο δυστυχώς αναμασά κάποια κλισέ του είδους και δεν προσφέρει ικανοποιητικές εξηγήσεις. Έτσι ένα τόσο στιβαρό οικοδόμημα παρασύρεται σε ευκολίες, αφού ενώ μαθαίνουμε την ταυτότητα του δολοφόνου, δεν αποσαφηνίζει τα κίνητρα, που μάλλον είναι εσωτερικά, διαστροφικά, προσπαθώντας να τα εξηγήσει μέσα από τετριμμένο κι άδοξο τρόπο ή θρησκευτικά ενοχικά συμπλέγματα. Το τέλος προβληματικό, αμήχανο, άστοχο κι απότομο. 5.5/10!!!

Η ταινία είναι αξιόλογη από κάθε πλευρά. Το μεγάλο της ατού κατά τη γνώμη μου, είναι οι άψογες ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών. Βέβαια η αίσθηση που μου άφησε στο τέλος δεν ήταν ευχάριστη , γιατί πραγματεύεται εξαιρετικά δυσάρεστες καταστάσεις με πολύ ρεαλιστικό τρόπο  που αναπόφευκτα αφήνουν στον θεατή μια πικρή "γεύση". Βαθμολογία 8/10.

Δεύτερη φορά που βλέπω την ταινία και δεν το μετάνιωσα.
Πρόκειται για ένα κλασσικό αστυνομικό θρίλερ, με επιρροές και από το Hollywood, του οποίου το σενάριο σε γενικές γραμμές δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπο, όμως είναι σφιχτοδεμένο και με μοναδική ατμόσφαιρα.
Το όλο εγχείρημα τοποθετείται σε μια εποχή κρίσης στη χώρα, με διαδηλώσεις για τα 15-M και προσκυνητές που περιμένουν την άφιξη του Πάπα, γεγονότα που παίζουν ρόλο σημαντικό στην εξέλιξη της ταινίας.
Οι δύο κύριοι χαρακτήρες του είναι πρωτότυποι, αλλά ρεαλιστικοί, παντελώς ανόμοιοι μεταξύ τους, σκιαγραφούνται όμορφα στην πορεία.
Πειστικές ερμηνείες από τους Antonio de la Torre και Roberto Álamo, εξαιρετική σκηνοθεσία από τον Rodrigo Sorogoyen με όμορφη φωτογραφία και ατμόσφαιρα που σε κάποιες στιγμές θυμίζει zodiac.

μέτρια..θα μπορουσαν και καλυτερα,κουραστικη για το τιποτα

Ωραια ταινια, σε κραταει απο την αρχη μεχρι το τελος χωρις να κουραζει. Εχει και καποια μηνυματα που μπορει καποιος να μην δωσει σημασια αλλα προσωπικα θεωρω οτι τα αγγιζει, σε επαγγελματα ενστολων οπως αστυνομικοι, πυροσβεστες, στρατιωτικοι παιζει σημαντικο ρολο η συναδελφικοτητα, ποσο δηλαδη μπορεις να στηριχτεις στον συναδελφο, ποσο επαγγελματιας ειναι, υπαρχει αλληλεγγυη, μπορεις να του εμπιστευτεις την ζωη σου;; Αυτα τα αντιμετωπιζεις καθημερινα σε πραγματικες συνθηκες και πιστευω οτι ο σκηνοθετης ισως θελει να δειξει κατι και απο αυτα, ισως και οχι.