Coherence / Η νύχτα του κομήτη (2013)

Ένα ανεξάρτητο, με έμπνευση πειραματικό θρίλερ μυστηρίου επιστημονικής φαντασίας με θεατρικό στήσιμο, ισχνό budget και… χωρίς σενάριο! Ο τρόπος όμως με την οποία αυτή εξελίσσεται, οι συγκρούσεις των χαρακτήρων και οι συχνές ανατροπές, δένουν τόσο αρμονικά που κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει το Coherence για έλλειψη πρωτοτυπίας. Με την εξαιρετικά δύσκολη δουλειά του Lance Pereira στο μοντάζ να δίνει ζωτικό παλμό στις αυτοσχεδιαστικές σκηνές και τον αλά found-footage ρεαλισμό να ενισχύει τον αιφνιδιασμό μας από τις απρόσμενες εξελίξεις, το φιλμ μάς βυθίζει ολοένα και βαθύτερα σε έναν υπαρξιακό εφιάλτη, που ποτέ δεν στερεύει από εκπλήξεις. Το θέμα που θέλει να προσεγγίσει έχει ενδιαφέρον, αλλά αναλύεται άνοστα και άτσαλα και κυρίως παίρνεις περίπου χαμπάρι τι γίνεται από τη μέση και μετά. Επίσης το ότι κρατάει το πιο πιασάρικο κομμάτι για το τέλος με ξεπερνάει και εκεί που λες ότι θα ξεκινήσει το εκρηκτικό κοκτέιλ του γρίφου να ξετυλίγεται μπουμ και εκεί τελειώνει και σε ξενερώνει τρελά. Παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα μέσω πολλών προοπτικών και με την επεξηγηματική παρέμβαση κάποιων κβαντικών θεωριών, με την ταινία να αποφεύγει τα εύκολα τινάγματα και να επενδύει περισσότερο στο εγκεφαλικό παιχνίδι-θρίλερ, χωρίς ίχνος τρόμου, ωστόσο.

Η ταινία, σε αφήνει με λίγα λόγια να βγάλεις τα δικά σου συμπεράσματα και να στήσεις στο δικό σου το μυαλό το κεντρικό στόρι, συμμετέχοντας ενεργά κι εσύ στο πείραμα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δυσκολεύεσαι να λύσεις το παζλ και να κατανοήσεις την ιστορία, γενικά όμως είναι μια ταινία που απαιτεί την αδιάκοπη προσοχή και να έχεις το μυαλό σου σε εγρήγορση. Εντάξει πιστεύω ότι στην αρχή είναι κάργα υπερβολικοί και προκαλούν τεχνητή ένταση και αγωνία χωρίς λόγο και αιτία. Κάνουν σα μουρλοί επειδή κόπηκε το ρεύμα ή επειδή χτυπάει κάποιος την πόρτα και δημιουργούν υποτιθέμενους καβγάδες για να υπάρξει πλοκή. Αυτό που φέρνουν την καταστροφή για να δημιουργούν θέματα στη ταινία με χαλάει κάπως, όμως αν το καλοσκεφτείς και μπεις στο μυαλό του δημιουργού πω θέλει να σου περάσει ένα περίπλοκο μεταφυσικό ζήτημα σε βάζει στη πρίζα τελικά. Από την άλλη, ωστόσο, πρώτα απ' όλα αυτό μου τη δίνει που ήταν στάσιμη, δεν είχε εξέλιξη, με περιττές δραματικές υποπλοκές επικεντρωμένες σε επί μέρους χαρακτήρες, δεύτερον λογοφέραν ακατάπαυστα και χάνεσαι από τους διαλόγους να βγάλεις νόημα και τρίτον όλα διαδραματίζονταν σε ένα σπίτι μόνο και πουθενά αλλού, αυτά με χάλασαν κάπως. Ανάμεσα σε μια πολύ καλή ομάδα ηθοποιών δίχως πρωταγωνιστές ίσως το σποτλάιτ κάθεται κάπως περισσότερο στην πανέμορφη Emily Foxler. Αυτό που αποδεικνύει στην ουσία ο James Ward Byrkit είναι πως η καλή επιστημονική φαντασία δεν στηρίζεται απαραιτήτως στα εκθαμβωτικά εφέ, αλλά με λιτό τρόπο μπορεί να βγει ένα καλό αποτέλεσμα και στη συγκεκριμένη περίπτωση αν είχε δυνατούς συνδετικούς άξονες και σωστή συνοχή θα ήταν ένα άρτιο απ' όλες τις απόψεις έργο. 6/10!!!

Με μπερδεψε με κουρασε αυτη η ταινια με ζαλησε η  καμερα που παει δεξια αριστερα.Δεν αντεξα να την δω ολοκληρη.

Το είχα δει στο σινεμά και το ξαναειδα εδώ.......Μου άρεσε περισσότερο εδώ γιατί καθησα και επανέλαβα κάποιες σκηνές και έτσι έβγαλα και νόημα ,που η αλήθεια ειναι οτι αν δεν εισαι προσηλωμένος  μπορεί να χαθεί.....Παράλληλα σύμπαντα λοιπόν καλο παίξιμο ,σκηνοθεσία , και καλή διασκέδαση μαζί με αυτήν την πρωτοτυπη ταινία.......