Masquerade / Gwanghae: Wangyidoen namja (2012)

Ειναι μία απο τις πιο υπέροχες ταινίες που έχω δει .Ολοι παίζουν καταπληκτικά και ιδιαίτερα ο Lee Byuon Hun κοριφαίος ηθοποιός , τον λάτρεψα .Η σκηνοθεσία  με ξετρέλανε σκηνικά και κοστουμια αυθεντικά , την έχω δει τρις φορές και θα την ξαναδώ Επίσης αυτή η ταινία ειναι η αιτία που βλέπω πιά μονο κορεάτικα και δεν το μετανιώνω 

Ευχαριστώ για την προσφορά σας

Γιατί δεν δείχνει μετά το 34ο λεπτό?

Περιέχει spoilers

Είναι τα αξιώματα, τα πλούτη και οι τίτλοι που ορίζουν το μεγαλείο του ανδρός; Ή μήπως το βαρύ αποτύπωμα που αφήνει το πέλμα του σε καιρούς χαλεπούς και άκληρους; Ο Gwanghae είναι ο μόνος ηγέτης της Δυναστείας της Joseon που δεν αξιώθηκε μαυσωλείο μετά θάνατον. Ο μοναδικός που θάφτηκε σε χώμα ταπεινό. Η μνήμη του όμως ποτέ δεν χορτάριασε στο θυμικό του απλού λαού. Αυτού, του οποίου οι τύχες ορίζονται ως τα αποφάγια από τα συμπόσια των μεγάλων και δυνατών αυτού του κόσμου. Μην ήταν η ανδρεία η παροιμιώδης που επέδειξε κατά την εισβολή των Ιαπώνων, εκείνη που του εξασφάλισε την αθανασία; Ή πάλι, η βούληση του να κρατήσει αποστάσεις από την χρόνια διένεξη των δυο μεγάλων Κινεζικών δυναστειών, παρότι υποτελής στην μια εξ αυτών; Ίσως ακόμα το ότι έχτισε λαμπρά παλάτια και μοίρασε γη στον λαό; Μπορεί και τίποτα από τα παραπάνω, όσο αυτά λογίζονται ως προσθήκες σε μια εξίσωση αριθμών και στατιστικών. Αξίζουν όμως όλα αυτά, δίχως το χαμόγελο μιας βασίλισσας; Έχουν κανένα αντίκρυσμα, αν δεν μάθεις να υπογράφεις με το κλάμα μιας ανήλικης υπηρέτριας την προσωπική σου εξιλέωση; Μπαίνει στην ίδια ζυγαριά το μηχανικό χρέος του σωματοφύλακα να σε προστατεύσει ως θεσμό, με την ανάγκη να σε υπερασπιστεί ως άνθρωπο; Είναι ο άνθρωπος τελικά στο κέντρο της εξίσωσης. Κι όταν ένας βασιλιάς μάθει να κοιτάζει το είδωλο του στον καθρέπτη με την ίδια ταπεινότητα που απαιτεί το χρέος προς τον συνάνθρωπο.... τότε γίνεται βασιλιάς ήλιος, που ευλογεί με τις ιαματικές του τις ακτίνες τους πάντες στο διάβα του. Που μοιράζει γη, επειδή συμπονά και τον τελευταίο από τους υπηκόους του. Που είναι ανένδοτος στο να πάρει θέση σε πολέμους τρίτων, γιατί ματώνει στην σκέψη να χάσει έστω και έναν από τους άξιους στρατιώτες του. Που αρνείται να φύγει για να σωθεί, όταν όλα τριγύρω καταρρέουν. Αν μάθεις να φεύγεις σε καιρούς απόκληρους, έχεις επιλέξει απλά να σε υπηρετεί ένας θεσμός. Κι όχι να τον υπηρετείς, με όπλα, το χαμόγελο μιας βασίλισσας, το δάκρυ μιας υπηρέτριας και την αγωνία του τελευταίου από τους υποτελείς σου. 
Υπάρχει ένα κενό 15 ημερών στα Χρονικά της βασιλείας του Gwanghae, όσον αφορά τα έργα και ημέρες του 15ου ηγέτη της δυναστείας της Joseon. Σύμφωνα με τον ίδιο, "αν επιδιώκεις να κρύψεις κάτι, μην το καταγράψεις". Αν μάλιστα, κατορθώσεις να το κρύψεις στην δύση του παλιού σου ειδώλου, αυτού που τόσο τρόμαζες να αντικρύσεις στον καθρέπτη, τότε θα ανατείλει υπέρλαμπρος ήλιος ο νέος σου εαυτός. Κι αυτό, όσο κι αν τρομάζει, είναι το πιο πολύτιμο πετράδι στο στέμμα του ανθρώπου/βασιλιά. 
Όλα αυτά, αποτυπώνονται με τρόπο υπέροχο και πειστικό στην ταινία. Σε τέτοιο βαθμό, που αναρωτιέσαι αν είναι η εξαιρετική σκηνοθεσία, οι καταπληκτικές ερμηνείες, η θαυμάσια μουσική ή η καταπληκτική ικανότητα των Κορεατών να ερμηνεύουν τα της ανθρώπινης ψυχής με τρόπο μοναδικό, το πρώτο συστατικό που υπογράφει το συγκλονιστικό αποτέλεσμα. Ή μήπως, απλά όλα αυτά μαζί;

εξαιρετική ταινία και φανταστική μουσική!