In the Lost Lands (2025)

Στόχος της αρχικος και αιτία υπαρξης της ,ειναι το Θεαμα και η Δράση. Αυτά τα εκπληρωνει το φιλμάκι:οι αδιστακτοι κακοί κυνηγουν τους καλούς μπλα-μπλα-μπλα. Κανεις δεν θέλει να εξηγησει το πειραμα με την γατα του Σρεντιγκερ, στην υπόθεση. Και προφανώς το καστ της ταινίας δεν  θα μπορούσε να ειναι ο Ρεντμαΐν και ο Σαλαμέ οπως επισης θα έπρεπε να υπάρχει ενα ομορφο πρόσωπο συνυφασμένο ομως με πολεμο και μαχες και αυτη ειναι η Γιοβοβιτς.Η βασικη αδυναμία της ταινίας που υπηρετει τον κινηματογραφο δρασης-διασκέδασης-φαντασίας-"να ξεχαστω κανα διωρο", για μενα ειναι το μοντάζ. Απο την αλλη και η Μιλα μεγάλωσε και θελει να  παιξει και κατι πιο ουσιαστικό και τα βαριεται αυτα, αλλα τι να κανουμε με κατι πρεπει να πληρωνει και τους λογαριασμους.Ανακεφαλαιωτικά, αμα ξερεις τι θελεις να δεις δεν σε απογοητευει, ειναι καθαρα θεμα προσδοκίας.

Η ταινία επιχειρεί να ανοίξει την πύλη προς έναν μυστηριώδη, φανταστικό κόσμο γεμάτο μαγεία, εξουσία και προδοσία, όμως το τελικό αποτέλεσμα απογοητεύει, παρά τις προσδοκίες. Η σκηνοθεσία του Paul W.S. Anderson προσπαθεί να αποδώσει κινηματογραφικά τη μεγαλοπρέπεια και την ατμόσφαιρα ενός σκοτεινού παραμυθιού, όμως σκοντάφτει σε έναν άνευρο αφηγηματικό ρυθμό και μια προβλέψιμη πλοκή που δεν αξιοποιεί το βάθος του αρχικού υλικού. Η Μίλα Γιόβοβιτς, στερείται της απαραίτητης ψυχολογικής εμβάθυνσης για να προκαλέσει ενσυναίσθηση, ενώ και ο συνοδοιπόρος της, Ντέιβ Μπαουτίστα, παρουσιάζεται περισσότερο σαν φυσική παρουσία παρά ως ολοκληρωμένος χαρακτήρας. Η ταινία αποτυγχάνει να δημιουργήσει συναισθηματική εμπλοκή, καθώς οι σχέσεις των χαρακτήρων αναπτύσσονται με τρόπο μηχανικό και βιαστικό. Οι διάλογοι κυμαίνονται από αδιάφοροι έως ξύλινοι, ενώ το σενάριο —παρά τις φιλόδοξες θεματικές του γύρω από τη δύναμη, τη μοίρα και τις συνέπειες των επιθυμιών— δεν καταφέρνει να υψωθεί πάνω από την επιφάνεια.

Παρά την εντυπωσιακή παραγωγή και τα υψηλής ποιότητας σκηνικά και κουστούμια, το In the Lost Lands βυθίζεται από την υπερβολική χρήση CGI και οπτικών εφέ που πολλές φορές αφαιρούν από την αυθεντικότητα του κόσμου και παραπέμπουν σε ψηφιακό περιβάλλον video game. Η αισθητική, παρότι στιβαρή, δεν καταφέρνει να προσφέρει την απαραίτητη υφή και ρεαλισμό στον θεατή, αφήνοντας πολλές σκηνές να μοιάζουν ψυχρές και τεχνητές. Η σκηνοθεσία δεν κατορθώνει να αξιοποιήσει τις έντονες σεκάνς δράσης ή τις δραματικές κορυφώσεις, οι οποίες απομένουν χωρίς βαρύτητα. Ο ρυθμός της αφήγησης είναι άνισος, με στιγμές ανούσιας στατικότητας που διακόπτονται από βεβιασμένα εντυπωσιακές σκηνές. Ακόμα και η μουσική επένδυση, αν και λειτουργική, περνά σχεδόν απαρατήρητη, χωρίς να συνεισφέρει στη συναισθηματική φόρτιση. Το έργο, ενώ ξεκινά με υψηλές φιλοδοξίες και ένα ενδιαφέρον λογοτεχνικό υπόβαθρο, καταλήγει να είναι μια ταινία με πλούσια εξωτερική μορφή αλλά εσωτερικά κενή, χάνοντας την ευκαιρία να προσφέρει κάτι ουσιαστικά ξεχωριστό στο είδος της φαντασίας. 4/10!!!

Δεν ξετρελαθηκα κ δεν με επεισαν οι ερμηνειες.. ειδικα της Milla Jovovich. 
Βλεπεται αν δεν υπαρχει κατι αλλο. Συμφωνω με την βαθμολογια.

Χάσιμο χρονου η ταινία.

Μια νεαρή βασίλισσα, αποφασισμένη να εκπληρώσει τον έρωτά της, προσλαμβάνει τη μάγισσα Άλις Γκρέι για να της δώσει τη δυνατότητα μεταμόρφωσής της σε λυκάνθρωπο. Μαζί με τον κυνηγό Μπόις, εκείνη θα ξεκινήσει για τις επικίνδυνες Χαμένες Χώρες, θέλοντας να προλάβει την πανσέληνο.Αν σ’ όλα αυτά προσθέσετε κι έναν ραδιούργο Πατριάρχη που κυνηγά τους αιρετικούς(;), θα έχετε μια δευτεροκλασάτη και παντελώς ασυνάρτητη περιπέτεια φαντασίας, έτοιμη να σαρώσει τα Χρυσά Βατόμουρα. Λίγος "Mad Max" εδώ, μπόλικο νεογουέστερν εκεί και άλλη μια videogame πίστα παραπέρα, σε ένα χαοτικό συνονθύλευμα όπου σχεδόν τίποτα απ’ όσα λέγονται και συμβαίνουν δεν βγάζει νόημα. Μ Α Κ Ρ Ι Α

το play εχει κολλησει και δεν παει στο κεντρο της οθονης οπως και σε αρκετες αλλες ταινιες συμβαινει το ιδιο 

Όλα με ένα refresh βγάζουν τό play εδώ όχι έχει κολλήσει μπορείτε νά τό φτιάξετε?