Breathe / Χωρίς Οξυγόνο (2024)

Ξεχώρισα την ερμηνεία του Γουορθιγκτον από την στιγμή που έβγαλε τη μάσκα και μετά ,γιατί μέχρι σήμερα η οποιαδήποτε  ερμηνεία του περνούσε σαν αδιάφορη ακόμα και όταν έπαιζε σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Κρατήστε τις προσδοκίες σας χαμηλά για το υπόλοιπο καστ και τη σκηνοθεσία καθότι είναι συντονισμένο με το χαμηλό μπάτζετ της ταινίας. Είναι από τις ταινίες όπου ο ηθοποιός έχει τη δυνατότητα ή την άνεση να επιλέξει το σενάριο και όχι το αντίθετο, για να ξεφύγει από τα συνηθισμένα .

Η Γιόγκοβιτς παίρνει επίσης συγχαρητήρια για το τόλμημα που σίγουρα θα δώσει καινούρια ώθηση στην καριέρα της αλλά όχι για την ερμηνεία

Και μόνο για αυτό θεωρώ την ταινία άξια θετικού σχολιασμού

Δεν αξίζει δυστυχώς 

Απογοήτευση...... Το σενάριο είχε καλές προοπτικές αλλά σκηνοθετικά βάλτωσε. Οι 2 πρωταγωνίστριες στον κόσμο τους. Σαν να έκαναν αγγαρεία. Κρίμα για την Γιόβοβιτς και τον Γουόρθιγκτον.

Μία μελλοντολογική περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας χαμηλού προϋπολογισμού που παρά το πολύ δημοφιλές καστ, το ενδιαφέρον θέμα, την συναρπαστική φωτογραφία και την πρόσφορη κεντρική σεναριακή ιδέα της, έχει άνιση και άνευρη εκτέλεση, εγκλωβίζεται σε βιαστικό, επιπόλαιο ή προβλέψιμο χειρισμό των διακυβευμάτων της, χάνοντας τις πολλές ευκαιρίες που διαθέτει για να δημιουργήσει αγωνία κι εκπλήξεις, είναι χωρίς ειδικά εφέ, πέρα από αυτά των συμπλοκών με συμβατικά όπλα και του ψηφιακά σχεδιασμένου μπακγκραουντ, η οποία διακρίνεται περισσότερο για το σποραδικό σασπένς, παρά για την καταιγιστική δράση της. Ο Stefon Bristol (προσπαθεί) μέσα από μία οικογενειακή υπόθεση να μιλήσει για μία καθολική κατάσταση, χωρίς όμως να εμβαθύνει στο θέμα του ούτε και να πειραματίζεται με τους συμβολισμούς του, δηλαδή ξεφεύγει από το στόχο της δυστοπίας, στοχεύοντας περισσότερο στις ανθρώπινες σχέσεις. Η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα είναι αυτό που περιμένεις από ένα σενάριο (και σκηνοθεσία), που αφορά κάποιους εναπομείναντες που περιμένουν τη σωτηρία (και εδώ τους έρχεται η απειλή). Αν δεν υπάρχει αυτή η αίσθηση του κλεισίματος, του πνιγμού, ειδικά όταν βλέπεις ότι οι πρωταγωνίστριες δεν έχουν την πολυτέλεια του καθαρού αέρα, τότε δεν ταυτίζεσαι, δεν συμπάσχεις και άρα τζάμπα ο κόπος και τα εφέ. Ελάχιστες τοποθεσίες, καμία πειστική εξήγηση, γιατί ο κόσμος κατέληξε έτσι, η σκηνοθεσία είναι άχαρη, η ροή επώδυνα αργή, οι διάλογοι αδιάφοροι.

Το τελικό αποτέλεσμα θα λειτουργούσε πολύ καλύτερα αν υπήρχε περισσότερο βάθος στο στόρι, τόσο όσον αφορά την ανάλυση των κανόνων και του πλαισίου του υποθετικού μελλοντικού κόσμου που απεικονίζεται όσο και με τα βαθύτερα ψυχολογικά κίνητρα των ηρώων, οι οποίοι στην παρούσα μορφή τους μάλλον είναι μονοδιάστατοι. Στον τομέα των ερμηνειών δεν προκύπτουν πολλά πράγματα δυστυχώς, παρά το βεληνεκές των ονομάτων. Αρνητικά ξεχωρίζει ο Sam Worthington, από άποψη υπερβολής στη σκιαγράφηση του κακού. Σε επίπεδο καθαρά ψυχαγωγικό δεν υπάρχουν σε επάρκεια τα αναγκαία συστατικά για μια αρκούντως απολαυστική θέαση, και το ευρύτερο νόημα περί του τι χρειάζεται για να βρει τον δρόμο της η ανθρωπότητα σε καιρούς μεγάλης κρίσης είναι υπερβολικά γενικόλογο. Έτσι, κάλλιστα θα μπορούσε να είναι μια τηλεταινία μεσαίου μήκους, ή ένα επεισόδιο ανάλογων σειρών φαντασίας. 3/10!!