Argylle / Άργκαϊλ (2024)

Tο Argylle του Matthew Vaughn είναι μια περίπλοκη σουρεαλιστική ταινία, υφαίνει έναν δαιδαλώδη ιστό που οδηγεί αργά μα σταθερά στο απόλυτο χάος -με πολλά δεδομένα και στοιχεία να αναπτύσσονται ξεδιαλύνοντάς τα σταδιακά, με χορογραφημένες μάχες σώμα με σώμα, ένα σύνολο εντυπωσιακών καταδιώξεων και άκρως δημιουργικών κασκαντερικών, παιχνιδιάρικα τρικ, ενδιαφέρουσα αφήγηση, προσεγμένη και θεαματική περιπέτεια, διαθέτει μυστήριο και αγωνία, γρήγορα αντανακλαστικά, καταιγιστικούς ρυθμούς, οπτική φινέτσα και απροσδόκητες ανατροπές, η οποία παρά τα κάποια μικρά μειονεκτήματα, πλέκει εξαιρετικά τη φαντασία με την πραγματικότητα. Μια εξωφρενική ιστορία με απρόβλεπτες απαντήσεις και ευφάνταστες λύσεις και διακλαδώσεις, με συναρπαστική και ιλιγγιώδη δράση με άρτια αισθητική και εύστοχη κωμωδία είναι ένα αναμφίβολα διασκεδαστικό αλλά αθέμιτα μπερδεμένο buster που κάποιες στιγμές καταρρέει εξαιτίας των φιλόδοξων ιδεών του και της υπέρμετρης περιπλοκότητας της ιστορίας του, όμως οι αναπάντεχες εκπλήξεις, η δυνατή νοηματική σύνδεση και η παράξενη ταυτότητα της με την εγκεφαλική της εξέλιξη κάνει πιασάρικο το όλο εγχείρημα. Συνεχώς ενσωματώσει και συνθέτει τις πιο παράλογες συνθήκες, χωρίς ίχνος ρεαλισμού και σοβαροφάνειας, ενθαρρύνοντάς μας να αποβάλλουμε τη λογική του και να αφεθούμε στη μαγεία του θεάματος. Η μεγάλη εναρκτήρια σεκάνς αν και φροντισμένη στην παραγωγή της, παρουσιάζει μια Σαντορίνη τόσο… ψηφιακή, που σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι αν έγιναν έστω και ελάχιστα γυρίσματα στο ελληνικό νησί! Προφανώς, η σκηνή καταδίωξης δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να έχει γυριστεί στο συγκεκριμένο μέρος, αν και έγιναν γυρίσματα εκεί, όπως και σε πολλά σημεία του πλανήτη. Αντλώντας έμπνευση από τις κλασικές ταινίες δράσης των δεκαετιών του ’80, του ’90 και των ’00, πρόκειται για μια κατασκοπευτική περιπέτεια που βυθίζεται στην υπερβολή και θυμίζει έντονα παλιές ταινίες.

Απίστευτα ευρηματική η θεοπάλαβη σύλληψη του παράλληλου μοντάζ στο "υποκειμενικό" βλέμμα της ηρωίδας του. Η ευφυΐα του Vaughn ως σκηνοθέτη ταινιών δράσης είναι εμφανής, αλλά υπάρχει μια αξιοσημείωτη απόκλιση όταν το επίκεντρο μετατοπίζεται στα οπτικά εφέ και δεν υπάρχει ισορροπία μεταξύ πρακτικών και ψηφιακών στοιχείων, αν και κάποια είναι αρκετά φαντασμαγορικά, άλλα είναι κάπως ψεύτικα και προχειροφτιαγμένα (πολύ green screen). Ένα μεγάλο και εξαιρετικό καστ πρωταγωνιστεί κάνοντας γρήγορες εναλλαγές εμφανίσεων, με την Μπράις Ντάλας Χάουαρντ να αποδεικνύεται εύστοχη επιλογή για τον ρόλο και η χημεία της με τον Ρόκγουελ να είναι πολύ καλή, με μερικές κοινές τους σκηνές να είναι πράγματι αστείες αν και τσιμπημένες κωμικά που φτάνουν στα όρια της αυτοπαρωδίας. Ο Χένρι Κάβιλ -που όσο και αν το τεχνητό παίξιμό του δεν παύει να ταιριάζει σε ένα fictional character, είναι υπερβολικά παγερός και αμέτοχος σε όλο αυτό λες και παρακολουθεί ήρωα σε video game με ένα voice over να διαβάζει τις ατάκες. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο Τζον Σίνα που παίζει πιλοτικά για τον φαντσστικό χαρακτήρα που ενσαρκώνει, ενώ ο Σάμιουελ Λ. Τζάκσον μπαίνει σφήνα από τη μέση και ύστερα, χωρίς ουσιώδη σκοπό, μοιάζοντας απλώς παρατηρητής, αλλά καλός και κλασσικός γι' αυτό που υπηρετεί. Μπράιαν Κράνστον και Κάθριν Ο' Χάρα ένα δυνατό ερμηνευτικά σατανικό δίδυμο που παίζει καίριο ρόλο στην υπόθεση και ξεδιπλώνουν τους χαρακτήρες τους με όμορφο τρόπο. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί πλαισιώνουν αναλόγως τους μικρούς ή μεγάλους ρόλους τους ταιριαστά. Η ταινία δημιουργήθηκε με την προοπτική της εκκίνησης ενός franchise, και σύμφωνα με τους δημιουργούς θα εξελιχτεί το λιγότερο σε τριλογία. Ο Vaughn πρόσθεσε σε αυτό ότι θα ενωθεί ως ένα κοινό σύμπαν με τις ταινίες Kingsman, αλλά και άλλες παραγωγές των Marv Studios. Στο τέλος έχει και μία post-credit σκηνή! 7.5/10!!

Προτείνετε για όσους έχουν αυπνίες.....εγγυημένα στο πρώτο τέταρτο έχουν κοιμηθεί!

Είναι η μόνη ταινία μέχρι και σήμερα, που κατάφερε να με πάρει ο ύπνος στο σινεμά. Ήμουν κουρασμένος πιστεύω, αλλά και πάλι, έχω δει Ναπολέων, ο Μπο φοβάται, Οπενχάιμερ και πολλές ακόμα κουλτουριάρες των 2ωρων, αλλά καμιά δεν το κατάφερε. Κουραστική, φανερώνει το τέλος της και οι συνεχείς "μη" ανατροπές με πόνεσαν τα μάτια. Δεν θυμάμαι πολλά να σχολιάσω, αλλά κάποιες σκηνές μάχης όπως αυτή με το πετρέλαιο είναι τόσο αστείες. Ο Cavill μου άρεσε αλλά δεν είχε πολύ χρόνο, ο Cranston θα ήθελα να ήταν πιο πειστικός σαν κακός, δεν μου το πούλησε καλά το πόσο κακός είναι.  Και το σενάριο τον έκανε να φαίνεται πολύ αδύναμος στα μάτια μου... 3/10

Μπορείτε παρακαλώ να κάνετε συγχρονισμό του ηχου; Ευχαριστώ!