Frankenstein / Φράνκενσταϊν (2025)

ΤΑΙΝΙΑΡΑ! Το Frankenstein του Guillermo del Toro είναι μια οπτικά μαγευτική και συναισθηματικά φορτισμένη επανερμηνεία του κλασικού μύθου, που ισορροπεί ανάμεσα στη γοητεία του γοτθικού δράματος και τη σύγχρονη προβληματική γύρω από την ανθρώπινη φύση. Ο Guillermo del Toro επιστρέφει με ένα έργο που παντρεύει τη σκοτεινή του ποίηση με την αιώνια ιστορία της Mary Shelley, δημιουργώντας μια ονειρική, υπερβατική ματιά στη δημιουργία και την απώλεια, όπου κάθε πλάνο στάζει μελαγχολία και τελειομανία. Αντί να εστιάσει στην ύβρη του «ανθρώπου που παίζει τον Θεό», ο σκηνοθέτης εξερευνά τη σχέση πατέρα και γιου, τη βία που γεννά η αγάπη όταν μετατρέπεται σε έλεγχο, και τη βαρύτητα του τραύματος που περνά από γενιά σε γενιά. Η αισθητική του – το πράσινο φως, οι υγρές υφές, η σχεδόν ζωγραφική σύνθεση του κάδρου – συνθέτει μια γοτθική συμφωνία αισθημάτων, αν και κάποιες φορές η λαμπρότητα του ύφους επισκιάζει τον σάρκινο ρεαλισμό του κόσμου που περιγράφει.

Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές σε κάθε επίπεδο. Ο Jacob Elordi συγκλονίζει ως το Πλάσμα, αποδίδοντας μια τραγική, αθώα ψυχή που δεν αναζητά εκδίκηση αλλά αποδοχή. Η Mia Goth προσφέρει μια ευαίσθητη, σχεδόν μητρική παρουσία, ενώ ο Oscar Isaac αποδίδει έναν Βίκτορ γεμάτο έπαρση και απελπισία — μια φιγούρα τραγικά ανθρώπινη. Η φωτογραφία και τα σκηνικά του Ντελ Τόρο είναι έργα τέχνης· κάθε κάστρο, κάθε εργαστήριο, κάθε φωτισμένο με κερί πλάνο αποπνέει λυρική τελειότητα και βαθιά μελαγχολία. Παρότι η αφήγηση χάνει κάποιες φορές τον ρυθμό της και οι θεματικές του (ύβρις, θρησκεία, πατρική εξουσία, συμπόνια) δεν δένουν πάντα απόλυτα, η ταινία παραμένει μια από τις πιο δυνατές και συγκινητικές κινηματογραφικές εμπειρίες της χρονιάς — ένα σκοτεινό, στοχαστικό ποίημα για τα τέρατα που δημιουργούμε και εκείνα που κουβαλάμε μέσα μας. 9/10!!!

Δεν ξερω που να ξεκινήσω τους επαίνους  και ποτε και πως να τους τελειώσω. Μεσα στην φετινη κινηματογραφική ένδεια , η καλλιτερη κινηματογράφηση που ειδα σε αυτο το φοβερό γοτθικό σκηνικό. 

Αναμφισβητήτως ο Ντελ-Τόρο ξεδίπλωσε την ταλεντάρα του. Φωτισμοί, καδρα, σκηνικά, κινηση καμερας και γωνίαση της, χρωματα και ατμοσφαιρικότητα νομίζω οτι δεν θα ξεπεραστούν(γρηγορα). Ακόμη και οι ατέλειες που ειναι φυσικό να υπάρχουν κυρίως στην διδαχή-απεικόνιση του μύθου ειναι όμορφες και λειτουργικές. Απο πλευρας ερμηνειών θα σταθω στην Μια Γκοθ και τον Ελορντι. Οι δύο τους ειναι η αφορμή να συνεχίσει ο μυθος το "ταξείδι" του απο το αριστούργηματικό αυτο βιβλιο της Μ. Σελλεΰ και σε αυτον τον αιώνα(που μεταξυ των άλλων θεμάτων ειναι:το μαρτύριο της  ζωής χωρίς αγάπη). Τέλος νομίζω οτι η θεαση αδικείται πολύ στην οθόνη του Λαπ-τόπ.Παντως δειτε το όπως και να έχει. Προσθέτει σε μαγεια ,ευαίσθησία , και ανθρωπιά και φυσικα αρτιστικά.

Δεν παίζει η ταινία. 

Tο Frankenstein του 1931 με τον Boris Karloff είναι η κορυφαία μεταφορά στη μεγάλη οθόνη. Παραμένει αξεπέραστη.

ενα καλογυρισμενο παραμυθι.....

αξιζει να το δει κανεις...

βεβαια πιστευω οτι το προηγουμενο του Κενεθ Μπρανα ηταν καλυτερο...

7,3/10

Αν εξαιρεσουμε την σκηνοθεσια που οκ σε τετοιες ιστοριες Ο τορο ειναι σχολη ολοκληρη ολο το υπολοιπο , δεν εδωσε κατι καινουργιο. Προβληματισμοι και αναγκες των ανθρωπων , ερωτας και πατρικη σχεση . Εμενα προσωπικα το στορι με κουρασε και δεν με εξεπληξε καπου. 

Δεν ξέρω πώς μια κλασΣική ιστορία του Frankenstein μπορεί ακόμα να συναρπάζει το κόσμο. Η επιστήμη της ιατρικής στον τομέα των μεταμοσχεύσεων έχει αποδείξει ότι είναι αρκετά πολύπλοκη και επίπονη διαδικασία. Μέχρι τη δεκαετία του 1990 φάνταζε εξωπραγματική σαν αποκύημα επιστημονικής φαντασίας.Ήταν η εποχή που ο μύθος του Φρανκεσντστάιιν γοήτευε συνάρπαζε και κυριαρχούσε στις οθόνες.Είναι μια ακόμα κλασική ιστορία του Φρανκενστάιν με στοιχεία μοντέρνα και λίγο Goth με την προσθήκη της Goth του θανατά.Η μακρηγορία στη δραματική ένταση, δυστυχώς, κλείνει απότομα στα τελευταία πέντε λεπτά. Όπου με ένα συγχωροχάρτι τελειώνει εξαπίνης η ταινία.Πολύ καλή σκηνοθεσία. Είναι απλά ένα θέαμα εικόνων και χρωμάτων.Δεν νομίζω να αφήσει κάποιον ασυγκίνητο.

Πρόκειται για δράμα. Πολλά τα μηνύματα  που θέλει να περάσει και εξυπηρετούν τα συμφέροντα της κλίκας που διαφεντεύει τον πλανήτη με τον φασισμό τους...Σε αυτούς υπόκειται και ο εν λόγω σκηνοθέτης...Περνάει τα μηνύματα των αφεντικών του. 

Ο Guillermo del Toro επιστρέφει με το Frankenstein για να δώσει τη δική του εκδοχή σε μία από τις πιο γνωστές και πολυερμηνευμένες ιστορίες της λογοτεχνίας τρόμου. Ο σκηνοθέτης που έχει ήδη χαρίσει στο κοινό οπτικά αριστουργήματα όπως το Pan’s Labyrinth και το The Shape of Water, εδώ επιχειρεί κάτι ακόμη πιο φιλόδοξο: να ενώσει τη φιλοσοφία της δημιουργίας με τη συγκίνηση του ανθρώπινου δράματος. Η αφήγηση παραμένει πιστή στο πνεύμα της Mary Shelley, αλλά με τη χαρακτηριστική πινελιά του del Toro. Ο Δρ Βίκτορ Φράνκενσταϊν (Oscar Isaac) είναι ένας άνθρωπος που παρασύρεται από την εμμονή του να νικήσει τον θάνατο και το πληρώνει ακριβά, δημιουργώντας μια ύπαρξη (Jacob Elordi) που δεν ζήτησε να υπάρξει. Η ταινία δεν εστιάζει τόσο στο «τέρας» ως απειλή, όσο στην τραγωδία της απόρριψης και της μοναξιάς, φέρνοντας στο προσκήνιο την ευθύνη του δημιουργού απέναντι στο δημιούργημά του.

Ο Oscar Isaac αποδίδει εξαιρετικά τον Βίκτορ ως έναν άνθρωπο διχασμένο ανάμεσα στην ιδιοφυΐα και την ενοχή. Ο Jacob Elordi, από την άλλη, δίνει ίσως την πιο ανθρώπινη εκδοχή του πλάσματος που έχουμε δει ποτέ, ευάλωτος, τρυφερός, αλλά και γεμάτος οργή. Η αλληλεπίδρασή τους αποτελεί την καρδιά της ταινίας, γεμάτη ένταση και σιωπηλή θλίψη.
Ο del Toro υπογράφει ένα φιλμ αισθητικά άψογο. Κάθε κάδρο μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής γεμάτο σκιές, υφές, χρώματα που θυμίζουν πίνακες του Goya και του Rembrandt. Ο σχεδιασμός των σκηνικών και η φωτογραφία ενισχύουν την αίσθηση του γοτθικού παραμυθιού, ενώ η μουσική δένει απόλυτα με τη μελαγχολική ατμόσφαιρα.
Ο ρυθμός της ταινίας είναι αργός και στοχαστικός, με μακριές σκηνές σιωπής και στοχασμού. Κάποιοι θεατές ίσως τη βρουν “βαριά” ή υπερβολικά δραματική, ειδικά αν περιμένουν ένα παραδοσιακό φιλμ τρόμου. Ωστόσο, για όσους αγαπούν το σινεμά του del Toro, αυτό είναι ακριβώς το στοιχείο που τη κάνει ξεχωριστή.

Το Frankenstein δεν είναι απλώς μια νέα διασκευή ενός κλασικού έργου. Είναι μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία για την ανάγκη να αγαπηθούμε, για τη μοναξιά, και για το τίμημα της φιλοδοξίας. Ο del Toro δημιουργεί μια ταινία που σε στοιχειώνει όχι με τρόμο, αλλά με συναίσθημα. Ένα έργο που σε κάνει να σκεφτείς και να νιώσεις.

Βαθμολογία: 7.5/10

Πρεμιέρα ταινίας: 7 Νοεμβρίου.