Frankenstein / Φράνκενσταϊν (2025)

Tο Frankenstein του 1931 με τον Boris Karloff είναι η κορυφαία μεταφορά στη μεγάλη οθόνη. Παραμένει αξεπέραστη.

ενα καλογυρισμενο παραμυθι.....

αξιζει να το δει κανεις...

βεβαια πιστευω οτι το προηγουμενο του Κενεθ Μπρανα ηταν καλυτερο...

7,3/10

Αν εξαιρεσουμε την σκηνοθεσια που οκ σε τετοιες ιστοριες Ο τορο ειναι σχολη ολοκληρη ολο το υπολοιπο , δεν εδωσε κατι καινουργιο. Προβληματισμοι και αναγκες των ανθρωπων , ερωτας και πατρικη σχεση . Εμενα προσωπικα το στορι με κουρασε και δεν με εξεπληξε καπου. 

Δεν ξέρω πώς μια κλασΣική ιστορία του Frankenstein μπορεί ακόμα να συναρπάζει το κόσμο. Η επιστήμη της ιατρικής στον τομέα των μεταμοσχεύσεων έχει αποδείξει ότι είναι αρκετά πολύπλοκη και επίπονη διαδικασία. Μέχρι τη δεκαετία του 1990 φάνταζε εξωπραγματική σαν αποκύημα επιστημονικής φαντασίας.Ήταν η εποχή που ο μύθος του Φρανκεσντστάιιν γοήτευε συνάρπαζε και κυριαρχούσε στις οθόνες.Είναι μια ακόμα κλασική ιστορία του Φρανκενστάιν με στοιχεία μοντέρνα και λίγο Goth με την προσθήκη της Goth του θανατά.Η μακρηγορία στη δραματική ένταση, δυστυχώς, κλείνει απότομα στα τελευταία πέντε λεπτά. Όπου με ένα συγχωροχάρτι τελειώνει εξαπίνης η ταινία.Πολύ καλή σκηνοθεσία. Είναι απλά ένα θέαμα εικόνων και χρωμάτων.Δεν νομίζω να αφήσει κάποιον ασυγκίνητο.

Πρόκειται για δράμα. Πολλά τα μηνύματα  που θέλει να περάσει και εξυπηρετούν τα συμφέροντα της κλίκας που διαφεντεύει τον πλανήτη με τον φασισμό τους...Σε αυτούς υπόκειται και ο εν λόγω σκηνοθέτης...Περνάει τα μηνύματα των αφεντικών του. 

Ο Guillermo del Toro επιστρέφει με το Frankenstein για να δώσει τη δική του εκδοχή σε μία από τις πιο γνωστές και πολυερμηνευμένες ιστορίες της λογοτεχνίας τρόμου. Ο σκηνοθέτης που έχει ήδη χαρίσει στο κοινό οπτικά αριστουργήματα όπως το Pan’s Labyrinth και το The Shape of Water, εδώ επιχειρεί κάτι ακόμη πιο φιλόδοξο: να ενώσει τη φιλοσοφία της δημιουργίας με τη συγκίνηση του ανθρώπινου δράματος. Η αφήγηση παραμένει πιστή στο πνεύμα της Mary Shelley, αλλά με τη χαρακτηριστική πινελιά του del Toro. Ο Δρ Βίκτορ Φράνκενσταϊν (Oscar Isaac) είναι ένας άνθρωπος που παρασύρεται από την εμμονή του να νικήσει τον θάνατο και το πληρώνει ακριβά, δημιουργώντας μια ύπαρξη (Jacob Elordi) που δεν ζήτησε να υπάρξει. Η ταινία δεν εστιάζει τόσο στο «τέρας» ως απειλή, όσο στην τραγωδία της απόρριψης και της μοναξιάς, φέρνοντας στο προσκήνιο την ευθύνη του δημιουργού απέναντι στο δημιούργημά του.

Ο Oscar Isaac αποδίδει εξαιρετικά τον Βίκτορ ως έναν άνθρωπο διχασμένο ανάμεσα στην ιδιοφυΐα και την ενοχή. Ο Jacob Elordi, από την άλλη, δίνει ίσως την πιο ανθρώπινη εκδοχή του πλάσματος που έχουμε δει ποτέ, ευάλωτος, τρυφερός, αλλά και γεμάτος οργή. Η αλληλεπίδρασή τους αποτελεί την καρδιά της ταινίας, γεμάτη ένταση και σιωπηλή θλίψη.
Ο del Toro υπογράφει ένα φιλμ αισθητικά άψογο. Κάθε κάδρο μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής γεμάτο σκιές, υφές, χρώματα που θυμίζουν πίνακες του Goya και του Rembrandt. Ο σχεδιασμός των σκηνικών και η φωτογραφία ενισχύουν την αίσθηση του γοτθικού παραμυθιού, ενώ η μουσική δένει απόλυτα με τη μελαγχολική ατμόσφαιρα.
Ο ρυθμός της ταινίας είναι αργός και στοχαστικός, με μακριές σκηνές σιωπής και στοχασμού. Κάποιοι θεατές ίσως τη βρουν “βαριά” ή υπερβολικά δραματική, ειδικά αν περιμένουν ένα παραδοσιακό φιλμ τρόμου. Ωστόσο, για όσους αγαπούν το σινεμά του del Toro, αυτό είναι ακριβώς το στοιχείο που τη κάνει ξεχωριστή.

Το Frankenstein δεν είναι απλώς μια νέα διασκευή ενός κλασικού έργου. Είναι μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία για την ανάγκη να αγαπηθούμε, για τη μοναξιά, και για το τίμημα της φιλοδοξίας. Ο del Toro δημιουργεί μια ταινία που σε στοιχειώνει όχι με τρόμο, αλλά με συναίσθημα. Ένα έργο που σε κάνει να σκεφτείς και να νιώσεις.

Βαθμολογία: 7.5/10

Πρεμιέρα ταινίας: 7 Νοεμβρίου.