Kandahar / Kandahar: Σημείο διαφυγής (2023)

Περιπέτεια κατασκοπείας, με ήρωα έναν μυστικό πράκτορα, εν μέρει πολεμική, εν μέρει δράσης με τα κυνηγητά στις ερήμους, τις εκρήξεις και τα πιστολίδια, στο μοτίβο της ταινίας καταδίωξης, άλλοτε σκηνοθετημένη υποτονικά, άνευρα και μηχανικά κι άλλοτε με νεύρο και γρήγορο ρυθμό, που διαδραματίζεται στο σημερινό (μετά την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων) Αφγανιστάν. Αφηγείται την ιστορία δύο ανδρών, ενός Βρετανού πρώην ανθρώπου της ΜΙ6, που τώρα είναι πράκτορας της αμερικανικής CIA, κι ενός Αφγανού "προδότη", δηλαδή πρώην συνεργάτη των Αμερικανών, που έχει επιστρέψει στη χώρα του για να γίνει διερμηνέας του κατασκόπου, χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα για τη φύση της αποστολής του. Η ταινία ποτέ δε φτάνει στο βάθος που θα μας επέτρεπε να τη χαρακτηρίσουμε πραγματικά σημαντική και οξυδερκή. Η γραφή επιδιώκει να φανεί ειλικρινής, αλλά αδυνατεί να εξανθρωπίσει τους χαρακτήρες.

Ο σχεδιασμός της παραγωγής μοιάζει πολύ πιο φτωχικός και η σεναριακή ανάπτυξη δεν ενδιαφέρεται να χτίσει μία ουσιαστική σχέση ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες. Παρόλα αυτά η ταινία αφιερώνει χρόνο για να εξερευνήσει κάπως το υπόβαθρο, τα κίνητρα και τις σχέσεις μεταξύ τους καθώς και παλεύουν για να παραμείνουν ζωντανοί, αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν τους φόβους, τις αδυναμίες και τις προκαταλήψεις τους. Η σκηνοθεσία και το μοντάζ έχουν ρεαλισμό, ενώ η φωτογραφική απόδοση της ερήμου και των ανοιχτών οριζόντων από τον MacGregor είναι εντυπωσιακή, όπως και τα πολεμικά κάδρα. Παράλληλα, δημιουργείται μία ένταση και κλιμακώνει αν και ήπια το σασπένς, μέσα από τη συνεχή καταδίωξη και τις αναμετρήσεις (όχι βέβαια τόσο θεαματικές όσο ανέμενα) σε επιλεγμένες τοποθεσίες στη μέση του πουθενά (ένα υπαίθριο παζάρι, ένα ερημικό σταυροδρόμι, ένα αφιλόξενο οροπέδιο, ένα στρατόπεδο, κ.ά.), επιδιώκοντας την επιδερμική ευχαρίστηση. Ωστόσο, γενικότερα, στο action σκέλος, πάντως, ο σκηνοθέτης Ric Roman Waugh δεν κάνει ιδιαίτερα στιβαρή δουλειά. Ο Gerard Butler αποδεικνύεται και πάλι ένας άξιος πρωταγωνιστής ταινιών δράσης και ο ξεκάθαρος πρωταγωνιστικός του ρόλος μέσα στην ιστορία λειτουργεί ως μίτος της Αριάδνης.

Το σενάριο, γεμάτο υπερβολές και προβλέψιμα κλισέ, δεν προσφέρει γόνιμο έδαφος για να αναπτυχθεί μια αληθινά ενδιαφέρουσα, πρωτότυπη και αξιομνημόνευτη ιστορία. Όλα όσα εκτυλίσσονται στην οθόνη κατά τη διάρκεια της ταινίας δίνουν την αίσθηση του deja vu: χιλιοειδωμένα, χρησιμοποιημένα ήδη σε άλλες, καλύτερες ταινίες. Η πλοκή μου θύμισε, την ταινία του Guy Ritchie, The Covenant, που είχε ακριβώς την ίδια ιστορία. Φαίνεται ότι υπάρχουν πολλές αφηγήσεις από τους βετεράνους σ’ αυτό τον τομέα. Προσπαθεί σκληρά να γίνει κάτι το τουλάχιστον ενδιαφέρον και καταλήγει τίποτα περισσότερο από ένα αδιάφορο κατασκοπευτικό θρίλερ, με ένα σενάριο στο οποίο τα πάντα βαδίζουν στην πεπατημένη οδό του αναμασημένου κλισέ, με πομπώδεις μονολόγους και βαρύγδουπες δηλώσεις που σε αφήνουν, τουλάχιστον, ασυγκίνητο. Δεν πείθει κανέναν όμως ούτε όταν προσθέτει και τις απαραίτητες δόσεις δράματος, που στην ουσία δεν ενδιαφέρουν κανέναν (ούτε τους ήρωες της ταινίας), για να δώσει στην πλοκή της τον λόγο να γίνει κάτι παραπάνω από μια απλή αφορμή η οποία συνδέει τις όποιες σκηνές δράσης μεταξύ τους.

Αποφεύγει τις ιδεολογικές κορώνες, διατηρώντας μια ουδέτερη στάση ως προς το πολιτικό κομμάτι γύρω από το Αφγανιστάν και την αμερικανική εισβολή. Παρουσιάζει μια κάποια διάθεση να διαφοροποιηθεί από το σωρό κοιτώντας με μια κάποια κριτική διάθεση την αμερικανική εξωτερική πολιτική των τελευταίων δεκαετιών. Οι αλλεπάλληλες εμπλοκές των Ηνωμένων Πολιτειών σε εξωτερικούς πολέμους, συνηθέστερα σε χώρες της Μέσης Ανατολής, αποτελούν αντικείμενο ελαφράς κριτικής και, ενώ η ταινία παίρνει ξεκάθαρα θέση εναντίον των Ταλιμπάν, δεν "ξεπλένει" τους Δυτικούς και καταλογίζει και σε αυτούς τις ευθύνες που τους αναλογούν, εντοπίζοντας τα πραγματικά θύματα όλων αυτών των συγκρούσεων στον άμαχο πληθυσμό, που χάνει την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, πολύ συχνά δυστυχώς και τη ζωή του διεκδικώντας πράγματα που για εμάς είναι αυτονόητα. Το κύριο μέρος γυρίστηκε στην Αλ-Ουλά και την Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας, κάτι που αποτελεί πρωτιά για μεγάλη χολιγουντιανή ταινία. Πρώτο σενάριο για τον Mitchell LaFortune, το οποίο και είχε αρχικό τίτλο Burn Run. Βασίστηκε πάνω σε προσωπικές του εμπειρίες, όντας πρώην στρατιωτικός πράκτορας της CIA. 5.5/10!!

Καλογυρισμένη ταινία με πολύ δράση. Βλέπετε ευχάριστα και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον... 6/10

Η μετάφραση το χαντακωνει....και ναι απο την παστούν διάλεκτο η τα περσικά, καταλαβαίνω οτι υπάρχει δυσκολία να βρεθεί μεταφραστής αλλα και απο τα αγγλικα αδυναμία? Εχει ενταση ,δραση, ρυθμό, χαρακτήρες όπως θα έπρεπε,καλη σκηνοθεσία και δυσκολα γυρίσματα δρασης......Καλη μεσα στο πλαίσιο θεασης της. Αν προστεθει και η μεταφραση για να κλείσουν τα νοηματικά κενά θα φαινεται καλλιτερη.....ΥΓ οταν γραφηκε το σχόλιο δεν υπηρχε η μετάφραση, εντωμεταξυ ομως προστεθηκε μεταφραση....... 

Καλή σκηνοθεσία, καλή φωτογραφία και δράση όσο πρέπει: 4/5

Μεγάλη βαρεμάρα...το περίμενα  καλύτερο...5/10 το πολύ