Shadow Force / Ομάδα Κρούσης: Shadow Force (2025)

Η ταινία φιλοδοξεί να συνδυάσει δράση, οικογενειακό δράμα και χιούμορ, αλλά καταλήγει να θυμίζει μια χλιαρή μίξη ιδεών χωρίς σαφή ταυτότητα, παρά την παρουσία ικανών ηθοποιών. Τίποτα δεν αρκεί για να κάνει υποφερτή άλλη μία τεμπέλικη συρραφή από καταδιώξεις, πυροβολισμούς, κλοτσοπατινάδες, κακότεχνα ψηφιακά εφέ, εκτέλεση χωρίς έμπνευση, αδιάφορες σκηνές δράσης, ατάκες κρύες, διαλόγους πέμπτης δημοτικού, επαναλαμβανόμενα μοτίβα στις σκηνές και αφελή τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι κόσμοι της διεθνής διπλωματίας και της κατασκοπίας. Ο σκηνοθέτης Joe Carnahan επιχειρεί να δώσει έναν γρήγορο ρυθμό και μια ανάλαφρη προσέγγιση στο υλικό, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι ασύνδετο. Ο Omar Sy ξεχωρίζει με τον φυσικό του δυναμισμό, ενώ η Kerry Washington δεν καταφέρνει να ταιριάξει πλήρως στο ύφος της ταινίας. Κάνουν τίμια προσπάθεια να σηκώσουν την ταινία, αλλά δεν τα καταφέρνουν, αφενός γιατί δεν έχουν χημεία μεταξύ τους, αφετέρου γιατί δεν πείθουν ως ήρωες δράσης - ειδικά η Washington - και, κυρίως, γιατί οι ρόλοι τους είναι κακογραμμένοι. Ο Mark Strong, παρότι σταθερά πειστικός ως αντίπαλος, παραμένει αναξιοποίητος. Η Da’Vine Joy Randolph είναι μία από τις λίγες αληθινά ευχάριστες παρουσίες, με σωστές κωμικές νότες, που δίνουν λίγη πνοή στο σενάριο.

Φαίνεται πως ο προϋπολογισμός είναι περιορισμένης εμβέλειας και δεν έχει αξιοποιηθεί με τρόπο τέτοιο που να κρύβεται κάπως η ένδειά του, ενώ δεν βοηθάει τον σινεφίλ που ψάχνει για μια πιο πλούσια κινηματογραφική εμπειρία ώστε να επενδύσει στα δρώμενα και να νιώσει σε βάθος το όποιο σασπένς των καταστάσεων. Το σενάριο επιστρατεύει πολλά κλισέ του είδους τόσο τετριμμένα που πλέον είναι και κάπως αστείο να τα βλέπει κανείς ξανά και ξανά για νιοστή φορά ύστερα από τόσες δεκαετίες (ψεύτικοι θάνατοι, κακοί που κάνουν τα πάντα εκτός από το να την «ανάψουν» μια κι έξω στους ήρωες μεταξύ άλλων). Το μεγαλύτερο πρόβλημα του έργου εντοπίζεται στον άνισο ρυθμό και την αποσπασματική αφήγηση. Οι σκηνές δράσης είναι βαρετές, υπερβολικά μονταρισμένες και χωρίς εντυπωσιασμό, ενώ η πλοκή ακολουθεί τετριμμένες γραμμές χωρίς ίχνος ανατροπής. Η συνεχής χρήση τραγουδιών του Lionel Richie, αντί να ενισχύει την ατμόσφαιρα, την αποδυναμώνει, προκαλώντας αμηχανία. Το χιούμορ γενικά μοιάζει ασύνδετο με το υπόλοιπο ύφος, αφήνοντας την ταινία χωρίς σαφή προσανατολισμό. Μια υποψία για ένα σίκουελ στο αδιανόητα cringe φινάλε σε κάνει να ανατριχιάσεις όχι από χαρά αλλά από τρόμο ότι θα συνεχιστεί αυτή η πατάτα. Συνολικά, είναι μια ταινία ελάχιστων θετικών σημείων, εξωφρενικών μειονεκτημάτων και ενός σκηνοθέτη που δείχνει πλέον ότι έχει χάσει την έμπνευσή του. 3/10!!