Quantum of Solace (2008)

Είναι ο πιο ανθρώπινος υπεράνθρωπος ήρωας του κινηματογράφου και επάξια κατακτάει και τους νοσταλγούς της μακρόβιας σειράς, λόγω του ατίθασου-επαναστατικού του ύφους. Είναι ανθρώπινος επειδή λειτουργεί με το συναίσθημα και όχι το αφοπλιστικά cool ύφος των προκατόχων του. Ματώνει, κουράζεται, λερώνεται (πολύ σημαντικό αυτό), τσαλακώνεται, χτυπά η καρδιά του. Ένας ήρωας με τον οποίο μπορείς να εξομοιωθείς, να ζήσεις μαζί του τις αγωνίες σου. Όμως, είναι και πιο σούπερ-ήρωας από ποτέ. Αφού διαβαίνει μέσα από τις -οπτικά- πιο δύσκολες δοκιμασίες που του έτυχαν ποτέ, βγαίνει ζωντανός και… κύριος. Η έλλειψη χιούμορ ωστόσο είναι σχεδόν καταδικαστική για μια σειρά που, αν δεν το είχε, θα είχε καταστραφεί στον αναχρονισμό και την υπερβολή πριν από πολλά χρόνια.

Το κίνητρο του για την αποστολή είναι να πάρει προσωπική εκδίκηση για το θάνατο της αγαπημένης του γυναίκας. Ο Μποντ είναι πλέον μια μηχανή εκδίκησης και εξόντωσης. Οι γυναίκες του Μποντ ωριμάζουν μαζί με τον ίδιο, ενώ ακόμα και τα περιστασιακά κορίτσια του (η Τζέμα Άρτερτον εν προκειμένω), θανατώνονται με εμβληματικό τρόπο, και με αναφορές στο κινηματογραφικό παρελθόν του 007 (νεκρή, ολόγυμνη στο κρεββάτι, καλυμμένη ολόκληρη με πετρέλαιο, όπως ακριβώς η Σίρλεϋ Ήτον στον "Χρυσοδάκτυλο", που ήταν καλυμμένη με χρυσό). Μαζί με τα θηλυκά, ωριμάζουν και οι κακοί, οπότε μετά τον Μαντς Μίκελσεν παίρνει σειρά ο Ματιέ Αμαλρίκ, συνεχίζοντας την άτυπη συμμορία ευρωπαίων σταρ και αρχικακών. Σε αυτήν την ταινία ειδικά, η ερμηνεία του Γάλλου ηθοποιού και σκηνοθέτη είναι εξαιρετική, αφού το μονίμως γουρλωμένο βλέμμα του, η ωραιοπάθεια και το φουσκωμένο του εγώ, ταιριάζουν απόλυτα στην περίσταση. H δε απειλή της οργάνωσής του, είναι τόσο relevant, τόσο αληθινή, τόσο σημερινή

Το σενάριο είναι, ιδεολογικά και σε γενική σύλληψη, το πιο ουσιαστικό και πολιτικά σωστό που έγινε ποτέ στη σειρά. Η παγκόσμια εξουσία μικρογραφείται στην αναστάτωση του παγκόσμιου χάρτη, για το ποταπό οικονομικό κέρδος. Μπορεί να μην ήταν το ίδιο καλή με το Casino Royale, τουλάχιστον σε επίπεδο ιστορίας, αλλά σε καταιγιστική και φρενήρης δράση (π.χ. αυτές με τις ιπποδρομίες στην αρχή της ταινίας ή αργότερα με τις σκηνές από την όπερα) έσκισε και απολαμβάνεις τα ατελείωτα κυνηγητά με τα αμάξια, ή τις μοναδικές μάχες σώμα με σώμα και σε καθηλώνουν. Έχει γίνει στιβαρή δουλειά στο μοντάζ και το άρτιο σκηνοθετικό αποτέλεσμα φαίνεται. Κάθε γρήγορη σκηνή έχει την απαραίτητη δόση αδρεναλίνης, που τόσο ελπίζεις να έχει. 9/10!!!

έχει αρχίσει και στερεύει η φαντασία των σεναριογράφων. πολύ άκαμπτος ο τζέιμς μποντ χωρίς τις καυστικές ατάκες των παλιών ταινιών. πειράζει που εμένα δε μου άρεσε;