Firestarter / Εξουσία Πυρός (1984)

Δε ξετρελάθηκα η αλήθεια είναι, το ευρηματικό που νομίζουν ότι κάνουν όλοι οι δημιουργοί να μπαίνουν απευθείας στο θέμα, την δράση και την αγωνία και να πετάνε ξέμπαρκα 3-4 φλας-μπακ για να συμπληρώσουν το παζλ και τα κενά του θεατή πιστεύω ότι είναι λανθασμένη σαν επιλογή. Όλα τα στόρι πρέπει να κάνουν μία εισαγωγική αρχή, μία παρουσίαση της υπόθεσης και των χαρακτήρων, χωρίς βέβαια να το παρατραβάνε και να σπαταλάνε χρόνο γιατί το έχουμε δει κι αυτό σε άλλες ταινίες, με συνέπεια να τρώνε χρόνο από το ζουμί της περιπέτειας και να την λήγουν, με συνοπτικές διαδικασίες, ώστε να αποκομίσεις ομαλά τις πληροφορίες και να ευχαριστηθείς την δράση με την ψυχή σου, αν μετράει και είναι καλά φτιαγμένη κι αυτή βέβαια.

Μας περνάει πατ κιουτ το πώς οι γονείς απέκτησαν τις δυνάμεις (ξέρουμε για τον πατέρα αλλά για τη μητέρα ουδεμία πληροφορία, εξάλλου την είδαμε σε δύο σκηνές μόλις), ενώ για το παιδί τίποτα καμία εξήγηση, αφού έτσι όπως το καταλαβαίνω δεν μιλάμε για ένα φυσιολογικό παιδί που από το πουθενά απέκτησε υπερφυσικές δυνάμεις, αλλά για καθαρό sci-fi με την επιστήμη να ευθύνεται για τη δημιουργία υπερανθρώπων, πολύ κοντά δηλαδή στη λογική των X-Men με μια πρόσθετη επιστημονική νότα και κάνοντας νύξη ότι όλα προέκυψαν από εθελοντικό πείραμα, χωρίς φυσικά περαιτέρω διευκρινίσεις. Τέλος πάντων, το φινάλε που γίνονται όλα παρανάλωμα του πυρός και στάχτη και μπούρμπερη, είναι εντέλει αυτές που σώζουν το παιχνίδι και σουλουπώνουν την κατά τα άλλα σκηνοθετική αδυναμία της ιστορίας, με τα εφέ να είναι ικανοποιητικά για την εποχή που γυρίστηκε το έργο, οπότε δεν μπορείς να έχεις παραπάνω απαιτήσεις. Του έλειπε το τσαγανό του σεναρίου, η φαντασία και η ευρηματικότητα, σαν ροή κυλάει με ενδιαφέρον, αλλά ήθελε δουλειά σε κάποια σημεία, κυρίως στην ένταση και τους ρυθμούς.

Στα θετικά προσμετράται η παρουσία του George C. Scott, που κάνει τα βαρετά σημεία να αποκτούν ένα νόημα ύπαρξης, τουλάχιστον σε αυτά που συμμετέχει. Είναι η στιβαρή περσόνα που λείπει από την υπόλοιπη ταινία, μια και ο Martin Sheen είναι παραγκωνισμένος, ο David Keith υποχείριο ενός άθελα του κωμικού χαρακτήρα, ενώ η Drew Barrymore μπορεί να πείθει για αυτό που ερμηνεύει, αλλά μόνο συμπάθεια δεν σου βγάζει με αυτό το «μικρο-μέγαλο» ύφος και τη φωνή. Βέβαια συνολικά είναι υποτονικές και μηχανικές οι ερμηνείες, αυτή την εντύπωση μου έβγαλε στην ουσία, με το πρωταγωνιστικό δίδυμο (πατέρας-κόρη) να παίζουν πολύ επιτηδευμένα τους ρόλους τους. 5.5/10!!!

πολυ καλη για την εποχη της. και φυσικα stephen king...