Doomsday (2008)

Τα Σόδομα και τα Γόμορρα λοιπόν γίνονται από την στιγμή που πάει η ομάδα να βρει τους πολυπόθητους επιζώντες… Η Βρετανική ομάδα ξαφνικά θα βρεθεί ανάμεσα σε δύο κόσμους, δύο κοινωνίες που εδώ και τριανταπέντε χρόνια βρίσκονται σε διαμάχη. Από τη μια αυτοί με τη γκοθικ, πανκ, ροκ εμφάνιση που τους αποκαλούν «τέρατα» και από την άλλη εκείνοι που το γύρισαν στο προϊστορικό, το μεσαιωνικό, φέρουν στολές, πανοπλίες, ζουν σε κάστρα και έχουν βασίλειο! Και μαντέψτε ποιόν έχουν για βασιλιά: τον γιατρό που αναζητούσε τη θεραπεία για το φονικό ιό, όταν ξέσπασε η κρίση. Η όλη κατάσταση μου θυμίζει το 28 Βδομάδες Μετά ως εισαγωγή, πάει για κάμποση ώρα στο Άλιενς η Επιστροφή, προχωράει ακάθεκτα στο Μαντ Μαξ (2,3), με κεντρικό θέμα που θυμίζει Απόδραση από τη Νέα Υόρκη. Δηλαδή ένας αχταρμάς. Η ταινία έχει αναμφισβήτητο fun αλλά και χαώδεις τρύπες. Όλα όσα καυτηριάζει ο σκηνοθέτης για το θέμα της αχαλίνωτης επιθυμίας των λίγων να εξουσιάζουν, μια εξουσία που κινεί τα νήματα παντού και πάντα, συνοψίζονται στη φράση που ξεστομίζει η πρωταγωνίστρια στο θέαμα των όσων αντικρίζει: «Τα ίδια σκατά παντού, σε διαφορετική εποχή».

Μια φράση η οποία θα βρει έδαφος στο (επιπόλαιο κι αψυχολόγητο για άλλους) φινάλε και την τελική ενέργεια της πρωταγωνίστριας που μόνο λύση ανάγκης δεν θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί. Οι σκηνές του κανιβαλισμού και της μονομαχίας εντός της αρένας, συνοδευόμενες από ροκ ήχους είναι τελείως εκτός τόπου και χρόνου από το κεντρικό θέμα που πιστεύεις ότι θα δεις όταν ακούς τις λέξεις ιός και αφανισμός. Συγγνώμη είναι έργο αυτό με ιό; Θα μας τρελάνουν δηλαδή τελείως αυτοί που το έφτιαξαν. Εκτός αν τον ιό τον εννοούν κανιβαλισμό αυτοί και τα 'χουν μπερδέψει εντελώς στο κούφιο μυαλουδάκι τους. Με λίγα λόγια δεν έχει κανένα νόημα, μηδέν ουσία, δεν καταλήγει πουθενά, το τέλος όχι μόνο δε σε διαφωτίζει παρά σε κουφαίνει περισσότερο. 4/10!!!