Rust (2025)

Δεν βγάζει νόημα. Καλή για να μην σκέφτεσαι. 

Ένα σκοτεινό γουέστερν που έχει στιγματιστεί από την τραγική απώλεια της διευθύντριας φωτογραφίας Halyna Hutchins κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων το 2021. Ωραία κινηματογράφηση αποπνέει μια κλασική γουέστερν αύρα. Τα φυσικά τοπία, οι αντιθέσεις φωτός και σκιάς, οι εκτενείς λήψεις πεδιάδων και ερήμων δημιουργούν ένα αυθεντικό, νοσταλγικό και ταυτόχρονα λυρικό ύφος. Η ταινία αγγίζει σημαντικά υπαρξιακά θέματα: ενοχή, ηθική τιμωρία, συγχώρεση, γενεαλογικό τραύμα. Ο Joel Souza προσπαθεί να συνθέσει ένα low-key ψυχολογικό γουέστερν, με υπόγειες εντάσεις και διαλόγους γεμάτους νόημα. Δε βασίζεται στο πιστολίδι ή την ταχύτητα – αντιθέτως, στοχεύει στο συναίσθημα, στην αμηχανία της οικογενειακής σχέσης και στην αργή, επίπονη διαδρομή προς τη λύτρωση. Η μουσική κινείται σε ήσυχες, υποβλητικές νότες, μακριά από ηρωικά ή υπερβολικά μοτίβα. Υπηρετεί την εσωτερικότητα της ταινίας και αναδεικνύει τις σιωπές της. Η πλοκή είναι σε μεγάλο βαθμό προβλέψιμη, χωρίς σεναριακές ανατροπές ή ουσιαστικά ρίσκα. Η σχέση παππού–εγγονού, αν και συγκινητική, δεν αποκτά ποτέ την ψυχολογική ένταση ή την πολυπλοκότητα που θα απαιτούσε μια τέτοια αφήγηση. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες μένουν επίπεδοι και ανεκμετάλλευτοι.

Η ταινία κινείται αργά, με ελάχιστα δραματικά σημεία καμπής. Για όσους αναμένουν κλασική γουέστερν δράση ή ένα έντονο σασπένς, μάλλον θα απογοητευτούν. Υπάρχει μια σχεδόν «συγκρατημένη» προσέγγιση που δεν αφήνει την ένταση να κορυφωθεί. Παράλληλα, θα μπορούσε να έχει μικρότερη διάρκεια, ήθελε κάποιο κόψιμο στο μοντάζ. Η ερμηνεία του Alec Baldwin είναι αμφιλεγόμενη. Αν και υπάρχουν στιγμές ειλικρινούς συναισθήματος, συχνά φαίνεται αποστασιοποιημένος ή "βαρύς", όχι τόσο δραματικά, αλλά ερμηνευτικά. Ίσως λόγω του προσωπικού του βάρους από την τραγωδία, η απόδοσή του μοιάζει περισσότερο σαν καθήκον και λιγότερο σαν δημιουργική πράξη. Συνολικά, είναι ένα τρυφερό, σιωπηλό και συχνά θλιμμένο γουέστερν, που μοιάζει περισσότερο με αποχαιρετισμό παρά με κλασικό αφήγημα. Οι τεχνικές του αρετές είναι αδιαμφισβήτητες, και η πρόθεση του σκηνοθέτη να αποδώσει τιμή στην απώλεια είναι εμφανής. Όμως, το φιλμ δεν ξεπερνά ποτέ πλήρως το βάρος του τραύματός του, ούτε κατορθώνει να αναδειχθεί σε κάτι πραγματικά αξέχαστο από μόνο του. Βλέπεται πάντως έχει καλή ροή κι ας είναι βαρύ από όλες τις απόψεις. 6.5/10!!!

Αυτο ειναι το εργο που απο ατυχημα ο Αλεκ Μπαλντουΐν πυροβολησε και σκοτωσε την διευθυντρια φωτογραφιας και τραυματισε τον σκηνοθέτη. Τελικως δεν του απαγγελθηκαν κατηγοριες(θεωρηθηκε υπευθυνη η αρμοδια των όπλων) και η ταινία ολοκληρωθηκε(καποια χρονια μετά) με οικονομικούς διακανονισμούς  στις οικογένειες των παθόντων.Εμενα μου άρεσε ως Γουέστερν και ως Ιστορία χωρις να ειναι ομως κατι το εξαιρετικό , η πρωτότυπο , η καλλιτεχνικά ιδιαιτερο.