God Loves Caviar / Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι (2012)

Δυστυχώς η ταινία ήταν χάλια από όλες τις απόψεις! Κρίμα γιατί έχοντας ως βάση ένα τέτοιο ιστορικό έπος που θα μπορούσε να προβληθεί και να έχει φοβερό αποτέλεσμα, χαντακώθηκε μέσα από κακή ηθοποιία, κακή σκηνοθεσία, κακό σενάριο χωρίς συνοχή. Καμία εμβάθυνση στους χαρακτήρες, καμία εξέλιξη των χαρακτήρων, καμία δικαιολόγηση των προθέσεων τους και πραγματικά συνεχώς αναρωτιέσαι τί γίνεται, γιατί γίνεται, πότε γίνεται και από ποιους. Διάλογοι εκτός τόπου και χρόνου, εξόφθαλμα διδακτικοί και πομπώδεις, σε μια γλωσσική βαβέλ που μπλέκει 3 γλώσσες σαλάτα. Ανύπαρκτες οι παράλληλες ιστορίες που θα έδιναν παραπάνω ενδιαφέρον (δάσκαλος και γυναίκα Βαρβάκη, Βαρβάκης και πόρνη κλπ). Αναφορικά με τα γεγονότα δεν μπορώ να κρίνω- δεν γνωρίζω τον βίο και την πολιτεία του Ιωάννη Βαρβάκη. Έχω όμως την αίσθηση πως το "σενάριο" επιχείρησε να τον φτιάξει ως ένα είδος πρώιμου Zorba the Greek πράγμα που το βρίσκω επιεικώς γραφικό. 

Σκηνικά: Παντελώς ψεύτικα, πλαστικά και νεκρά, εμμονή με το σπίτι του Βαρβάκη, που μοιάζει τηλεοπτικό και καθόλου κινηματογραφικό. Το εσωτερικό των πλοίων μοιάζει με ζωγραφισμένο χαρτόνι. Ήταν φτωχά μα και πολύ φανταχτερά κάτι που μου έβγαλε μια φτήνια.

Μακιγιαζ: Τραγικά βαμμένοι όλοι οι ηθοποιοί, εξόφθαλμα μονίμως φορτωμένοι με στρώσεις άπειρου μεικ απ, καμία προσοχή για τον τρόπο που βάφονταν οι γυναίκες της εποχής ανάλογα με τη χώρα (Ρωσία, Ελλάδα) και την κοινωνική τους θέση, καμία εξέλιξη στην ηλικία των ηθοποιών, άλλοι γερνάνε, άλλοι μένουν το ίδιο. 

Μουσική: Φιλότιμη προσπάθεια που κάνει ατμόσφαιρα, αν και το βασικό μουσικό θέμα είναι σχετικά αδιάφορο και ολίγον φλύαρο. Η μουσική του Μάτσα απαράδεκτη με το κεντρικό μοτίβο-ολοφάνερο στο φινάλε της ταινίας- να είναι ένα πλήρες copypaste του τραγουδιού Sympathy των Rare Bird (1970).

Η ιστορία από την άλλη μου φάνηκε πολύ αποσπασματική και χωρίς δομή. Το μελοδραματικό στοιχείο έντονο χωρίς όμως να συγκινεί καθόλου. Επιδερμική, αμήχανη, άτονη, ρηχή, άχρωμη, αναιμική και γεμάτη κλισέ. Η πιο flat ταινία που έχετε δει ποτέ, απαράδεκτα γραμμικό, με χαμηλό μπάτζετ, κάλπικη, επίπεδη, δε σου κινεί στο ελάχιστο το ενδιαφέρον, δεν εκφράζει τίποτα από το ελληνικό πνεύμα πάρα μόνο την μεγαλομανία και την υπεροψία του σκηνοθέτη. Άρρυθμο, άνευρο, προχειρογραμμένο και βιαστικό, με μια εμμονή στις προσωπικές περιπέτειες του Βαρβάκη και όχι στην προσφορά του στην Ελλάδα. Από κει και πέρα υπάρχουν ανακρίβειες, μυθοπλασίες και αφελείς ερμηνείες γεγονότων και καταστάσεων. Δεν έχει δώσει καμία έμφαση στις σχέσεις των προσώπων και τελικώς δεν δίνει καμία ουσιαστική πληροφορία για τη ζωή και το έργο αυτού του ανθρώπου που τόσο άγνωστος είναι στο κοινό. Εντελώς ανεπεξέργαστο, ανέμπνευστο, με κάκιστη και υπερβολική χρήση της μουσικής, χρώματα... σβησμένα....

Σε 100 λεπτά ο σκηνοθέτης προσπαθεί να αποδώσει 4 δεκαετίες ζωής του ήρωα, εστιάζοντας σε πολλές διαφορετικές αλλά άσχετες μεταξύ τους στιγμές και μοιραία χρησιμοποιεί υπερβολικά πολλή αφήγηση στην προσπάθειά του να συνδέσει τα ασύνδετα. Τα επαναλαμβανόμενα κοντινά πλάνα θυμίζουν Φώσκολο, η θάλασσα είναι παρούσα στον λόγο αλλά απούσα στην εικόνα. Χρονικές και γεωγραφικές μεταβάσεις που είτε δεν βγάζουν νόημα είτε δεν έχουν αρκετή επεξήγηση για το πως και υπό ποιες συνθήκες έγιναν. Δυστυχώς υπάρχει μεγάλη έλλειψη ισορροπίας από κινηματογραφική άποψη. Ο σκηνοθέτης δεν έδωσε καμία καθοδήγηση στους ηθοποιούς του, ο καθένας φαινόταν να παίζει για τον εαυτό του. Γελοίες οι σκηνές μεταφυσικού (ειδικά η σκηνή με τις φωτεινές μπάλες μέσα στη θάλασσα). Πάρα πολλά πλάνα out of focus.

Απίστευτη έλλειψη επίδειξης του πραγματικού έργου που προσέφερε το ιστορικό πρόσωπο. Υπερβολική ωραιοποίηση και ρομαντικοποίηση του κεντρικού χαρακτήρα. Και ανισόρροπα υπερβολικός εστιασμός στον ερωτικό και συναισθηματικό του κόσμο. Καθώς και κάποια μυθοπλαστικά σκηνοθετικά στοιχεία που για μένα ήταν παντελώς άχρηστα και μάλιστα αρνητικά. Κάτι που με ενόχλησε πολύ ήταν το να προσαρμοστώ στο χρόνο, μωρά γεννιόντουσαν κ ενηλικιώνονταν και οι πρωταγωνιστές ίδιοι, μέρα δεν πέρναγε από πάνω τους! Η δε κόρη του Βαρβάκη σχεδόν συνομήλικη του! Οι Έλληνες ηθοποιοί υποχρεωμένοι να μιλούν αγγλικά δεν έδωσαν όσα μπορούσαν -ειλικρινά αυτό με τις γλώσσες στις ταινίες του Σμαραγδή πραγματικά το απεχθάνομαι (ειδικά στο σημείο οπού ο Κολοκοτρώνης με την μουστάκα μιλούσε αγγλικά δεν μπόρεσα να κρατήσω τα γέλια μου). Ο Ελληνικός κινηματογράφος με απογοητεύει συνεχώς. 1/10!!

δεν μπορώ να πω πως με ενθουσίασε. περιμενα περισσότερα...

δείτε την, αλλά μην περιμένετε καμια υπερπαραγωγή.