Robin Hood / Ρομπέν των Δασών (2018)

Καταπιάνεται με τον χιλιοειπωμένο ήρωα των φτωχών τον Ρομπέν των Δασών και ίσως η μοναδική κινηματογραφική μεταφορά που μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα ολοκληρωτικό φιάσκο από την αρχή μέχρι το τέλος. Ξεχνάς το μεσαιωνικό Νότιγχαμ της Αγγλίας που γνωρίζαμε οι περισσότεροι. Ο μύθος του κουκουλοφόρου υπερασπιστή των αδυνάτων εκμοντερνίζεται και πλασάρεται ως ένας Μπάτμαν της εποχής του άστοχα και αντιθεαματικά, φτάνοντας στα όρια της παρωδίας και υπερβαίνοντας τα όρια του κακόγουστου. Η "σπιντάτη" σκηνοθετική προσέγγιση, δεν αλλάζει την όλη ατμόσφαιρα που κινείται άψυχα στη θεματολογία του και δε διεισδύει σε βάθος στην κλασσική ιστορία ούτε λεπτό. Και μπορεί η δράση, η οποία είναι αρκετή, να δείχνει πιο γρήγορη και εκλεπτυσμένη μερικές φορές, αλλά παραμένει ανέμπνευστη. Το μόνο που καταφέρνει είναι να γελοιοποιήσει τα μηνύματα που προσπαθεί να περάσει σε ένα σενάριο που τίποτα δεν βγάζει νόημα. Σωρεία γεγονότων που συμβαίνουν χωρίς να προκύπτουν λογικά από το σενάριο, άχρωμες κι άτονες ερμηνείες, ενώ το μοντάζ και η σκηνοθεσία είναι πραγματικά εντελώς ασυντόνιστα. Δεν υπάρχει κανένα στυλ, καταφεύγει σε βαρετά slow motion, ενώ δεν προσφέρει μια ταινία η οποία καταφέρνει τον στόχο της. Η εντυπωσιακή οπτική που θα μπορούσε να έχει ένα τέτοιο εγχείρημα καταλήγει γρήγορα σε καρικατούρα. Από ενδυματολογικής άποψης η ταινία είναι άθλια και η πιο άκυρη. Συνολικά είναι οικτρή και γελοία, με κάκιστο χιούμορ, ανούσιο και κακογραμμένο σενάριο, παιδιάστικούς και προσχηματικούς διαλόγους, δεν καταφέρνει να σε κερδίσει σε κανένα επίπεδο ή να κρατήσει το ενδιαφέρον, την ένταση και τους ρυθμούς στα ύψη, εντελώς επώδυνη για τον θεατή και χωρίς σχεδόν κανένα θετικό στοιχείο.

Ο μόνος που μοιάζει κάπως να προσπαθεί για να διασωθούν τα προσχήματα είναι ο Jamie Foxx, του οποίου μεν ο χαρακτήρας έχει σεναριακά προβλήματα, ο ίδιος όμως ερμηνευτικά καταφέρνει να παραδώσει σε σχέση με το υπόλοιπο του καστ κάτι κοντινότερο σε μια αντιπροσωπευτική ανθρώπινη συμπεριφορά. Ο Taron Egerton ήταν από την αρχή μια λανθασμένη επιλογή καθώς είναι μόνιμα ταυτισμένος με τον αέρα της σειράς "Kingsman" και λόγω της διαχρονικής βαρύτητας του ρόλου του είναι φανερή μια αμηχανία που τον διακατέχει, ενώ ποτέ δεν αφήνει το δικό του στίγμα και γρήγορα περνάει απαρατήρητος. Ακόμα και ο Ben Mendelsohn στον ρόλο του Σερίφη του Σέργουντ, χαρίζει απλόχερα έναν από τους πιο καρικατουρίστικους κακούς των τελευταίων ετών στο σινεμά. Αρκετά κοντά στον πάτο ακολουθούν και ο F. Murray Abraham με τον Jamie Dornan (ο ορισμός του "δεν τραβάει με τίποτα"). Ένα έκτρωμα ολκής προς αποφυγήν και χάσιμο χρόνου, που όχι μόνο δεν πετυχαίνει κανένα στόχο απ' όσους βάζει αρχικά, αλλά αυτή η αχρείαστη απεικόνιση μιας κλασικής ιστορίας δείχνει τόσο αστεία μερικές φορές που την κάνει απλά απογοητευτική. Η υπόνοια για ένα σίκουελ, και μάλιστα με την αναγέννηση ενός νέου κακού, την κάνει ταυτόχρονα και τρομαχτική σαν ιδέα. 1.5/10!!!

παρα πολυ καλη ταινια αξιζει